Malida Onder flonkerende sterrenhemel in de Gordel van Smaragd klinkt het krijsen van de kraamvogel Zij die mij mijn kleine Peewee bracht Verbijsterd zijn mijn ogen alwaar ik naar staar een Poetrie Solo met krullend zwart haar een prinsesje lief gewikkeld sarong met batikmotief En voor het venster…

vrees niet kleintje daal vredig neer uit het portaal der liefde kom bruisend aan in het licht des levens vloei maar uit jouw pure liefdevolle lichaam in gloed van dageraad kraai maar je eerste geluidjes in de fonkelende morgendauw je eerste levensdrift zo rustig ademend…

Groenten weeg ik met een zwier Welke zuivel pakt mijn hand? Tjonge zeg, wat staat er hier Op de vlaflip bovenrand? Extra romig, extra zacht Nou, dát is onverwacht Houdbaar tot: 01-09-08 Dan wordt ons kind verwacht! Kijk daar papa heerlijk gaan Denkend aan een haar of hem De radio staat keihard aan ‘Together’ zingt een stem Ineens…

er ontwikkelt zich weer een toekomst zo wordt dat in de volksmond genoemd een flierefluiter uit miljoenen treft onbewust zo mogen wij gerust stellen een verleidster op bevruchting belust; hij is dan tot een langer bestaan gedoemd tijdens rappe scheppende gebaren of een operette met een zangerig gezucht geschiedt het onvoorstelbare…

Aan Mila Lena 12 mei 2008* De vogels zij voerden hun jongen Het was halverwege maand mei Ik pakte een brandschone lei Wou weten waarover ze zongen Een Geest, heilig, was doorgedrongen Tot pauper en prins en Hij zei: ’Gods kaarsen in huidskleur zijt gij Zijn Vlam op uw hoofd, spreekt ge in tongen.’ Mystiek was het waarvan zij spraken…

De dood die onverwacht kwam Hij speelde mededogen Ik keek rustig in zijn ogen Hij dacht te winnen toen hij nam Met hem verdween de stille rouw Twijfel troef zet roem in gang Van pril begin tot durend lang Kaarten zonder harten vrouw Leven, omdat ik niet verloor Ik geef het nu zelfs door…

In verbaasde ogenblikken schonk het leven jou aan mij verwonderd door het wonder toch uit het niets kwam jij. Jij gaf me iets wat niet bestond voordat ik jou aanschouwde wie was ik dat jij je aan mij toevertrouwde.…

ademloze start ongezien begonnen recht onder m’n hart vormeloos begin ongevoeld aanwezig nestelt rustig in ‘n nieuw mensje groeit ongehoord ervaren levenswater vloeit volmaakt in z'n sas keek God de Vader en zag dat je goed was…

oogjes zien het levenslicht handjes pakken moeders lichaam een glimlachje tekent het geluk liefde gloeit tussen moeder en pasgeboren kind…

geen winterslaap gij koningsaap wiens bestaan wordt behoed wiens leven nog groeien moet met een reinheid als een vuur in het brandend uur van verlossing nabij hoor je mij? 1974.…

Mijn kind Ik was je met het water uit de rivier van mijn leven. Met de stilte van gewijde dromen en de liefde uit mijn hart. Ik toon je de parels van verloren tijden vol geluk. Mijn kind Ik neem je mee in de reis van het leven. Met de warmte van hemels licht en de wijsheid uit elke dag. ik toon je de broosheid van mooie momenten vol…

Al van de tongriem gesneden vóór je eerste nieuwe dinsdag En geen KiK! Je zuigt je nu volmaakte mondje rond de volle borst en kreunt zachtjes van zalige zaligheid teug je het volle leven in stemmen en geluiden ongedempt door die maandenlange wand van vlees klanken in je welgevormde oortjes Als je je diepblauwe oogjes openspert…

klaar sprankelend licht omsluiert het hemels Kind engelen zingen…

haar kleine handje in mijn hand haar bruine haartjes in een kleine staart een groen rond brilletje op haar neusje rood van de kou het roze dekentje dat haar warm houd alle kleuren van de regenboog ze spelen met haar zo lief zo klein wonderbaarlijk hoe zo'n klein meisje jouw hart kan stelen…

je tuin houdt me verborgen tussen onkruid en wildgroei een schaduwkind snakkend naar licht onder geamputeerde bomen afgemaaid gras groei ik gehaast wil het leven inhalen ademloos…

een vlinder met natte vleugels nog vers uit de cocon met verbaasde ogen het felle van zijn eigen kleuren en dan die bloemen ze wiegen zo mooi in de zon op hun ranke stengels om te stelen dronken van die zoete geur fladdert hij verrukt van geel naar rood naar blauw een regenboog…

met haar handen op haar buikje net wat ronder dan voorheen voelde zij daar iets bewegen diep van binnen, naar het scheen nu zo’n wondertje gaat groeien dient het zich voorzichtig aan even moest ze rusten ze had een lange dag te gaan telkens als zij leven voelt is er dat intens verlangen dan pinkelt plots een traantje over haar bijna-moederwangen…

Geen geraas deze morgen alleen geruis en gekwaak zachtjes nog voorzichtig en gezoem huidbedwelmend gestreel van achtergebleven engelen een gewaad dat in de doornen steken bleef en het lekte verholen uit vissen spartelden op de waterlijn en hapten ademloos toe het was de stilte vlak voor de verdoving…

De zon lag al een poos onder het land haar ogen sloegen op… geschokt, ze leken zowaar iets te ontdekken want ze keken naar mij ter zijde van haar ledikant. Door doof en blinde paniek overmand zweeg zij, haar adem bleef eenvoudig steken ik kon haar water bijna horen breken helaas, zo ook ons stilzwijgend bestand. Ze gilde, schreeuwde, beet…

Dat is waar ik vandaan kom: kanaalervaring, besef dat er poorten bestaan en daarna Ook later oude straten opnieuw met verbazing gezien: is hier iets gebeurd, een geboorte? Wonen van vroeger weten ervan achter de warmte van roze vulva’s rechtlijnig baksteen en muizenvallen.…