ik dwaal weet niet waar te gaan stappen komen hinderlijk achter mij aan dan blijf ik staan voel hen schuifelend rond mij komen zij sluiten de kring en ik vol angst sta er midden in voel het gissen hoor indringend slissen waar kom jij vandaan ik heb ze niet geraapt de stappen in mijn leven zijn hun eigen weg gegaan ze komen…

zag je schrik toen ik je raakte mijn vinger in de jouwe haakte een licht verweer en toen niet meer maar je ogen spraken in luchtigheid zijn we gaan lopen herinneringen kwamen boven de angst voor het geluid het kraken van de trap zond die signalen voor zich uit de klink deed open waar je gedachten sloten wachtend op wat moest…

Ach wat mijn hart van leegte heeft geen vragen besteed geen gedachten aan verloren dagen jij laat mij achter en ik ga verder dan samen in het duister om water te dragen naar de dromenoceaan van groot verlangen het concept ligt hier voor handen draagt weemoed naar zijn golvengraf ik heb mijn leven volgeschreven met waterdunne…

Het voorjaar ontwaakt als een nachtprinses in de hoofdstad je noemt mij in de taal van bloemen bloeiwijzer naar het eerste begin in de gedachten van een ander maar ik verander niet ik neem geen ruimte uit jouw denkwereld ik ben als een schilderij verfstreken die met stilte dwepen jij vergeet de handgeschreven brieven in…

Er heerst complete chaos in mijn hoofd alles buigt krom om mij heen mijn hart voelt zwaar en ik ken mijn plaats niet meer ik ben stom geslagen in mij raast een storm en hij wil maar niet gaan liggen ik ken de uren, dagen niet meer ik verdwaal in de straten van de stad en het ergste is dat ik hun verhalen niet meer ken.…

het plan gesmeed koffie om elf uur ik zou haar daar zou treffen daar waar de koffie lekker geurt 't Zonnetje scheen verwelkomde mij en een ieder die 't plan had gevat al vroeg uit de veren te zijn lieflijk te begroeten daar aangekomen waren de stoelen koud en onbezeten al wie er kwam negentig min bleef absent, de gepleegde telefoontjes…

en ik droom mezelf naar de drijvende wolken ik wieg wat woorden in het zicht van het licht bij de zon is niets verloren wordt liefde geboren ik fluit mijn heimwee naar de vlucht van de vogels ze kennen het refrein zoek mij maar niet ik wil daar wat langer zijn want daar, daar voel ik geen pijn…

Zo lang ik dit nog kan: dit huis opnieuw verlaten, de weg weer gaan, de vogels horen en de madeliefjes zien die her en der ontluiken en dit niet enkel weten van horen zeggen. Heel rustig de krant weer wegleggen en hoopvol wegdromen en plannen maken voor morgen en overmorgen, hopend dat misschien toch iets ervan wel kan, al is er Syrië ook en…

- it isn't always rock and roll babe - zeg je dus berg ik rose wolken in linnenkast, slik bittere pil en hurk neer in mijn hoekje hoofd tussen knieën handen die oren bedekken tegen t scherpe losvliegende - is dit nu heavy metal - Ik had het kunnen weten dat handen niet volstaan ze snijden door mijn ziel de snerpende geluiden als…

Vandaag stond bij mijn schuur een duif, zo stil. En ik die er naar tuurde, de bolle regendruppels op zijn veren. Vaag voorgevoel bekroop me om te keren. Maar, 'k moest mijn fiets vlug pakken, en door mijn knieën zakken en voelen aan dat mooie torteldier, hoe het daar koud en dood, rechtop nog stond om mij iets te vertellen hier.…

Sneeuwklokjes dit jaar, terwijl geen sneeuw gevallen is. Ze maken blij en zeggen ons dat heel veel dingen eigen wegen gaan, al zijn die niet door ons gepland, berekend of betaald. Gelukkig maar. Toch is er nog veel onrust in mijn hart en durf ik het leven niet vertrouwen, bang dat alles toch weer anders is dan ik zo graag zou zien, maar laat…

het lijkt op vluchten alsof de wereld achter hen vergaat men wringt door alle bochten een val kan de allerlaatste zijn er is geschreeuw de tijd stormt jagend aan nog weinig kracht in ademnood oranje kleurt de overhand na de nekslag volgen mooie kanten barstensvol van ongeloof golvend in emoties Een Sotsji- shock laat nog jaren sporen…

het lijkt verdomme wel of ik ben opgegroeid tussen witte jassen; altijd pogingen een wankel evenwicht te verruimen of bezig lege bladzijden te vullen met opgeraakte gedachten het moet geen obsessie worden geen ontworteling van maangewassen dan liever op pad met dode paarden die niets zeggen terwijl de levenden op ontknaping van gemis wachten…

Na even wachten valt soms alles weer waar het moest zijn: de stilte, het betrachten van de vreugde, hang naar lente of naar wijn. Soms kan ik haast niet wachten, vult mijn ongenoegen heel de lucht en ziet niet meer wat echt belangrijk is: de tederheid bij 't zien van pijn, het heel geduldig groeien van de eerste lentebloemen, de lach van…

Nadat we uren hadden geslenterd door een onbekende stad die uit mijn herinnering naar boven kwam als een déjà-vu zoiets als een gestolde ervaring van wie ik wel is waar de eigenaar ben maar waar ik niet de hand op kon leggen, ontdekten wij gelijktijdig aangemoedigd door honger en dorst het restaurant, een rokerige ruimte waar de afzuiginstallatie…

Even wachten, niet reageren, diep ademen en glimlachen, ook om eigen stommiteiten. Dan maar weer luisteren, kijken en denken, voelen en beamen. Even wachten, toch blijven hopen en beminnen, diep ademen en glimlachen, ook om eigen stommiteiten.…

er lag iets in de lijn der verwachting op de weg die bestemmingen verbindt ik zag eerst niet goed wat het was het bleek zo te zijn, zoals ik altijd al dacht mijn verbeelding trekt in cirkels rond de polen door een onbeantwoorde weg gescheiden van de plek die lichtjaren voortduurt van het continent dat verlangen voortstuwt met aarden…

Alle geuren, kleuren en woorden laten mij achter in vergetelheid door het onkenbare omrand. Zintuigen verdoofd, leeg in mijn hoofd, maar met alle kracht in mij voel ik me op een dag weer vrij zodat alles betekenis krijgt... En dit kan met geloof en vertrouwen worden bereikt.…

een man aan wie ik de weg vroeg kwam met een voorbeeld - ongevraagd nu ben ik nog steeds onbedeeld het kan raar lopen langzaam te verdrinken in drijfangst nog maar eens vragen dan? de weg die krult is toch het langst verderop zie ik de anderen dolen hun adem doet echo’s uithollen nog overmand door de slaap van gisteren met hoofden die…

Leven bij de dag en ervan bewust zijn dat je leven mag. Met een lach en een traan weten dat je nog verder kunt gaan... Maar we vergeten soms dat iedere dag er toe doet, terwijl wij in wezen allemaal lopen in dezelfde stoet... Het ene moment nog naar een feest en even later naar een begrafenis van een bekende die daar ook is geweest.…