haar toetsen vertellen over alles wat het leven geeft de natuur stemmingen en verschillende steden kortom alles wat er onder mensen leeft zij toont al wat door ons ooit is aanbeden recht vanuit haar hart durf ik te stellen ze fluistert ons over manen die schijnen verklankt de plaatsen waar voor haar ooit werd geschreven van Egyptische melodieën…

is het een soort van boetedoening die boze dromen van vannacht is het soms een stukje hel wat me straks wacht en nu alvast uitlacht is het verwerking van het kwade van het zo vaak tekort schieten van de minder fraaie daden is het schoon schip maken tonen van wat er achter je ligt het laten zien van de werkelijk waarde van dat wat je niet…

Het is zo moeilijk om te zeggen Verfoeilijk om 't uit te moeten leggen Dat hovaardige het niet kunnen vatten Op het duistere pad met zwarte katten Hoge ogen en een valse tong Hebben mij putten gegraven terwijl ik zong Omdat ik Uw bevelen heb gezocht God die mij heeft vrijgekocht Voor de wereld zijn wij de gedrochten Die Messias Jeshua…

wat is er dat nog over is gebleven van het nutteloze streven in de gloed van een wereld koud en vervormd dan het onverklaarbare ? onverwacht innig de glimlach die je omarmt het gezicht streelt een gouden golf dat aanstroomt naar je hart en binnenrolt het dringt nog niet door er is alleen verwondering het moment…

Nog één keer zal ik gaan en van op afstand zien de voordeur met vers vernis oplichtend in een scherf najaarszon en daar achter trendy vitrages de geur van oude muren tussen de spleten de echo's van mijn vroegste jaren de kleurige loper van de trap naar boven die hele perceptie van gemis opgeslagen in het landschap achter mijn ogen.…

o, oeverloze dagen zonder warme harteklop getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van zangvogels een grenzenloos erbarmen: de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost…

haar toon is de mijne haar stem is die van mij ze omarmt ze troost ze verwarmt ze weekt en trilt de mijne los zo heel gewoon met haar gevoelige klanken het klinkt of het haar ziel is de aller diepste levenskern opgeroepen door het strijken van haar snaren bewogen maar toch ook ferm kan ook ik de roering van mijn gevoelens ontwaren…

dat ik de hoog lokkende Jungfrau in het zuivere Zwitserland bestijgen mag (de berg, niet de jongedame) gewichtloos in wolken de hemel binnen handbereik dat ik denk dat god mij niet ziet…

wie meent dat er een einde komt een einde aan mijn liefde voor jou weet weinig van gehechtheid zijn aan wie jij mij bent geworden en gebleven jou stem hoor ik nog elke dag bij het slaap gaan en wakker worden als vogelzang in de vroege ochtend die ik niet vergeten noch missen wil als een oase van rust en warmte die jij mij bent en…

Ik zag je gestalte bij de levensbron, duizendschoon in een oceaan, het haar vol bloesem, wild en ongetemd als de hoop, die we hebben gedronken om te willen zijn, vaak te ongeremd, gedoopt in een diffuus licht waar onze schaduw in verdrinkt, om het loflied van de toekomst in te verpakken steeds tot een verrassing op te maken en je de…

Terwijl zij woelde en woelde van rug naar zij en weer terug sponnen haar hersenen starre stekende spinsels de een na de ander en ze stapelden een hoge Ijzige ondoordringbare brij toen sprong de kat op ‘t bed perste natte neus tegen haar koude arm en legde zachte voorpootjes midden op die grote zere plek…

Op de treden van de schaduw stap ik reikhalzend voort. Boven mij worden in het avondvuur plannen voor de ochtend gesmeed. Op sterrende ramen staan pinksterend de antwoorden van vallende vragen. Ondanks de kortwiekende maansikkel bereiken die meteoren toch mijn oren. Stil weergalmen luid in mij de vreugdeklokken. Gonzend doen ze konde van…

zo wreed is de zee als ze bulderend haar woedende vloed tot aan de dijken jaagt waar ze stukslaat als het klappen van de zweep op sidderend vlees van beurs lichaam de zee neemt en verslindt paait en behaagt slokt op en ontlaadt zo veel is de zee…

niet te weten met wie eigenlijk niet eens waarom nooit is het hier te vinden altijd verder weg dan elders in een heideveld met gras akkers met doornige heggen bij een hek, een sloot, een weg die in de weg ligt als onbegaanbare verte en te zoeken wat je zou willen geven…

Het is nat in Den Haag het donkert en dreuzelt zij is de enige die zich nog staande houdt ze tuurt over zee alsof ze hoopt dat ‘het’ terugkomt ‘het’ dat nog niet weg is en nog geen naam heeft de duifjes samen sterk waartegen is nog onbekend maar het bestaat zoals je je verweert tegen hartenpijn die zich openbaart nog voor ze er…

luister mijn kind je ogen zijn te mooi glanzende sterren boven een demonische zee alleen de gouden zon kan deze zee verdragen tot de dagen zullen dagen troost zich mijn ziel met jou die mij met God en mens verbindt komt kinderen, komt, en luister naar 't geluid van vogels de raaf - de mus - de merel - hoe verschillend dat…

met jou heb ik een eilandje geschapen de golven flirten in extase met het zand de dagen zijn zo groots - te groots om te verhalen en in de verte uit de blauwe lucht daar klinkt de pastorale jij vlecht jezelf in mij en ik poëtisch jou arcadisch in mijn sferen  zo dichten wij elkanders ogen en drinken nectar uit het hart in jouw oksel lig ik naakt…

Wie nooit in een dal heeft gestaan weet niet hoe de berg eruit zien statig machtig en groots torent Zeus ver uit boven de Godenzonen waarmee hij zich omgeeft zijn echtelijke en buitenechtelijke aan zijn voeten zijn geliefde Hera haar venusheuvel glinstert in zonlicht haar lippen altijd gereed om hem te ontvangen die zij liefheeft gaat…

dat echte gedicht maakt je niets wijs het geeft zichzelf met liefde prijs als ik mijn ervaren blik op jouw ogen richt dat echte gedicht lees ik ‘s nachts kijkend naar de volle maan en ik het getoonde zonder woord begrijp en ten diepste kan verstaan je ziet haar in de wuivende wind ‘t is echt waar in de meest eerlijke ontwapenende lach…

al zal dit lied niet zingen tussen ringen van schuim als een duif slurp ik het Hooglied: rondom puin staar ik vergruisd in eeuwige zonneschijn met al het wenend volk aan Zijn kant de Bruidegom grijpt ons bij de hand in binnen en buitenland…