Scheve bomen langs de rechte weg De wind hier in onze relatie gegeseld herfstig wegkwijnend sporen van slootdiep verdriet tussen de weidse weiden van mijn ontroering Je inmiddels gejatte witte auto rijdt mee aan de andere kant van je zo geliefde sloot Slechts twee waterdruppels op het zijraam van mijn knal rode Net niet vervloeid…

Van onze hartstocht en van onze brouille wordt verder met geen woord door mij gerept; beroerd genoeg dat jij er lol in schept mij steeds weer met je toeren te vermoeien. Je bent wel min of meer gehandicapt, maar wat je nog aan kwaad kunt doen, dat doe je, al is het op den duur wat moeizaam roeien met die verrotte riemen die je hebt. Natuurlijk…

Ogen dicht, van ongevulde bloemenvaas, verknipte rozenstruik. Nog altijd dansend in mijn hoofd, met lakschoentjes en blauw jurkje. Heb ik nog niet vaak genoeg gezegd dat de maan de maan is en de zon de zon maar dat ik slecht ik kan zijn in de schaduw van jouw bloemenknop? De rimpels op het water al een poos verdwenen, maar de voeten…

Ik zak in mezelf in het ongemak van binnen diep weggestopt Morrelend en gravend onder de liefde voor jou Nog steeds zo stop ik het weg Blijft wroeten kom hier naar boven in de late avondzon in de nacht in de morgen in de volle dag Ga onder in de rivier naar het grote water Los op in de chaos van het alles…

waar het licht van de zon versterft, waar de vlucht van de avondvogels ijler, steeds maar ijler wordt tot een zwart en grillig silhouet dat danst met zachte pastel, daarheen vlucht mijn zomer vol van onvervulde dromen, mijn lijf verstart, verstijft, want verloren dooft elke lust, doodt elk genot, elk verlangen van het hart, mijn hart…

ik ben een mens van gebroken woorden liefde kraakte al tussen mijn kleutervingers en trouw takelde ik met een legowagentje mijn zoete woordjes, ik brak ze alle tegelijk op nieuw geluk sneed ik mijn vingers stuk en voor altijd verbande ik buiten bereik een ziek verdriet hakselde voldaan en breide kwaad na kwade tijd meterslange spijt in onschuld…

rond je gezwollen enkels slingeren zich restjes bedorven gevoelens klef en kleverig vergane emoties druipen van het aanrecht je schreeuwt de vloer kleurt ik herken de stank van haat in de naweeën van een liefde we zijn ver over datum…

De bloem die me gaf pootte in mijn tuin op jouw manier zo stevig en krachtig kijkt naar mij zo lief zo zachtig teer diep helder wit groen haar hart als het jouwe geel ingebed in het mijne Bloeit temidden van zaaddozen Deze winter zullen zij gerijpt mijn tuin bevruchten Zo hier dat wel Zo daar wij niet Zo lang mijn tranen mijn me kunnen…

Spontane creatie was de reden dat er iets was in plaats van niets en waarom hoge bomen licht zochten niet meer van richting veranderden die regenachtige septembermiddag toen we niets zeiden, en toch jouw stem in mijn gedachten eenzaam klonk alsof een vreemde mijn bestaan volgde mij vanaf grote afstand iets toefluisterde wat tussen muren besloten…

als tederheid is uitgeteld in de goed ommuurde hof en de man zijn vonnis velt huilt de vrouw van Willendorf zetel van de ziel is zij nu gaat hij alleen op pad speer en roede houdt hij bij wie heeft haar ooit lief gehad? bliksems slaan op ’t middaguur vernietiging van al wat was paars gekleurd het zonnevuur de open schaal vol bittere as…

(voor M.) 'Iemand vertelde me dat je nog van me houdt!' Carla Bruni Magerder dan een kort 'hallo' kunnen we niet gaan, hoewel een bekende zanger 'hello' tot een wereldhit maakte, maar die intentie zul je toch after all niet wagen te bedoelen. Het is goed, meisje, we zijn uit elkaar en we willen toch vrede, het is goed, wrede hartenvreetster…

Gevallen spiegelglas 2 Zie in de scherven van glas teleurstellingen in mijn leven vervormen van goede wil door fouten stuk gevallen spiegelende scherpe splinters van verraderlijke eigenwaan dat glas de glans ontneemt gebroken glas is niet te lijmen herinnering bewaard spiegeling nooit zal het ooit weer worden, en beter ook dat men niet…

Jou horen zeggen dat er niemand is totdat je wordt ontdekt, betekenis krijgt in woorden van begroeten en over het weer een bron van eindeloos gepraat Het gewas dat zich richt naar licht en klimaat wortels diep in de aarde gekropen Dat je iemand bent door een ander te ontdekken in gemeenschappelijk te onderscheiden in wat je weet rozemarijn…

(voor M.B.) Ik zag de ramen geopend en ervaarde rust voor jou, prima zo, zodat zelfliefde je heelt en mijn liefdesverdriet daardoor zo goed als opgedroogd is, heb inmiddels alweer naar honderden sexy vrouwen gelonkt, zij naar mij, wens je evengoed succes met de liefde, die, dat kan ik je wel zeggen, nooit een climax bereikt, ondanks de sex…

ik wilde je nog vragen welk spel je speelde in al die verfomfaaide dagen de visjes die we deelden liggen op apegapen een stapel kleurenblind en het rad draait door, ook zonder wind de bank is blanco facturen verbrand jouw inzet een veeg in mijn blote hand de laatste champagne grand cru van een parvenu verpand aan de tollenaar rien…

Ik reed die weg Tientallen keren op weg Nu leeg, kaal Enkel een paar rode klaprozen witte kamille geel koolzaad Deze kende ik al van voor jou Andere niet die leerde je mij Net als ik jou leerde kennen En jij mij Niet uit mijn hoofd in mijn hart Zelfs in tegenwind een lange weg vol…

Op een roze wolk gevonden in toevalligheid. Liefde, eindeloze warmte, jawoord tot de eeuwigheid. Beschermende handen, die de kou van de wereld weerstonden. Deze handen, gebald, de liefde stukgeslagen, de woede, in enkele seconden. Jouw eens zo liefdevolle ogen, verlangend gericht op zijn hele wezen. Nu diezelfde ogen, dik, van pijn en verdriet,…

het was in Broadstreet The Buttery hij van geboorte bruin slobberig colbert zwart krulhaar zweeg zij van oorsprong bleek jurk strak gelichaamd rood haar sprak op het tafeltje tussen hen ‘Politics of Aristoteles’ ‘De Profundis Oscar Wilde’ twee cappuccino ‘s iPhone rode roos en zijn hand die tevergeefs de hare zocht buiten wachtten…

Voor R. Wij werden als wolken uiteengedreven door donderslagen die zich ongevleugeld in het hart hadden genageld Wij waren passanten in een wereld die niet beter wist dan dat jonge vogels in dromen zouden nestelen Jouw hand vouwde zich in loyaliteit om mijn breekbare ziel tot deze knakte in een orkaan van het onbereikbare Slechts…

Na zoveel jaar zie ik je weer je zwaait ik lach en keer me om met beelden van je mond mijn hand je schouder ik dacht de tijd heeft deze dingen uitgewist ik heb me hopeloos vergist ik ben je nog niet afgeleerd alleen maar leger ouder.…