wie oh wie zou ik allemaal wel niet missen bij schemerlicht alleen gezeten in de coulissen ik weet het heus wel niemand die mij niet zal missen bij schemerlicht alleen gelaten in de coulissen…

Een streep van glas schuurt kraters in haar broze wang de schittering van een parel in het donkere hart is bang van allang gebroken zijn de schreeuw naar de hemel die slechts stilte vangt dwalingen naar ergens de haat in het huis van leugens dwingt te sterven achter deze ogen achter het licht de dood in het glas een roos van…

Nu is de dag begonnen, een uitgestrekt gewelf vol dichte mist, een keurslijf van peilloze muren. Bebloed ochtendgloren door nevelheid, uren turen naar geblakerde valwinden omarmd door zichzelf. Hij gaat de ochtend gevlochten en verwrongen te lijf, koortsmandala’s mijmerend; het wiel snakt naar uitvinding. Hij praat visjes uit het water met verkreukelde…

ik wilde de volheid bezitten een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren en mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om de vullende verwachting blindelings op te wekken die tot in eeuwigheid zou duren verdwaasd trek ik me op langs dode takken de handen geschuurd nu vol met blaren zocht de eenzaamheid te bedaren die al…

Nietsvermoedend treedt hij binnen, in zijn rechterhand de rode wijn in zijn linkerhand het platte brood dat hij weldra voor hen zal breken. Zijn vrienden stoten elkaar stiekem aan, onrustig schuifelend met hun sandalen in het zand onder de cederen tafel. Ze fluisteren achter geheven hand en durven hem niet aan te kijken. Hij breekt het…

soms komt het weer boven het zwijgen, de stilte alleen in de massa en steeds weer die kilte de sombere dagen zwart en verlaten de leegte was voelbaar niets meer te praten een moeizaam verleden hetgeen mij niet beviel voorbij, maar niet over graaft het diep in mijn ziel…

ze stript nog een tablet vermorzelt de eenzame dag vijzelt de nacht op mengt hem met water straks droomt ze weer de droom der dwazen lavendelveld vol liefde en hoe foutloos ze moest zijn…

De gloed, het vuur, de warmte, het uur waarop gebeuren moet door eenzaamheid gevoed Gebroken, woest en overstuur werpt hij een grote wolk van vuur Een hoge gil verstomt terstond een vrouw ligt zielloos op de grond Door pijn en woede destructief maar tevens kinderlijk naïef drukt hij zijn neus tegen 't slappe lichaam en zoekt en vindt…

de klokt tikt met de regen in hetzelfde refrein en geeft commentaar, dat is een zegen voor wie aandacht nodig heeft boven links slaat een stofzuiger aan beneden rechts een zwarte bouvier van de vrouw met hoge hakken die op bureau haar lusten viert zet Nelly Furtado wat harder zij is het helemaal met me eens hoe goed je ook ergens in bent…

Bedrukkend en zwaar hangt zwaartekracht aan mijn hart terwijl kille tranen rode wijn druppelen uit mijn glasgordijn mijn kraan alleen maar gal kan spuwen en mijn glas alleen op tafel staat…

gisteren naderde het zwijgen rugwaarts als symptoom van een lijdend ritueel traag, teveel mijd jij mijn dagen zelfs die van weleer ik wilde je van de wind vertellen en het wondere golven onder mijn borst hoe ik liep, licht als een vlinder door het gedicht waarnaar ik zocht onaangedaan, te diep trok jij de stilte scheef…

In het holst van de tijd kruip ik in je tussen de knarsende seconden lijd en verga ik weerloos sterfzucht kruisweg dag slaaploze nacht: 650 milligram acetylasilylzuur 850 milligram paracetamol 450 milligram sumatriptan Met dank aan mijn engel De muze is broos als kristal en hard als graniet Van Thalia tot Melpomene De Waanzin…

Blijf ik een eiland in een zee van woede? Blijf ik een mens met het vermoeden van iets dat altijd licht en schijnt, van leven dat in vorm verdwijnt maar langzaam,zeker heel gestaag zich telkens omdraait met de vraag: Blijf jij mijn eiland in een zee van woede? Blijf jij de mens die me blijft hoeden? Blijf jij bij mij in blauwe…

ik switch geen schakelaars meer naar licht of duister geef mij de schemering waarin ik mezelf kan zien geef mij de aarzeling van het omdwalen geef me de hoop van het niet vergeten zijn…

normaal bestaat niet behalve bij oliedomoor het is te algemeen gedeeld neem mij als voorbeeld ongelukkig hoor ik zeggen dat is betrekkelijk hoor soms valt het wel mee we nemen de fluctuatie van in of uit de gratie ik kan er op wachten wennen doet het nooit toch staat zo vast als paal boven water dat ik het vroeger of later bij ieder…

er zijn geen monsters meer verslagen of op handen gedragen gemaskerde creaturen dansen rond het vuur dat passie heet schilden weren de vlammen as smeult in de aarde hier en daar blaft nog een hond de avonden zijn rustiger nu buiten dwalen de lantaarnpalen in het groene maanlicht ik hoor de echo van haar stappen ze is ver weg van huis…

In al haar kamers zijn ze te vinden. Vooral op zolder, daar draalt ze het liefst. ook in de kelder, maar daar komt ze niet te vaak. Zorgvuldig stoft ze haar lievelingen af, voedt ze, luistert naar hun lieve stemmetjes, maar stopt haar oren dicht voor gemurmel of geschreeuw. De liefste neemt ze mee in haar warme bed. Maar soms lukt het niet…

je klopt op ieder transformatorhuis niemand thuis en maar roepen in riolen en maar luisteren naar die andere stemmen op de lijn het geknipper van die straatlantaarn zou dát misschien een teken zijn ’s nachts tast je naast je in het lege bed voor dag en dauw ontvlucht je het in de straten trek je sporen van verdriet ze zien het niet…

De mezcal in mijn fles veranderde langzaam van kleur met het naderen van de avond. Nu, in het kwijnende licht van de zon, lijkt mijn worm in een bodempje bloed te drijven. In een stad ver van hier heft Chihuahua zijn bek naar de rijzende maan, ik huiver, want zijn etherisch gehuil klinkt als muziek uit mijn radio.…

Kwaadaardig staar je op de koperen jongens en hun veerkracht in de branding. Je berekent de curven van de vrouwen met geringschatting want ze verachten je om het spinrag op je hoofd, je bleke paddenbuik, de stinkzwam van je geslacht, de karbonkel in je bilspleet. Je haat de zon, je wilt wegkruipen, het donker in, je vastbijten…