Dichter, Je mag dan misschien denken dat je de sterren bent en de maan en de zon waarschijnlijk ook en dat je niet in de wereld leeft, maar in het heelal. Dat alles je niet groot genoeg kan wezen en dat woorden je al even onbelangrijk voorkomen en je vanuit je zetel (die geen zetel is, maar een “tijdsgewricht”, bijvoorbeeld) nederziet…

Hij bond de strijd aan met het eind en het begin. Hij daalde af van 't licht op zoek naar oorsprong en naar zin. Maar al wat hij vond was as en sintels van een dovend vuur, geen Olympische god die hem genas van deze queeste zonder duur. Uit sterrenstof is hij weer opgestaan, achtervolgt de Stier als nooit tevoren, maar tevergeefs tracht…

Zozeer op de kern van de kosmos gericht, dat ik naam en stand van sterren vergeten ben, maar ik herken ze aan hun flakkerend licht wat in een ogenblik verdween, worden werelden uitgeluid, zonder te weten waarheen.…

De zon - haar stralen strak op zijn gericht zodat zij komt tot leven geen duisternis blijft onverlicht het Licht is haar hergeven De roos verheft zich boven 't gras de mus begint te zingen onbekend met hoe zij was en hoe haar knoppen hingen De symfonie der natuur begint Hoor! Hoe zij op klanken zint Nu de bron is opgedoken Kijk! Hoe…

Dansend In je stralenkrans Zing je een lied Van vergane glorie Eindige glans Zorgvuldig gevlijd Midden talrijke twinkels Geef je lichaam En gezicht Aan 't oneindig wijd Hemels groot firmament Een glimp van onsterfelijk Over donker gespreid Ode aan de zon Klein vergankelijk licht…

hield maar niet op rond de jaarwende stemmen die hoog opgaven van sterren aan firmamenten goede bekenden maar wat ik ook kon zien een sterretje her en der voor de rest nop te dichtbij misschien ze stralen immers pas van verre je verliest zicht als je mee licht…

Zwart is een gezonde kracht verbindt sterren tot beelden hecht de wonden van de tijd verenigt leven met de dood. Kraakhelder vriest de hemel groeit blauw licht tot heelal verdampen stelsels in wervels smelten ijsblokjes in mijn glas. Er blijft zoveel diep duister; door de eeuwen heen roesten hooggespannen verwachtingen en verbrandt…

De zon straalt een ware schijn in een tel vervaagt ons bestaan floreert een minuut beschaving spuwen vulkanen leeg in een uur. Dit is haar dag: een spetteren van vlekken op haar huid. Lussen die de hemel likken in vuurtongen te pletter gaan. In een enkele maand al sterft de Maan voorbij de Aarde, verstilt in sluipende schaduw een goudgloeiend…

een dronken man uit Koog aan de Zaan keek omhoog en zag haar staan een voorbijganger sprak hem aan waarde heer ik zie u staan schijnt daar de zon of toch de maan? de tijd verglijdt in mijn bestaan licht en donker zijn weggegaan het licht in mijn geest is uitgegaan de nacht is over ik moet weer gaan vanmorgen scheen de zon dus nu de maan…

Uit elkaar zouden zij gaan Het licht valt op haar traan, weerkaatst in zijn oor, lispelt zacht: ga door…

In het diepste duister is dat ene straaltje licht brenger van luister, engel van evenwicht…

Als de speculaties kloppen… eens in een tienvoud van aardse cirkelgraden passeert ijzig de schaamte een lichaam waarmee wij niet tellen stelt de mens op de proef wij zullen droef ten onder gaan elkaar het gelijk bestrijdend overweldigt ons een koudste nacht die alle krachten om doet slaan in aller gebeden vredesnaam onttrek aan…

Als ik t ooit weten zal, de betekenis van mijn getal dan zal de wereld openbreken in miljoenen, ongekende kleuren. Dan zal ik dansen op muziek die nog nimmer werd gehoord. En komen beelden uit een vergeten kindertijd, ineens in golven weemoed aan. Stil zal ik samen met u rusten bij het parelwitte strand, omzoomd met 't eeuwigwuivend groen…

sla het boek weer open de dagen vliegen voorbij te lang was jij gesloten te lang het verhaal in mij waar gaat de ontknoping naartoe soms is het een sprookje maar vooral een bitter traan de geest is moe voldaan de weg is nog lang het pad onder zon sterren en maan…

als een hemels schone schijn laatste krachten samenbalt toont het met groots spektakel aan er is weer een bestaan verknald brokken komen flitsend voorbij verslaan in een zonnelichtkrant hoe de lang verloren strijd eindigt als gebluste komeet gelukszoekers lopen te hoop voor dit nieuws uit eerste hand trachten snel nog wat te vangen…

Je lost het op in water het niveau is niet gestegen Hier is het bewijs dat er ruimte is Het heelal valt in de inhoud van een emmer uit te drukken Mijn zielezijn is zo klein dat het altijd blijft de werkelijkheid zo groot de dood is maar de dood van wat stoffelijk blijkt Bij een foto van Willem Hoogduin…

Waarschijnlijk begon het heelal met een knal, die zich materialiseerde Daarbij vraagt een mens zich af of het de stem of de wind van God was alsof het Hem iets zou kunnen schelen Restaureren, herstellen in de oude stijl dat lijkt me wel wat, net zoals het idee dat menselijke cellen volzitten met onreduceerbaar complexe systemen…

de sluier van de nacht ontbonden zo zal de morgen zijn beeld uit het zachte duister en oogverblindend zoals het langzaam anders wordt er is geen ontwijken aan roze plaatsen en hoe het daarna egaal trekt in meer feestelijke schepping…

het oneindige universum voor ons ter observatie we mogen ver zien erin ver te reizen is waar we ons op verkijken…

het diepe blauw daalt versteend en wordt zwart als de nacht lacht in een spierwitte melkweg waar miljarden fakkels helder schitteren omlijnd met figuren van vroegere tijden kleurrijk verschuilen objecten zich als onvoltooide schilderwerken ze wiegen in blauwe sluiers naast verstoten materie van wat ooit was de tijdgolf van het verleden…