De groene velden van ons eerste geluk zijn van een andere geschiedenis in een door verdriet vergeten verleden de nevel sluipt in mijn gedachteland ergens in jouw diepte schuilt een uil om mijn domheid te bespieden beschavingen zijn samen gekomen in het ultimatum van onze liefde zo zijn wij schaduw en blijven wij droom de avond schemert…

mijn armen reiken tot de muur mijn verlangen zo oneindig en vreugde van korte duur…

'Een gedicht?' fluisterde hij bij het weggaan. Maar hoe kon ze dit beschrijven, iets wat niet ontleed, ontkleed, geanalyseerd kon. Zoals de ingang van een spechtenest zichtbaar, maar nooit de holte zelf. Het was als een zorgvuldig gesealde schat, als een klein flesje waarin een minutieus scheepje, zonder erbij te kunnen, veel meer dan dat…

Vroeger mijn kind Klein was je toen Voel je ergens nog mijn hart Jouw huil klonk als hemelvuur En mijn hersenen schroeiden Nu een leven lang blussen Want jij was mijn kind Jouw lach bracht lach Deed droefgeestig leven vergeten Nooit iets verweten Je was en bent onvergetelijk Jij gaf.…

Het tijdig iets dat bestaat in de waan van tijd die geen enkele vorm schaadt die geen leed maakt om niet mee te gaan de waan een eigentijds iets van warmte en liefde om 't nare te vergeten de waan die alles zo mooi maakt voor even tijdig iets bijna iets zo niets zo niets de waan kon het voor altijd bestaan.…

Een glimlach naar de kleuren van de herfst die ingetogen zoveel mooier zijn dan alle dartel springen in het voorjaar, want daar is enkel maar belofte, nog geen oogst. Een glimlach naar de oude vrouw die met haar tas vol kostbaar fruit mijn weg daareven kruiste, licht gebogen naar de grond die alles deed ontluiken en begraaft; Novemberluchten…

ik zie het water golven het maanlicht verlicht een schilderij van troost bij het verdriet ik zou iets kunnen willen schrijven maar, het lukt even niet misschien later ik kan geen zinnen verzinnen, woorden die er nog niet zijn - thans kraait weer de haan begroet deze morgen de aarde houdt haar mooiheid niet verborgen ze…

soms, als mijn hoofd naar niemandsland verhuist, van te veel jij, of te weinig en ik je toch niet missen kan, zeg je soms dat je me kwijtraakt aan dat vreemde huis dat ‘vroeger’ heet en dat ik koester als mijn lieflijke wereld vaak verhuld in mistgewaden die ik breken mag en in kamers kom net zo oud als mijn dromen. op de radio…

Ik schrijf je een brief zo af en toe niet meer zoals vroeger fanatiek droeg ik er gedichten in op alleen voor jou verschrikkelijk sentimenteel maar vooral erg veel dat viel jou allemaal ten deel of jij daar nou op zat te wachten dat deed er voor mij niet toe ik zat daar met kille nachten om mijn schouders heen ik voelde mij alleen…

Hoor het ademen van de bladeren eer ze weer voorgoed verdwijnen en tot humus worden op de grond. Hoor het zuchten van de luchten als ze boven ons verhuizen naar een plaats waar ze tot water worden. Hoor het klagen van de harten die elkander toch niet vinden en maar zoeken naar wat zin. Hoor de stilte die niet wijkt en die maar aandringt…

nu de stilte langzaam om hun namen daalt… dwaalt mijn hart ze gaat herwaarts, naar een tijd waarin mijn tafel nog gevuld met allerhande was de vrolijkheid sprak stukken uit een boek dat nu gesloten, bovenop de stapel ligt maar als ik blader, zie ik hun momenten goedlachs langs mijn ogen strijken tussen bladen prijken weer de beelden…

Nog steeds komen woorden opdagen uit het niets als een slang van letters Glijdende verhalen als een puck zo snel op glad ijs schrijft het schrift zichzelf een weg door de muren van onwetendheid Bestaansrecht als een totempaal boven het water dat volledige ingaven geeft tot ons gegeven leven waarin alles past als een puzzel van onwetendheid…

het past bij jou de opgelegde stenen, als blad en aarde, tussen alles wat de tijd verbeeldt winter steelt de mooiste bloemen maar hoe ik jou nochtans zal noemen in een klank die niet verveelt ik weet het en ik weet het niet ik laaf me aan jouw lach dag, dag.. jouw kleine hand wuift helder in de morgen, als de zon met dauwgras…

Eindelijk weer even rustig ademhalen na alle drukte, stress en zorgen, onmacht en geen zin meer in zoveel wat moet gedaan. Toch is vreugde niet voorgoed gegaan want onverwacht schijnt even weer de zon en trilt de herfst in duizend gouden tinten. Ik zie hoe jonge kinderen blij dansen in het rond en nog geen vragen hebben zoals wij zo vaak.…

In de tuin vol herfstkleuren hangt een geur van humus, geen blad trilt. Onvermijdelijk wacht hij daar verstild op wat de muze van hem verlangt. Poëtische zinnen willen maar niet stromen, ook al is aan elke voorwaarde voldaan. Hij denkt, ’t is met het dichten gedaan. Wat rest er van al mijn literaire dromen? In die sfeer van tragiek en droefenis…

er loopt een mens een Scheveningse mens over het havenhoofd het grijs-basalten hoekige altijd standvastige Scheveningse havenhoofd regen - windkracht negen noordwester stormt genadeloze striemen over nat-zilte wangen vers-frisse oren-gesel gloeiend rood beklimt de mens het hoofd wind tegen zout water op beurse lippen schuimende…

ofschoon onwrikbaar en knisperend als een kalenderdag naar willekeur zou voorbij de branding het ogenzicht roerloos moeten zijn, het water kalm en brak dan viel niets meer te bevriezen, niets te bevatten in vloeibare lucht ontstemde woorden zouden verdrinken in een uitbundige oceaan van tranenzout een zielevloed zou alles sprakeloos…

Na een moeilijke zoektocht toch de man, gezellig gezin... tot één ziek, weg van ons moet breken van ons. Na het scheiden, het schelden, na 't daag'lijks overtreden van wetten en moeilijke zoektocht afwisselend warmte en pijn houvast als een klimplant hier en daar kruipend naar boven, niet huilen of zeuren doorgaan maar. Ik vraag…

(voor mijn vader) Er hing altijd die universele sfeer, zelfs als je er niet was en ik het wel eens waagde om rond te kijken of om wat lege schrijfblaadjes te pakken, die met ronde gaatjes aan de zijkant waarop jij je preken schreef. Om de vier jaar verhuisde je naar een andere studeerkamer in een andere pastorie en altijd zag ik je vulpen…

Wees niet bang ik heb jouw hart in mijn hand jouw verstand heb ik verscholen het hoeft niet meer te dolen ik heb heel je lichaam in dat van mij gestopt je hebt het ver geschopt maar je mag nu rusten geef mij maar je hoed in mij zit je goed…