en het wandelt mee meandert door jouw ademhaling, eigentijds gedragen in de hartslag van vandaag pulseert het leven wonderbaar precies ik zou het graag wat milder weten als ik terugdenk, aan het zwaard, dat Damocles gelijk mijn tekens ijkt op het scherpst van elke slag rust een aangemaakte dag in nu en ooit nooit meer zal mijn…

Kan er niet aan wennen, je kaart staat klaar, ik schreef hem in een impuls, je bent er niet meer maar toch, schreef ik je kaart echter heeft opsturen geen zin, de hemel heeft geen brievenbus.…

ik stond vandaag op de pont naar Noord het stormde en de pont wiebelde ik keek om me heen en in de verte zag ik een ver verleden al die boten die hier lagen al die mannen die hier waren aan het roer en in de masten uitkijkend over het IJ dachten ze aan hun moeder aan hun lief en aan hun dochter wisten ze al dat ze nooit terug…

Ik liep met de schep naar buiten Om lucht te scheppen. De atmosfeer binnen was ondraaglijk. Ik schepte, en schepte en schepte. Tot ik niet meer kon. Dat luchtte op.…

hoe ouder ik word hoe dieper ik soms in mijn vroegste jaren verzeil en er gaandeweg ook langer schuilen wil alsof ik mij in de jachtige wereld van nu steeds minder thuis voel, liever de rust van 't voorbije proef rond 'n dierbaar huis of plein tussen vertrouwde geuren en klanken in stil geborgen tijd .…

ze houdt van me of doet ze dat niet ik twijfel of misschien toch niet ik leef wel of eigenlijk leef ik niet ik ga maar of toch maar niet ik overleef ik leef over ik over over er was eens een weifelaar weifelmoedig moedig moe…

het duinenkind blijft houden van de zee de opdringerige meeuwen vindt parelschelpen op een verlaten strand hoort de wind de vliegende storm vangt op haar hand het stuivende zand het duinenkind danst op de levenslucht de schenking van het tij zonder hersenspinnerij is enkel blij - och kon ik haar weer zijn een golvende…

hetgeen jij in mijn rug stak, lieve broer is al even geleden operatief verwijderd de wond is geheeld of toch, zo nu en dan bekruipen helse pijnen mij vanuit plekken waarvan ik het bestaan niet wist de zoektocht naar heling begon op de dag dat woorden overbodig leken…

Kom bij me, zeg je in de dwaalnacht maar ik ben mezelf niet in toekomst of verleden ben ik vergeten wie ik ben je laten gaan kan ik niet naar dat niemandsland zonder taal of gevoel zal ik niet bij je blijven wanneer bliksemschichten onze passie verlichten geef ik je lik op stuk met aangebrande tongen en in de retoriek van het…

In een ommezien kon ik nog omzien om toch net te zien dat jouw ogen in een oogwenk keken in de mijne maar nu laten ze me niet meer los tot ik ze weer zie al is het slechts een ogenblik…

In deze donkere dagen draai ik rond en heb je beide handen beet. Net als een draaimolen draai ik rond met jou. De wereld om ons heen begint te strepen en ik ga door op zoek naar jouw lach. Het is een spel, ik draai, en houd jou vast en jij mij. Laat de wereld maar strepen totdat je draait als een tol. Wat maakt het uit…

in een huiskamer waar twee muzikanten speelden voor een enthousiast publiek stond ik daar plotseling te huilen op de schouder van mijn lang dode vader wat was hij breekbaar klein wat was ik verdrietig om hem of om mezelf wellicht om allebei…

Mijn knip is net zo leeg, als mijn hoofd, echter mijn hart is zo vol, dat het de ledigheid overtreft van voorgaande items.…

De groene velden van ons eerste geluk zijn van een andere geschiedenis in een door verdriet vergeten verleden de nevel sluipt in mijn gedachteland ergens in jouw diepte schuilt een uil om mijn domheid te bespieden beschavingen zijn samen gekomen in het ultimatum van onze liefde zo zijn wij schaduw en blijven wij droom de avond schemert…

mijn armen reiken tot de muur mijn verlangen zo oneindig en vreugde van korte duur…

'Een gedicht?' fluisterde hij bij het weggaan. Maar hoe kon ze dit beschrijven, iets wat niet ontleed, ontkleed, geanalyseerd kon. Zoals de ingang van een spechtenest zichtbaar, maar nooit de holte zelf. Het was als een zorgvuldig gesealde schat, als een klein flesje waarin een minutieus scheepje, zonder erbij te kunnen, veel meer dan dat…

Vroeger mijn kind Klein was je toen Voel je ergens nog mijn hart Jouw huil klonk als hemelvuur En mijn hersenen schroeiden Nu een leven lang blussen Want jij was mijn kind Jouw lach bracht lach Deed droefgeestig leven vergeten Nooit iets verweten Je was en bent onvergetelijk Jij gaf.…

Het tijdig iets dat bestaat in de waan van tijd die geen enkele vorm schaadt die geen leed maakt om niet mee te gaan de waan een eigentijds iets van warmte en liefde om 't nare te vergeten de waan die alles zo mooi maakt voor even tijdig iets bijna iets zo niets zo niets de waan kon het voor altijd bestaan.…

Een glimlach naar de kleuren van de herfst die ingetogen zoveel mooier zijn dan alle dartel springen in het voorjaar, want daar is enkel maar belofte, nog geen oogst. Een glimlach naar de oude vrouw die met haar tas vol kostbaar fruit mijn weg daareven kruiste, licht gebogen naar de grond die alles deed ontluiken en begraaft; Novemberluchten…

ik zie het water golven het maanlicht verlicht een schilderij van troost bij het verdriet ik zou iets kunnen willen schrijven maar, het lukt even niet misschien later ik kan geen zinnen verzinnen, woorden die er nog niet zijn - thans kraait weer de haan begroet deze morgen de aarde houdt haar mooiheid niet verborgen ze…