het spoor loos zocht ik de bron de wortels van mijn bestaan die plakkerig als stroop bleken te kleven langs het zwarte git van wegen die mijn vader baande zijn vruchten rijpten negen in getal in het vrouwelijk schoon waarlangs ruiende drift zijn potlood sleep als strepen van krijt op zwarte wegen diep gekerfde pijnen uit tranen van…

hij komt niet meer we zaten te wachten, wachten op hem de tijd die we zaten was roerloos, het licht maakte het notitieblokje tot een onbeschreven vondeling hij komt niet meer, iemand zonder klank in de stem had afgebeld Joost mag weten wie het was…

Ik zag schaduwen over een trambaan glijden, van hen op weg naar huis, of elders heen. Van het ene naar het andere punt het gaan belevend, lopend over steen. De schaduwen snelden. Toen ik ze zag, sloegen zij slag, vanuit het westen.…

er valt een donkere schaduw de dag wordt grauw opnieuw de gekende pijn als iemand, die beweert een vriend te zijn onbetrouwbaar blijkt zijn vlechtmatje vertoont een afwijkend patroon pas nu ik afstand neem zie ik berekening er valt een donkere schaduw de dag wordt grauw .…

toen ik jou te grave droeg mijn handen wit mijn schouders blauw door onvoorzien één mondhoek hoog een mondhoek laag geen schraag voor jou waarop de stille kist, ik wilde warmte onder lichte planken de banken van het hof vol zomerzon bloemen rond te zware voeten, wuivend gras en in mijn lijf slechts de herinnering van wie je was…

Fluisterende, gonzende stemmen in mijn hopeloos verwarde geest Ze sluipen door het sleutelgat, vormen woorden op papier; betekenisloze woorden en vaak zonder prioriteit. Alles lijkt nu chaos in mijn niet te volgen brein. Er zijn momenten waarop ik aan niets denk; je weet wel, als ik bewusteloos ben; het lijkt dan of ik eeuwenlang volmaakt…

nu dan tellen we de banen van de vlag hij wappert, want het mag een feestdag heten jouw tas hangt woorden-loos en licht tegen het blauw een zonnehemel, en het grauw van angstig wedervaren- drijft snel weg het diploma plaats ik netjes naast een roos (hij bloeit nu al een poos en ach, de doornen lijken niets) in jouw jonge mannenlijf…

als ik jantje hoor - volendamse smits - word ik even klein - weer - denk ik terug in de tijd zie ik hem weer staan míjn broer achter in de kerk in het koor waar hij zingt - met nachtegalen stem - o jesuke klein o jesuke klein, denkt de volwassene in mij hoe lei dit kindeke - dit jantje - onder het juk het juk van de roem en toch…

en al het witte duizendblad dat honderdvoudig in de bermen langs de weg de ogen sluit hun nachtwake voor even een gegeven zacht moment, slechts daar waar stille hindes schuw hun lippen rond een veldbloem vouwen hoeveel vrouwen zouden er hetzelfde doen als ik? tot aan mijn laatste snik blijft alles dat een wonder lijkt me boeien in…

driehonderdste te kort, een schijntje op het grootste van een goed geheel: nog niet geslaagd kon het maar gevraagd zijn kon het maar tja, we weten ook dat landelijk gezien realiteit moet zegevieren en we vieren ja we vieren dat jouw lijf geslaagd is, door een goed gevecht de kanker is verslagen, je beroept je op jouw recht jouw…

het is goed nieuws de tumor vreet niet verder in jouw lijf maar wel in mij toch ben ik blij dat alles weggenomen bleek te zijn mijn pijn -zwaar ondergeschikt- wikt elke mogelijke slag om elke mogelijke arm en warm lach ik je toe…

de tafel droeg genoegen de borden blonken helderwit en vulden zicht met goud mijn mooie zoon droeg liefde in zijn ogen en zijn haar zijn mooie lief, zij keek ernaar zo zacht en vrolijk zag ze daar de samenhang in hem mijn stem verhief mijn fijn gevoel- en lachte mee ach zijn arme lijf zijn wel en wee gewogen op de schijf van hoeveel…

het brood ligt braak, de boter is niet waar het wezen moet; het naakte mes glijdt weg, langs handenvol verwerking tussen duim en wijsvinger blijft zacht wat vettige beroering achter doorzichtig, gelijk mijn wazige gedachten schuift het mee als ik mijn vingers wrijf de positieve flow die alles lichter maakt verschijnt als zonlicht op de…

zoveel verder deel ik jouw muziek repliek, tot in het uiterste een tranendal een bal vol vreemde passen en de teksten van jouw werkelijkheid ik ben het kwijt hoeveel ik in mijn eigen woorden wilde gieten steevast nieten zich jouw woorden in mijn eigen wil en wat zij ook niet weten kan ik hoor jouw frases en ik hoor jouw lach…

waarom moet ik plots denken aan zwarte kooltjes een oranje wortelneus het alpinopetje op de markante kop van een sneeuwpop waarom denk ik juist nu aan het geveegde paadje gele klompen bij de deur de appelen op zolder resten winter ze dwalen in herinneringsverhalen waarom juist die serene gedachte nu zo dichtbij… waren er in de…

Hoe vluchtig de dag ook strijkt langs pauzes die met bevroren snaren mijn vingers tillen naar de waardigheid die mij dreigend verlaat, hevel ik mijn gemoed in de zakken waarin ik mijn handen draag, leeg is het water van reflectie waar voorheen de wolken breiden en het avontuur begon ergens is het schattig, een verhaal dat kraait, een…

Ik heb niets op deze aarde gezet een ding heb ik gedaan een gedicht van de ondergang gered ze was zo bevrijd geschreven zij moest gewoon blijven leven lankmoedig is zij een voorbeeld niet alleen voor mij maar voor velen zij kan veel verdragen en bovenal weet zij te delen een pracht van een gedicht zij schittert in het zonlicht maar…

ze draagt zijn glimlach op haar vingers elke top strekt uit tot waar haar schittering beweegt door haar haren strijkt hij zacht zijn liefdeswensen en bij nacht verbergt haar hart zich in het zijne uit haar ogen veegt ze angst, ze laat twijfel snel verdwijnen voorzichtig leg ook ik mijn moederziel in weggeveegde zorg ach haar mooie meisjes-zijn…

als mijn zorgen wikken in de weegschaal van vandaag vraag ik me af, wat op de buitenplaats van nu het mooiste kinderspel beweegt mijn emotie leegt zich, in een blauwe schaal de ogentroost van wie je bent schuift dichterbij wat ben ik blij mijn kind, dat jij de mens bent die ik wens dapper in de strijd die wereldwijd al zoveel namen…

De dood onderaan de lijst schraapt mijn eelt van de dragers van de pion die hier schrijft, voeten tillen niet meer maar slijten als verstekelingen die bij verstek niet worden gehoord de weg van adem, vergezeld door kokers gevuld met lood, gaat met lange halen die de vlucht van een buizerd volgt op haar jacht naar het aangeschoten wild schitteringen…