De ledigheid voert de boventoon Jij vleit je erop neer Als zijnde mijn beschermer Mijn redder en mijn heer Ik wil jou echter dumpen Want God wat haat ik jou Maar dat juist is de grondslag Dat is de hele clou Zolang ik je bevecht Hap jij steeds weer toe…

in alle bomen verbeeld ik mij ook in talrijke ogen plaats ik jou in mijn rij ik voel het overal; zoals in de zachte wind door je frêle haar. is het een illusie - na de val - met dagdromen aan mijn zij en tijdens de nacht een zwaar gebaar zo heb je ook de hand langs je dij maar reik je mij toch de ander? en wijl takken wijds zuchten verdelen…

ze lijken te slapen iets te omspannen of is het toch schrapen of willen ze wat komt alvast vangen iets wat wij niet zien voelen ze wat er gaat komen het voorjaar al misschien? kale bomen in een grauwe tijd tonen in hun verschijnen dat wat oud is verdwijnt en staan het nieuwe al vooruit te dromen…

het voelde alsof ik in een donkere ruimte zat leegte en trillingen overheerste me een racebaan van emoties opgesloten in mijn eigen gedachten geen uitweg mogelijk…

ik grijs van het grijs daarbuiten niet enkel door mistig denken zo schrijf ik om toch te uiten immers ik wil wel maar kan niet naar schichtige wensen wenken wel zit ik warm. het vel voelt zo aan er is een haard die brandt van binnen, bijna in ruste geland en dan weer plots even opslaand het lijkt de gang van de maan onvoorspelbaar boven…

Aan de rand van het aflopende land De lichten Zijn duisternis Maar het was halverwege dat ik naar rechts keek En hem zag komen In zijn zwart met witte pij Terwijl hij me in stilte voorbij ging Liet hij me achter met mezelf op mijn eigen verlaten eiland Onderweg naar waar de lichten licht zijn…

de zon was zich vergeten er was niet één zuchtje wind wolken hingen in files boven, in't blauwe gebint ik kon altijd tekenen met wolken drijvend op een vlaag een figuur of wat ik wilde maar vandaag was alles vaag het uur hield halt, de dag stond stil de lucht kon zo niet blijven tot ineens het grijs wit kleurde en jouw beeld boven kwam…

Alles van gewicht Heeft tijd om neer te dalen Emoties zonder zicht Gedachten die verdwalen Chaos, wanhoop, onrust In hoofd hart en lijf Kloppen deze onbewust Lijkt louter tijdverdrijf Niet minder is er waar De tijd laat inzicht komen Tergend minder zwaar Gaat het hart weer stromen Ergens wordt het troebel klaar…

Je pakt me bij de lurven als een bok laat me draaien als een tol totdat ik wankel links of rechts om mij te ketenen gedwee en volgzaam op mijn grond in mijn licht uitstralende bloementuin waar je de lelies vermorzelde en de doornen plantte niet wetende dat de wortels met elkaar verbonden blijven in vruchtbare aarde…

Gemaskeerd door dode bladeren en de waterdamp van paddenstoelen draagt de herfstwind een geur van nostalgie met zich mee Een onmiskenbaar zoet aroma met een bittere ondertoon Terwijl krassende raven ritselen door het gebladerte bewandel ik een slingerend pad door mijn ziel Dauwdruppels transformeren spinnenwebben in kastelen van flinterdun…

Luister stilte, naar het ruisen van de wind Luister naar het briesje Dat zacht het riet golft langs de oever En hoor het antwoord In de lach van een kind Luister stilte, naar de zang der vogels Naar de blijdschap die daarin klinkt Ver verheven boven aards kabaal Genot dat ons dagelijks omringt In steeds herhalend verhaal Luister stilte…

onze tijd samen koesterend kan en zal ik jou niet vergeten van je houden blijf ik altijd elke dag voel ik jouw warmte die ons ook weer samenbrengt waar het tijdelijke eeuwig wordt zal onze liefde zich hernieuwen tot dat moment pluk ik de dagen terugkijkend bij het vooruitzien als het compost voor het leven zoals de knoppen van de lente…

het kunstig geweven web van de spin beschermde ons voor indringers lichtstralen werden gemorst over de doorzichtige vleugels gevlogen in 't zilver blauwe glinsterde het spinrag als een schoon kunstwerk het is voldoende om naar de gevangen zwarte stippen te kijken met ogen van de ochtend vandaag schilder ik opnieuw…

ik kleur je woorden naar mijn taal en de mijne naar de jouwe zo verstaan we elkaars echte verhaal en ontstaat er een basis van vertrouwen vormt zich een hecht verbond als ware het een regenboog een teken van hoop dat ons telkens weer opnieuw doet boeien maar als zo vaak met een regenboog dat zo prachtige hemelse teken helaas…

Ik was als een vogel Zwalkte wat laag bij de grond Dan steeg ik, overzag hoe ik nu met een nieuw iemand in wie ik me verliezen wil om jou te kunnen vergeten Maar hoe ik toch naar je zocht in een duikvlucht Daar rondhing tussen de daken Die hele ouwe boel, die verfrist zogenaamd Gemoderniseerd Al het oude, de pijn, het geluk hing er als…

Emoties trillen in verre bomen. Angsten zie ik als wolken, die verdamping zoeken. Zie ik drijven naar een horizon, waar mensen moedig worden. Waar nieuwe wouden zijn. Waar vrije vogels zingen, als violen in een bos. Waar leven opnieuw begint. Ooit begon.…

opgevoed door vissenbloed een wereld om koud van te worden jong en geraffineerd als een kronkelende ratelslang volleerd in ‘t spuien van gift opstandig en bang het werk van de tiran…

nachtstaren enkel een streepje licht ogen weer open ogen weer dicht in stilte denken zou er een later zijn... het doet nu al pijn dat het ooit afgelopen is dat ik je dan zo mis en ik zou willen dat ik het beter vertellen kon hoe je mijn leven kleurt in een liefdesrode zon © Hilly Nicolay…

besef de waarde van vrijheid door het te zien te ervaren door jouw met haar aard toe te doen aarden werkelijk vrij te zijn niet gebonden aan rolstoel bed cathethers of weet ik wat voor andere slangen niet meer die ellenlange witte gangen naar een eng diep verborgen apparaat - op weg naar vrijheid of niet - geniet waar je kunt geniet…

vertel me niet van de buitenbeulen ze slaan het merkteken van de rode dood ze lachen in jouw ogen kom nu in mijn veilig nest ik heb de takjes glad gevijld de bodem zacht verdonst vouw je vleugels en vlij je neer hier staan we in onze vederlichte liefde als het winteren gaat de bomen kalend en jij nog steeds van mij en ik…