doodstil heb ik me vanochtend door je woorden gesleept en er lag niemand in mijn armen voorzichtig vouwde ik je brief tot een witte schelp maar zelfs de zee was van karton en op het strand waar ik bellen blies winterde een bladstroom mijn huid ijzig wit neerwaarts naar de kale takken afgesneden van het middaglicht ik…

zij sloop uit het blikveld een gebochelde nimf waggelend op naaldhakken kraaknet in haar witte kiel de verf bladderde van haar wangen ze keek scheel door bokalen gevangen in een hoornen montuur alles wat zij verzweeg was een gerucht van klanten als een mug die gonst tussen de schappen van een supermarkt met schel licht het gaat over…

gedenk het kind dat nog mag dromen over perziken wolken beste vrienden is met vandaag voor 's nachts het water slijt klimmen de takken van bomen…

ik praat van jou al zeg ik dode woorden zoek in schimmen van verboden lijven restanten van jouw liefde die mij ooit behoorden ik wieg dan verstarde gedachten om verdwaald gevoel, doorheen wel duizend nachten, in teder maanlicht te verzachten wacht op mij als de dag begint te dagen stil zal ik dan zijn als jouw blik mij…

Ik tik mijn zinnen in het late avonduur dat al naar enen loopt met zekere gelatenheid De weg die mij altijd voor ogen stond die weg die zeggen ze die ben ik kwijt Mijn trots kan mij niet veel meer schelen Hij wordt langzaam door hen gesloopt Stond hij nog recht en fier voor wat ik dacht dat ik presteerde nu is hij slechts een vage…

hoe schijnbaar lucht danst in de weerspiegeling van getraliede ramen blauwig paarse bloemen geuren mij toe in het nest van het met riet getooide huis achter me een stenen muur waar een eenzame tafel enkel de wolken draagt als in gebed verzonken het is mijn tuin niet ik snoei ook de rozen niet maar plooi me nederig tussen de avond…

ik ben een nar, ik doe het onverwachte mijn bellen rinkelen als ik beweeg, een radslag maak in een verlaten steeg, jongleer tot diep in maanverlichte nachten ik overtreed de regels, spot met machten en oogst applaus, maar blijf van binnen leeg al vaak ben ik gestorven, zelfmoord pleeg je méér dan eens in ijzige gedachten ik ben geen zakenman…

terwijl er grote vlokken vallen in eindeloze stilte beweegt het in mijn oor de stemmen van een broos gesprek met spatten glasgerinkel en kletterend servies in kleren wil ik ze wel hullen de vreemde schelpen aan mijn hoofd beschermend koesteren tegen de golven die ongevraagd en onverwacht soms zacht soms ongenadig mij willen overspoelen…

in mijn oren waait de wind over het eb en vloed van mijn adem stilte tikt ritmisch seconden heen en weer heen en weer vanuit struiken klampen vergeelde gedachten mij aan in bomen roekoeën beelden van eerlang niet weer niet weer zelfs als gemis knispert gelijk twijgen onder de voetstap van mijn voorbijgaan weiger ik af te…

nippend aan jouw beker drink ik als elixer je liefde en les mijn dorst in de meest radeloze momenten waarin ik vrees mezelf te verliezen enkel gekleed in eenzaamheid…

Zandsculptuur Het licht dat schijnt vergeet de functionaliteit die ieder het toekent. Lang geleden heb ik je met m'n verbeelding gebeeldhouwd. met m'n vingers geweekt een vorm aannemen om weer te veranderen. jouw figuur creërde een andere figuur van zand gemaakt. een lichaam om te pochen dat trilt en antwoordt als mee gesproken…

in de lege lift tref ik mezelf zeker het is een grote spiegel mijn blik wordt breder ik raap het roze speldje op en voel me haarfijn verbonden…

de tuin lag er nog in de paden waren de plassen hard aangevroren met de voet maakte ik vriezen dat het kraakte je was niet meegegaan te koud, nog veel te doen en zo kon je niet meenemen in het zakje van mijn vest - Harris tweed met de hand gemaakt bij de vijver lag het ijs in een vliesdunne laag over helft van het oppervlak alsof…

jij bent dichter bij mijn dromen koestert sluimerend verdriet zachter stilte voor mijn tranen dan flanel bestaat toch niet…

men begint eraan tegen het vergeten herinnering wordt meer en meer een stoemp van onontwarbare dingen ik weet nog wat ik erin hebt gestopt om zes uur opgestaan, ontbeten aan een artikel geschreven over vogelgriep ik moest aan zigeuners en Joden denken altijd maar onderweg en nooit bereiken iemand zal het lezen wat ik geschreven heb hier…

ik heb gedag gezegd nog god god ik wist niet eens tegen wie of wat ik dat zei en zei gedag ik zei gedag en er was stilte niemand antwoordde, zei hoi prima zo joh ga zo door en er was een heel verlegen wereld. Daarna werd er niets meer. Ik was geworden tot een meisje eenzaamheid. Daar is de trein, mijn hoofd loopt om.…

de tijden glijden als korrels op geblazen stranden door mijn hand eeuwig verzanden dromen in het niemandsland waar alle tranen zonder merkbaar teken van verre een bel of rinkel het is verlaten schoonheid van eenzaamheid adembenemend de tol in het hersenhoofd…

over de laagte van het veld glijden mijn vingers naar een schaduw wanneer mijn handen traag bewegen ik schrijf wolken leeg in het ondergelopen veen waar afgestorven bomen het landschap verlaten langs oude baggerputten en het smal begroeide spoor verstomt de avondwind op het dorre blad papier steeds dieper schreeuwt een vogel in…

hij staart naar de vijfde trap hoe die boven achter de vierde schuift en later bij het dalen achter hem er weer bovenop komt hij staart kromgebogen met grip op zwart rubber doelloos omhoog, weer neer…

rond mijn hart het web van loze woorden valse bescherming tegen alle waarheden die zich onweerlegbaar van mij afkeren waar lede ogen dwingen tot terugtrekking nog voor het startschot klonk, het is oneerlijk al wordt geen verzet geboden in losse zinnen het vindt mij eerder dan ik mij verbergen kan losgebarsten regenbuien doorweken het papier…