als je dan door mijn haar streelt in zachte tintelingen rond mijn oor de schaduw van vandaag verjaagt voel mijn liefde, voel terug hoe dit vrije lijf geprobeerd heeft de wieg te zijn, een sleutel naar groter tot de buiging van dat jaar je anders bracht toen er nacht viel sloten ogen toen het licht werd sloot mijn lach rond wie je…

Zoek een vergeten beeld in mijn diepste zijn waar alles zo lang geleden lijkt. Mildheid gekomen is door teder verder groeien in tijd waar het leven wonden heelt. Schemer herinnering wordt verleden opgevuld in een liefdevolle lijn naar het heden.…

er werd een baby in mijn hart gelegd zo breekbaar rond een stenen engel dwaalde een naam, ik ken hem niet maar hoor haar wel niet vrouwelijk of als man slechts als klank zweeft diens betekenis in vlinders tot mijn hart boven alle smart verlies ik daar mijn vreugde…

ik vlocht herinneringen in woorden zocht een bron zonder erin te verdrinken ik zag dat de zon zich keerde naar de verlatenheid een glans tekende zich een lange tijd op een kerkraam hoe kleurig toch weerkaatste dat glas en ik voelde en wist dat dit liefde was een missen is niet uit te wissen gedachten zullen in strofes…

gevoel van onbehagen aanvankelijk onbestemd verspreidt zich als een virus opgelucht wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs…

Jij fietst me nog vaak voorbij met in je fietstassen bloemen van de markt en in je rieten stuurmand proviand voor de komende dagen jij lacht nog steeds naar mij al heb je inmiddels grijze haren en zijn we beiden te oud voor ongeremde passie we hebben de jaren onbenut voorbij laten glijden we hebben veel te lang geaarzeld want je eens zo…

Turend naar de vloedlijn zie ik brede golven voor eeuwig op dit land kapot slaan en de frisse wind ongrijpbaar licht als lucht door de haren gaan In de verte ver verwijderd van het achterland glijden schepen met verzonken patrijspoorten geduldig naar de overkant In het kielzog slechts het wassende water dat stroomt als nooit te…

Waar vandaan toch al die tranen, wat gebeurt er in mijn ziel; ‘k Weet niet wat er staat te treuren waar het duister binnenviel, maar ik wil de hoop bewaren, licht zien in de dageraad, mensen groeten in het donker, weer herkennen hun gelaat. Laat me toch niet blijven steken in wat pijn doet, wat me raakt; mocht er nieuwe kracht ontluiken…

En toch begint er iets te zingen nu, nog aarzelend, maar zeker zijn er klanken en woorden ook, van dankbaarheid en van herkenning van de vreugde bij een ander. Zo bergt het leven steeds een nieuw begin, al moet de winter nu nog komen; al is het herfst zo nat en triest, maar toch begint al iets te zingen.…

wijl herinneringen dromen fluisteren dragen wolken regendruppels aan ze tikken op het zolderraam een eigen melodie…

Hij neemt afscheid van z’n eigen zomer die te nat was, veel te koud een seizoen moet zijn zoals het zijn moet teveel compromissen maken het leven slap een aftreksel van de eigenwaarde Het regent gekleurde bladeren steeds meer hemel verschijnt tussen kaler wordende bomen zodat hij het bos weer kan zien Alles bestaat uit fasen vandaag bedrukt…

De dag komt op met heel veel vragen en onzekerheid, waar is de rust gebleven? De twijfel neemt nu alle plaats in, stroomt als melk naar de bodem van de zee en verbergt zo alle dieren, alle leven. Het is of ik plots blind ben, enkel nog kan tasten om een heel klein beetje weg te vinden, strompelend en dwalend. De zomer is vergaan, de bomen…

het varken werd hard dooreen geschud slijm vloog in het rond trillend vlees slachtrijp in de hitte zware druppels gleden in haar nek ze stond recht als alle anderen zigzaggend tussen riksja’s door een onvoorziene put de oude naast haar hield de zwarte nagels om zijn kip geklemd zijn ruggengraat kraakte limoenen rolden uit een vuile plasticzak…

de derde bloei dit jaar geurt zacht, de struik brengt ons terug bij eerder tijden na waanvoorstellingen van strijd valt onze wereld stil om wat een herfsttij nog laat blijken maar ook als storm raast over al wat was zeg jij me nu dan wil jij me naar rustig water leiden…

Stilte kan mij ineens omhelzen ik wil het ook niet ontwijken het voelt als een aangenaam samenzijn Laat mij als een vlinder zijn die de stilte zoekt en zich even terugtrekt in zijn veilige cocon.…

Het moet een soort pelgrimage worden, vol boetedoening en bezinning. Een inkeer naar vaste grond, op voeten gedragen naar zelfoverwinning. De schaduw biedt de luwte van beslotenheid, gelijk een vlucht naar veilig gebied. Echter behoed u; er ligt slechts een gang naar Canossa in het verschiet.…

Op een plein blijven stilstaan als een standbeeld met een vaag verleden toekomst nog onbekend maar in elk geval stabiel Mist kent geen schaduw alleen gedempt licht met tot zachtheid vervormde geluiden en daglicht dat vervaagt tot essentiële contouren Gedachten worden half doorzichtig je zou er in kunnen verdwalen misschien zelfs…

Wanneer de werkelijkheid zich in een droom hult, op het einde van de dag, tijdens het blauwe uur, dan treed ik in het schemergebied van de onschuld, of sta ik aan de poort naar het vagevuur. En er is ginds niemand die mij begroet, het is er kaal en door herinneringen verlaten. De gedachte alleen voldoet, aan het schimmenrijk van hen die zichzelf…

ook al oogt de lucht zomers blauw en het late groen nog steeds tot verbeelding spreekt vult mijn adem de geest al met belegen dauw; ik word deels van de hemel losgeweekt de voeten dragen schaduw zwaar als het gras in zijn lengte gaat berusten ook de ochtend die steeds meer verlaat verkort mede het licht op gangbare lusten neen, het zijn…

zeg werkelijkheid waarom verdrijf je mijn dromen wis je het handschrift van de hoopvolle zon leg je een schaduw over mijn vlinderminnend voorjaar mijn schildering van roze en witte bloesembomen zeg werkelijkheid waarom ben je soms zo subiet zo duidelijk daar, kruis je mijn gedachten, mijn verwachten verbreek je zo vaak de betovering…