Als de grote wind komt, waaien alle bomen omver, als het aan de wind ligt, knakt elke gedachte in ons hoofd. Alleen angstaanjagende geluiden blijven in onze hersens hangen, en woorden die ons vrees aanjagen, klampen zich aan het papier vast. Woorden van rust en ontroering waaien weg, verjaagd door de wind, woorden van liefde en troost…

Onbeholpen loopt zij cirkels Tempo Dan weer traag Beent gedachteloos hopeloos En woordeloos cirkels Haar sokken slijten Het tapijt toont sporen verwarring De donkere lucht weent met haar mee Al drie herfstseizoenen geleden Toen hij haar verwardheid vond Cirkels almaar Cirkels…

nu je hoger bent dan ik zweeft mijn verlangen als vlinders naar je toe... zie mijn kleine wereld glanzen onder de voeten van jouw ogenblik in jouw puurste vorm zie ik de schoonheid van het wezen dat je was nu ben je zachter als de nevels van een lentenacht- niet ouder dan de jonge morgen en het kind dat in mijn ogen altijd lacht…

In schaduw van de herfst ademt vrijheid met weemoed het onvergankelijke verlangen je tot me te nemen hier in jouw droomschaduw toon ik mezelf als wereldvrouw met alle inzichten om mensheid te bekoren maar jij in jouw illusie blijft mijn belevenis niet trouw door alle berichten heb jij jouw ziel verloren het schimmenspel waarmee je…

Laat luchten wolken zijn in stille bossen zonder spitsroeden, tussen dunne bomen op paden zonder angstige hoede. Laat lichten dwalen over arme heidevelden, in schaduw van jeneverbes zonder dronkaards en helden. Op eigen erven van verpande levens in verhulling, op vreemde bodem van dromen zonder vervulling. Dennenaalden zonder zomer…

De aarde is een beetje rond en zo haar buik zo haar horizon ze legt haar handen op haar buik en streelt en spint en zont…

nu de dood weer langzaam in het leven kruipt en alles kleurt in bonte tinten alsof sterven feesten is nu de weemoed glijdt tussen mijn regels en mijn tranen regenbogen nog nooit zag ik je uit deze hoek ooit had ik je ontzettend lief en nu ik ouder word zie ik je door totaal andere ogen…

in de stilte van nu verblijf ik zachter, door droombeelden van toen er brandt een kaars, mijn loflied zingt en onderaan de dag klinkt wee een jammerklacht maar hier, geborgen in het nu draagt liefde duizend rozen op, aan alle zielen waar we knielen zucht de grond mijn mond noemt honderd namen rond een warm moment wat ben ik blij-…

Vrijdag stel mij niet teleur Lopen kruipen Zoek de hoek Gehoorzaam Vrij me vrijdag -Vrij me!…

De dichter is dood niet dat ik hem goed kende maar een beetje vertrouwd was hij me wel niet dat ik hem veel las maar ik hield van zijn blik niet dat ik hem zo mis maar echt jammer dat hij er niet meer is…

Gedachten dansen door mijn hoofd Honderdduizend flarden Zoveel en zo vaak dat het me verwarde Mooie denkbeelden en slechte dwalen in mijn brein Wat een drukte wat een warboel Zou dat moeten zijn Smeltkroes van ideeën Borrelen de hele dag S'nachts is het rustig als ik slapen mag Beelden in mijn droom, bizarre fantasieën Geesten…

mijn wil, de dood die ik zoek al staat het gekrast in mijn nagelriem de gesp, de gesp was te scherp en wellicht te begaafd om mij te personaliseren in een besef dat geen geweten kent terugkomend op de dood, de nacht is geen huiler maar oogt zeer voldaan nu het blad in haar nerf het sterven heeft herkend, ik hoor een galop, de herfst davert…

Het bloed dwingt om de brug te repareren die ons sinds lange tijd zo pijnlijk scheidt. Canossa aan de overkant, wacht al een eeuwigheid op wie zich hult in schaamte en in boetekleren. Mijn hoop moet ik op sterke pijlers bouwen om het belast gemoed te kunnen schragen, verruimd van geest had ik ze eertijds weggeslagen, had mij vervreemd, onteerde…

populieren ratelen al, hun muziek stuwt vogels voort tot hogere bestemmingen in de grijsgeslagen regen wacht nog een moment van rust, de zuiverheid voelt puur als alles samenvalt nu nog een enkele bloem, de blaadjes in voorzichtig rood geopend later, in de tweespalt van een fletse dag vind ik plassen die als spiegels blijken te bestaan…

in zichzelf gekeerd vloeien dagen ineen, net als nacht en waken water lijkt van weinig gewicht zo in een glas verzameld van vette vingers en lippenstift verweesd echter, gevangen door drukkende angst eenparig af te zinken naar zandige bodems bovendien verwikkeld in onbeschreven toedracht van de vrije val in gapend grauw boezemt vloeibare…

daar bij de poorten van de zee ontmoet ik lucht in water aan de grens van zout en zand neem jij me mee naar zoete golfslag, rollend als een schelp naar later mijn linkerwang is warm rechts als uitgehouwen steen waar jij me brengt, gaat niemand heen slechts ik in dromen boven omgewaaide bomen leeft de hooggeheven maan we moeten…

Benoem mij niet tot een schaduw van verleden tijd zo genadeloos een droom is niet alleen dat gebleven nee, een vertelling van wat was, van wat is van wat kan zijn want verlaten in herinnering is grauw, rauw en onherstelbaar koud morgen, of nooit dat telt niet maar benoem mij niet tot een schaduw van verleden…

het heeft geen zin te wachten tot een eeuwige zondvloed zal louteren tot dagen vervagen in welbehagen zelfs dan blijven verdroogde rivieren dor en zal de einder geen honingzoet dragen zelfs als ik snak naar koelte in verzengende hitte zelfs als ik honger naar warmte in koude duisternis zelfs dan laat ik mij verblinden door verzonnen dromen…

Als een herfstblad dwarrel ik van takken meegevoerd over vlakke velden door bossen tussen bomen met zwakke wind door straten tussen huizen tot ik aan jouw voeten mij neervlij en vaste bodem vind.…

Nog hangt er de maan de boomgaard verdwenen nu staat er een huis de avond aan 't vallen nog bloeien er rozen straks weer winterjasmijn…