het had niet veel meer om het lijf dan vel over been als je ze zo samen ziet vreet hij nog wel wat meer uit terwijl zij nog dood gewoon bewogen raakt als lopend lijk aast hij nog op wat haar rest…

Alles werd anders die ene dag Als een nachtmerrie binnengeslopen toen hij even niet keek Met open ogen geslapen Zwarte beelden opgenomen geluiden bevroren tot negatief werd onwerkelijkheid waar Gebroken woorden zwierven zinloos door zijn hoofd kronkelden rond als slangen Ontregeld, gifspuwend venijnig werd de eens zo rappe tong het zwijgen…

om te zwijgen niet meer of minder ze verzwijgen niets kinderen van hun god en nog zo ongelukkig hij was het niet nee, vader, nee en ja, zo sprak hij wijs, strak in het pak en zij eruit bracht zij zichzelf en alle rotzooi erbij en hij, hij was hij onschuld in een pak met vouw waar hij het wou met wie hij maar wou…

Je sluit je ogen In de diepte van je fantasie Vindt je bescherming Je bidt of het zo mag blijven En je zwijgt Dan de klop op de deur De realiteit scheurt je los Je schild ruw verbroken Je ogen kijken angstig op En je zwijgt Waar is mijn poppetje? De vraag voorafgaand aan de pijn Kom bij me zitten En ja gaat, vechtend tegen tranen En…

Het nest De jury beraamde zich het was al de tweede keer Massamoord, was de conclusie het ging niet meer De toeziende koppen en kopjes kwamen bijeen Derde seizoen nutteloos gebouwd infaam gemeen Nu zou men overgaan in algemeen besluit Desastreus in oordeel het licht moest voor altijd uit Het was nu of nooit oordeelde men, wij erin en hij…

Je slaat je armen om me heen je hebt me in je macht en ik heb een vreemd gevoel als je je witte tanden blootlacht Je armen als touwen hebben me in je macht Je ontneemt me de adem en ik verlies al mijn kracht Je vingers glijden langs mijn keel en je laat ze pijnlijk prikken Straks ontsnapt mijn laatste adem Je hebt me laten stikken.…

De woede vreet de ruimten leeg holt woorden uit woedt wreed maar zweeg gaf geen geluid het offerlam in pijn gehuld, verlaten mag niemand haten nooit hulp vragen moet alles maar verdragen wie lijdt heeft schuld wordt daar gelaten gesloopt in slecht geduld kan toch niet praten verslagen maar mag nooit klagen wie huilt wordt niet…

Hij klieft het hout, hij schikt het op het vuur en ziet hoe Ies de kost’bre tijd verspilt. Het varken krijst verwoed in ‘t kot om kriel en Bertha rammelt nukkig op de deel. De gaskous suist gestaag haar helle wit en schallend gaat weer door zijn hoofd: gij zult uw enige zoals gij hebt beloofd ten offer brengen aan uw Heer. Hij strekt zijn…

Als na ziekte het herstel door leugens de waarheid de pas wordt afgesneden zijn we verwijderd van werkelijk elk normbesef. Als een bond wel staat achter haar mensen, maar beslist geen doorbraak kan forceren dan is gerechtigheid niet aanwezig. Wat een lef. De dag dat ik ga wreken komt alsmaar dichterbij. Niet met fysiek geweld, noch…

geweven gevangen ragfijn in ijle draden laat ik alles in het midden de touwtjes in handen u doet mij trillen ingewikkeld geef ik een doodsteek en ik zuig, ik zuig…

Elke dag opnieuw herbeleef ik de angst die ik toen voelde de kwelling overgeleverd te zijn aan de grillen van anderen die over mij beschikken slechts vlees te zijn voor tomeloze lust die nooddruftig woekert en mij verplettert iedere onschuld uitgomt me een wrede wereld duwt door mijn gebroken strot dat ik overleef strekt me niet…

Aan de dood ben ik langzamerhand gewend zolang het niet te onverwacht en te onbegrepen zoals een mooie jonge vrouw die behangen met springstof een heiligdom binnengaat zeven tellen aarzelt knopje indrukt en afgaat…

soms hoor je mijn woorden spreken en voel je het verleden jouw kompas ligt dan onder een zwarte deken mijn ogen en lippen lijken dan alleen te getuigen van geweld, zonder rede…

je was zoet, een roos met dunne, sierlijke hals met onschuldige tepels en een verboden handgebaar in het verhaal van een stad vol levende dode bloemen je was te jong maar jaren ver vooruit voor het oude stof van verleden geboorte jouw raam opende geen erbarmen maar beet de verminking te rood belicht in jaren…

nog even het balkon op zitten in de nacht onvoorstelbaar de stoel staat klaar ik wil de schichten over buurmans dak het lichten begeleid door krakend mijn radio surfend op de middengolf…

een stil rumoer binnenin mij alsof je niet weet dat meer dan handen kunnen slaan de ochtend van de blauwe plekken zal wel zakken of ik laat ze wel knagen onder mijn lange jas die is nog wat zwarter dan het dreunen van je stem of de blinddoek die ik letterloos moet dragen om de kleurloze stenen te stapelen tussen het nachtbraken…

buiten zwaait de morgen naar een vroege wandelaar die daarvoor de nacht gemeten heeft met het splijten van woorden net zolang tot vernedering zijn jonge vrouw met het kind aan haar borst had gegrepen hij doet het plichtsgetrouw sterfelijk, zoals zijn vader hem heeft geleerd om in gebonden schaduw eigen pijnen te genezen plichtsgetrouw…

ik vraag me af wanneer wordt het weer stil het geschetter beu politiek gekrakeel verhardende standpunten van wasverzachters knallende allesreinigers, rellende religies media-circus, vooraf-oranjegekte wanneer wordt het weer stil, schreeuwt een stemmetje in mij…

1 in de arena zwellen de geruchten tot een gifwolk de keizer keert zijn vlakke hand een halve meter boven de schoot een wenk die kwade tongen sust onder hem een ovalen bekken de walm van ranzig zweet zuilen stutten de gevels met een krullend blad bekroond gieren staan vleugel aan vleugel te reikhalzen naar het aas dat nog wemelt…

een sluier - aan de pink geknoopt - sliert om de welving van de borst in leest en heup herken je de kruik het bekken kantelt en de navel rolt over de golven van haar buik de hoge fluit bezweert de slang en zweept haar rubberen gewrichten op ze pruilt naar pa hij knipoogt naar de beul die het slagzwaard slijpt de Doper bij de kraag…