het zingt in mijn hart het straalt in mijn ogen dat jij mijn moeder bent een uitzonderlijk lieve zo geweldig en wijs ook   als ik slapen wil dan droom ik mij jou die vol vervoering in de schoot omarmend mij steeds nog koestert   als ik aan jou denk jouw liefde die nooit sterft dan straalt mijn dag van de vroege morgen tot in de late…

altijd om mij heen voel ik jouw warmte zo dichtbij ben jij in afwezige aanwezigheid mijn ogen verbeelden in gedachten jouw gezicht van toen je hier was naar het hier en nu ik beleef steeds de tijd van de momenten samen die opgeborgen in mijn hart jou in mij altijd leven laten in alles wat ik doe en laat als schild van bescherming…

als er soms een druppel valt laat het dan zijn uitweg vinden een beetje zout en nat zelfs al valt er maar één elke heeft zo zijn reden gehad als er soms geen woorden zijn laat de stilte dan maar even zij weten nog niet waar te beginnen maar als de regen valt en woorden overstromen in onsamenhangende zinnen laat het dan maar even…

Uit honderd kranen stromen herinneringen, als enige opvang is mijn beker wat pover. Geen handle om de stromen te bedwingen, dus spoedig is de beker vol en spoelt over. Op de vloer vermengen zich de stromen tot een branding van verdriet, vrees en hoop waar herinneringen ongedeeld samenkomen, als een tsunami in de straat waarin ik loop. Weerloos…

Je bent meestal zo erg aanwezig in mijn verbeelding van de avond laat wanneer ik de muizen hoor trippelen op de trap op weg naar de oude zolder dan blader ik in ons fotoboek hoe we samen liefde waren terwijl de muizen zich tegoed doen aan de kaas die er ligt zonder val ik ben nu sterk aan het vermageren om in ons samenzijn te blijven…

Wie ben ik geweest toen natuur werd vernietigd bossen gekapt voor productie dieren door honger verdreven de hele wereld in onrust gevangen in vreemd verlangen wie was ik in werkelijkheid toen mensen elkaar te lijf gingen niet uit liefde of vrede wie was ik in hemelsnaam toen jij de hand sloeg aan jezelf niet langer door kom met…

mijn vader is mijn naam niet vergeten hij heeft hem nooit gekend als je jezelf niet aan een naam went je hem nooit hebt horen uitspreken kon hij hem ook niet echt weten weet je je voor altijd niet erkend…

overmand door wat zich aanbiedt en gevangen in de valse schijn lukt het mij tot nu nog steeds niet om eenvoudigweg mezelf te zijn en de onrust houdt zich nimmer stil bezield door een verbeten zucht alsof ik mezelf niet kennen wil en voor mijn eigen schaduw vlucht maar in de avond valt het zachte duister als het leven om me heen verstart…

nee de wind raast en fluistert ons niets toe hij vraagt het bij vlagen in razende meestal tedere vragen waarom wij mensen ons toch zo onnatuurlijk zijn gaan gedragen het maakt hem prikkelbaar en zo moe hij huilt huivert zo af en toe als een radeloze moeder om haar kind dat nooit luistert…

Wandelend in 't licht voorwaarts onder zon storm en regen door 't geteisem van 't universum uitgeschreven ze mocht niet wenen terwijl men haar uitbeende al die lange jaren lang vel over bot haar aderen naar believen omgeleid haar linkerboezem ten bate voor de handel de penningmeester, haar rechter boezem ten bate voor de afgronddiepe…

een verdeelde glibberige straat de donkere ronde stenen glanzen tot ver langs de wegen, met in 't nachtelijk licht een wit gepoederd gezicht, ze draagt een zwart mondkapje in 't flakkerend schijnsel van de straatlantaarn; spookachtig belicht links een omgehakte boom waar geen twijgje is blijven hangen in de oneindige duisternis;…

soms wil het net niet ontstaan dat op eigen leven gericht gedicht een bloemknop die zich niet opent een kuiken tikt zich door de dop een weg naar buiten aanschouwt nog net het daglicht en dat dan toch alsnog zwicht soms hebben de juiste woorden even in je gedachten gehangen je was net niet snel genoeg om ze op papier te vangen of je…

weer een droom de eeuwige stilte rond de maan verdriet om jou het verzwijgen dat ik je mis het is wat het is zo wrang nooit, nimmer nog wezenlijk hier weer een illusie dat stilzwijgende rond de maan toch ten volle in gedachten licht in duisternis het is wat het is……

Echo van stille schaduw van de zomerdag nu in de luwte jouw stem weer herinnert aan de heimwee van jaren in de wildernis toen ik je zag, schaars gekleed in lendendoek bij de boom, die treurde aan de waterkant waar de dode vis lag vol met vliegenlarven probeer ik in dit schrijven niets te weerleggen omdat ik een zwaan zie landen op het water…

In de meest intieme binnenwereld van mijn door liefde kloppende hart heb jij in het geheim een kasteel gebouwd omringd met bomen die wortelen in het woud hoor ik de echo van zovele dromen het is jouw stem die zingt over de zomer zwaluwen die scheren tussen dansende wolken het geluid van een koekoek in avondrood een stem die laat fluisteren…

Ze versierden m'n handen met doornen ketende mijn voeten plukte de roos uit mijn schoot Vermorzelden me onder het gewicht van granieten stenen gebrandmerkt met al degene zonder naam Kom ik steeds dichterbij; bij de draad om de knoop te ontwarren…

stil zijn in woord, gedicht in heel mijn wezen laat maar even spreken kan altijd er hoeft niets bewezen stille tijd eindigheid dankbaarheid verloren maar niet kwijt stil blijven niets herschrijven in stilte beginnen dan een paar woorden opgeschreven zinnen genoeg…

als je als kind niet hebt leren voelen ben je onzeker over wat ze met hun aanrakingen bedoelen de emoties erachter dringen niet door toch sla jij je armen om me heen even voel ik me gevangen worstel me los – laat me alleen je leert mij de ware gevoelens kennen die er aan hangen je speelt met me – het spelletje: tikkertje met verlos…

Er bruist jeugdige energie uit jouw eigenzinnige bron ik ben getuige van een wonder in het verleden achtergelaten niet meer van toepassing jouw jeugdigheid leeft voort vrolijk en blij, bevestig jij mij metamorfose van de ziel een curieuze openbaring er bonst een jeugdig verlangen in de geheimkamer van mijn hart vanaf vandaag een nieuwe…

Zwerver zonder spiegelbeeld zon zindert over het land verlegen lichaamstaal uit de zonnestralen van de zomer gehaald   omdat je naakt wilt zijn onder koelte van katoen samen onderweg naar de slapeloze horizon en de zee die zwijgt omdat de zomer zichzelf alleen maakt.…