stil enkel de echo van een zucht in een kamer onbeschreven komt tot leven in een oogwenk komen schimmen turen ze sieren zwart op witte muren handen komen grissen ik wijs ze de deur dat wat ze komen halen kan ik nog niet missen is het een droom is het werkelijkheid is het een kwestie van tijd……

ben ik de bewogen bewegende rusteloos zwervend tussen eb en vloed angstig speurend van kustlijn naar einder of ben ik de aangespoelde vondeling treurend en dolend eindeloos zoekend ginds en dichtbij wie zal het zeggen https://www.youtube.com/watch?v=tryI72ExYaI…

Om terug naar uw stilte te gaan moet ik durven de bladeren zien die nu al gevallen zijn, al is het volop zomer. Om terug naar uw stilte te gaan wil ik zoeken, twijfelen, loslaten en me overgeven aan het onbekende. Om terug naar uw stilte te gaan zal ik zwijgen, rusten, danken en ook een beetje zingen, heel zacht.…

Wanneer op de verjaardag van de een, een geliefde overlijd, wat zeg je dan in dat geval, dat wil ik even kwijt! Ik feliciteer de ene, terwijl ik de ander condoleer, hoe moeilijk is dat, want ieder jaar weer, krijg ik de confrontatie van een felicitatie alsmede een condoleantie op een en dezelfde dag. Ik huil met de een, lach…

Geen aanleiding, niets te melden, maar wel iets, iets willen horen, zien, wat zwarte letters op wit scherm, die licht, die verwarmen, waarvan je denkt dat ze je een beetje bij die ander laten zijn, gewoon die zwarte letters ja en de inhoud natuurlijk maar het lijkt of alles gezegd, maar niet hoe je het ervoer, en alsof over dagelijkse…

Ik heb weer eens een pokkelige negerhoer geneukt vannacht: met elke woeste stoot een stuk verdriet om jou verkracht. Toen ik klaarkwam in haar aars heb ik snikkend je naam geroepen. En heb haar gewurgd, maar niet omdat ze lachte om de naam die ik schreeuwde en die geen meisjes dragen in haar land. Nu zwijgt ze, net als jij de oren…

Zag ik mijn moeder in de zwoele zomernacht gekleed in roes van zwarte tulpen met in haar hart mijn zelfportret van hardwerkende handen en boog zij zich tot de kolkende rivier om het haar te wassen in het bloed van de wereld door de adem van mijn heimwee.…

Steeds minder wordt er terug gebracht van de vreselijke vlucht en ik bedenk dat de klus nog lang niet geklaard is. Maar hulde aan de mensen, die ware menselijke puzzels moeten maken! Hulde aan hen, die deze vreselijke beelden nooit meer van hun netvlies krijgen! Er zijn geen woorden voor de slachtoffers evenmin voor de nabestaanden…

Uit eerbied voor uw schrijven reageer ik niet uit al uw woorden voel ik stilte al zou ik er toe neigen de minste liefde voel ik niet uit al uw wonden stroomt inkt naar de rivier van nieuwe woorden zo zwart als uw geest ben ik in uw stilte geweest zo duister als de nacht voel ik uw onmacht in de woordwonden van uw tedere ziel…

er is nog geen ontwaken maar ik ben klaar met vreemde handen die mij raken die zich bruut alles eigen maken wat ik ooit heb liefgehad de dagen zijn verdwenen in een samen wachten op ik ben hier niet alleen maar wel verdwaald tussen emoties die ik niet begrijp in een langzaam ordenen sluit zich de chaos die mij onverhoeds is overkomen…

De neus in oude manuscripten ruikend aan de boekenleggers van de scenario’s door anderen geschreven, levend en lijdend voorwerp maar nooit hebben bestaan. Mix van gedachten verscheurd door een onvervalst gevoel, waarin de inkt van het moment niet zal drogen en gestemd naar de toon te dragen in een apocalyptische tragiek. Verslagenheid…

nu vogels zwijgen, en de zon zich uitstrekt, over zand en zee die eindeloos de wolken volgt, langs blauwe waterkanten ligt het binnenland gedrenkt in bloed een dodelijk reces de mensheid krijt, in wanhoopsmoed en vol gebarend, langs de snaren van respijt voor altijd kwijt voor altijd lichtloos en voor altijd aan de grond genageld…

dat men sterft lijkt een zekerheid maar ongrijpbaar zijn de gevolgen als een mens de trekker overhaalt mij is geen woord bekend dat gevoel bij moord vertaalt het duurt dagen en nachten in verslagenheid of stille dood als de schreeuwende onzekerheid jaagt door de gedachten: verwachtingen verkeren in nood de oorlog in den vreemde is…

vanwaar de maan haar stralen zendt blikt mijn oog omhoog milde prikkels ik ontvang ze met een open hand breng ze op het land naar een mooie bloem die de vlinder boezemt daar waar de zon de aarde raakt spreekt het verlangen blijven woorden op mijn lippen hangen ik zal ze bewaren eens misschien zal mijn adem ze spellen…

een man van een enkel woord staart u aan beschermt zich achter stilte wil niet dat u hem hoort hij wacht geduldig op de morgen wanneer weer een stukje heden in 't verleden is verborgen…

In geritsel van herkenning Langs onbetreden paden Damp van vervlogen kiezels In aan te hechten aarde De flonkerende bedding Van schaduw en licht Over melkwegen en achterstallig Gerucht van deinende oersoep Kan ik Hemellucht omarmen Me aan eigen honger verwarmen In mooiheid, lichtvoetig In grijste van ogen…

de stilte, naakt de stilte laakt het haakt losgeslagen gedachten zij lijken uitgebraakt mijn oren zijn dichtgemaakt de wereld is toegedaan de tong verzaakt en likt een verre maan de wonden ongebonden een zin, reeds ongeschreven in lucht opgegaan gaat hene naar deze of gene met gesloten monden waar enkel lippen ronden de stilte…

Hij zit voor zich uit te staren zoals iedere dag hij verlangt naar het heden al jaren.…

één met de zee leg ik mijn oor te luister in de hoop te ontcijferen wat zij toch fluistert nu zij mijn voeten kust met de wind door mijn haren zal ik al haar geheimen trouw bewaren opdat het ons bevrijden zal…

Als haat, naast hekel ligt, ligt liefde naast mij, zo kun je er namelijk veel beter bij!…