Ook jij was ooit jong en nu wellicht ook oud wat twijnde jij als een hulpkoord goed of fout kwam jij vertrouwd aan overdenkingen tegen. Gaf een touw jou werkelijk ook ooit verblijdenis. Is leven ook voor jou een mysterie van tijd tot tijd. Was 't ooit momenten kiezel zijn in de open lucht, boven en in water wegscherend over snelheid lerend…

Ik hoor ze zeggen keer maar om, het leven en regels zijn vaker krom. Regels keren zich tegen elkaar, geloof dat maar geloof dat maar. Ik hoor ze zeggen keer maar om. Ik hoor ze zeggen keer maar om. Ooit was ook ik jong, groen als gras heb 't leven aan nadenken gewijd om ooit tot helder besef te komen kost dat ervaren dus altijd veel tijd…

De mens die zijn ego kent is een egoloog. Steeds weer verandert hij zijn rol. Als acteur speelt hij de knecht. Als actrice speelt zij de baas. Als minnares speelt ze zijn hoofd op hol. Egologen raken nooit uitgeleerd. Zij kennen het spel van wij en van zij. Acteurs en actrices spelen zelf, en zijn vrij.…

Uit de mythes en sagen door alle eeuwen heen gedragen door de wind waar ieder individu voor openstaat vertaald een leidraad in alle metaforen als rode draad van moraal, religie en ideologische overdaad, afhankelijk aan welke kant je staat, ook als onbevangen kind die haar eigen fantasie beheren wil, daarin bestaat geen goed of kwaad…

Ik moet wellicht nog vele reizen maken, mag het ademen nog even niet staken. Menige droom is nog niet uitgekomen menige gedachte is nog niet compleet af de tijd van gaan is nog niet mijn tijd en graf. Ik mag nog menig glas water en wijn drinken, nog menige maand en dag in tijd verzinken. Met jou nog vele plaatsen en waarheden zoeken in de…

Uit het selectief geheugen vergeten wie we waren en nu zijn, een on-breidelde nuancering van relativering, schijn achter het masker van saamhorigheid, blijft het idee rondzingen om het beste voor het laatste te bewaren, zonder enig idee, wat daarin volstaat. Vaag beeld wat streeft naar een dubbelzinnige perfectie, waarin we zijn…

Sommige lippen die mijn wangen raakten zijn nu sterren hier in menige nacht, puur die levenslange hele bijzondere gedachtepracht. Soms delen lood, boomschors of wolkenpacht emoties aan het woord zoals leven het bracht. Soms gelegen in kubisme dan weer in harmonie kleuren van regenbogen die ook jij en ik vaak zie. Sommige lippen en ogen…

dit vraagt om volharding; breek de dagen, doorsta de uren, het staan in stilstand verblind het ogenblik, om samen geheugen in vlees te prenten om atomen van steen als rook tot lucht te blazen verzacht een rots haper de tijd…

Mijn vrouw en ik, passen niet bij elkaar. Dat weten wij reeds lang, dat weten we al vijftig jaar. Logisch, want volgens Socrates, weten mensen niets. Mijn vrouw en ik, passen helemaal bij elkaar. Dat is de kern van ons bestaan. Dat weten wij sinds kort. Logisch, want volgens Cornelis, voelen mensen elkaar gevoelig aan. Mijn vrouw en…

Dat levenden werkelijk bestaan, kan elke dove zien. Dat leven wonderlijke muziek is, kan elke blinde horen. Dat leven zinvol spelen is, begrijpt ieder spelend kind. Alleen wijsgeren blijven denken, over het waarom. Alleen gelovigen blijven geloven, in zelfbedachte goden. Wie dom is blijft maar zoeken, totdat hij of zij, op sterven na dood…

stilte schreef schittering waar in diep duister een vlucht spelden viel zij lichtten op in vrije val bij het raken van ongeziene stralen het was geen verhaal maar een gebeuren dat intrigeerde en ons het toeval etaleerde nog beijlt dit licht lineaire banen zal zonder tussenkomt een speldenprik baren wil melker 08/06/2019…

Tegenspraak wordt niet gehinderd door een rolverdeling op papier, de dialoog uit onderzochte lucht vertoont trekjes van een dolgedraaide haan, ego’s op de wieken van de trollen-molen maalt de realiteit meer dan in en meer-spraak kan verdragen in de onderbuik van echtheid daaruit woekeren meerdere antwoorden in datgene waarin de wereld zich…

Ik ben gelukkig een bevoorrecht mensenkind, mijn gezicht is weliswaar nu anders zegt men, vertrokken door 't kalme kijken en soms wijken, vol bewondering nog sterk genoeg ook vandaag. Maar dit zijn mijn handen, ze zijn even leeg, mijn volle lijf is nog steeds grotendeels in tact mij volop nog zeer dierbaar en toch aanwezig, aan mijn voorhoofd…

aan het voeteneind van de dag waar het lichtelijk ontbreekt aan licht dat verblindt dat brandt en verbleekt op de grens tussen weinig en dun tussen nog even blijven en voorgoed gaan aan de rand van de stad wacht het grind van de laatste bomenlaan…

Zittend op een rots aan de Ierse kust met onder mij de beukende oceaan verschijnt er in de lucht pal boven mij een witte cirkel van liefde. Ik zie zwanen in de eerste versnelling en mensen met energiedrankjes languit achterover in het vertrapte gras. Mijn droomogen schieten op onzekere, parelmoeren kleiduiven. Ik dans op mijn rubberen sokken…

zoals een wintergeest de geschrokken lente bruusk de deur gewezen heeft weigert mijn taal te ontdooien langs het zwerk trekt een treintje van lichtjes weerkaatsing van de zon wie vervormen wil moet ontdooien ik voel de schoonheid van het breken…

Laat me niet lachen niemand komt het wellicht te weten wat eens is gemaakt, je ziel heeft geraakt. Hoe noem je 't niet meteen geïrriteerd raken temperament bevriezen , doordenken staken. Schoonheid wordt steeds voor ogen geboren, is in de klanken en unieke intonatie te horen. Niets maakt het er naar om letters te bevragen, regels en zinnen…

Het was die dag misschien de dag dat ik ontwaakte, besefte dat letters samen woorden vormden, ik nog het nodige te doen had. Dat boekje met onbeduidende krabbels beelden zou kunnen geven van verweven dagen en weken, zelfs maanden en jaren van spoken die mijn leven binnen wandelden. Ik toch op gezette tijden wel thuis moest wezen als er…

Soms heb je geen woorden is er elders te veel onverwerkt verdriet, spant men witte olifanten voor wagens ziet men onnadenkend domweg realiteit niet. Gaan de dagen daar rond en rond en rond, zijn oude zaken aan voorhoofden af te lezen waar niets anders is dan deze zeurende pijn zonder kansen dat het daar ooit anders zal zijn. Wat is onvermogen…

je broeikast altijd zoveel vitaliteit dat je een direct adept van de schepping kan zijn zongekleurde levenskracht met een stralende lach waarvan het altijd wel een onsje meer mag zijn toch kan ook jij verstillen bevriezen in doorzichtig transparant dat geen ruimte laat voor een warme hand onbereikbaar opgesloten in blauwgrijze…