Waar eindigt onze grenzeloze grootsheid? En toch, dat aanvaarden we niet. We willen wel weten wat na de dood of voor het leven komt dwaas gapen naar nooit houdt ons nu al bezig mijn god Hebt u me geschapen of enkel opgeheven uit natte klei van schimmelachtig donker O mijn god verzwijg het ons laat ons eeuwig dromen nog niet achterhaald…

'schuilend onder het droppelend lover' met deze fraaie volzin van de jonge dichter Hans Lodeizen begon het destijds de weemoed van weleer die nooit verdween maar altijd hangen bleef in mijn persoonlijke dampkring de vasthoudendheid van melancholie die rondwaart als een onontdekte planeet in de ruimte die mijn wereld heet... ik heb…

Als telescopen zingen konden en als ze dan ook eensgezind hun doelgerichtheid met elkaar verbonden dan zongen ze een sterrenkind…

hij stroomt nog steeds de rood aangelopen Mars in vaste patronen wijst op immense innerlijke kracht gezien zijn bevroren innerlijk spreken kenners van mogelijk omnipotentie vooralsnog niet vaststelbaar is gezien de afstand die hij aanhoudt of de mogelijke presentie van micro-organismen ook op fertiliteit vermag te wijzen de NASA…

de Zweedse Carta Marina uit 1539 van IJsland en omringende zeeën met intens gruwelijke zeegriezels grillige kringen trollen golvenkoppen met toch ook geisers van ijs en vuur zoals bekend uit beeld film avontuur gevleugelden als de Stuttnefja de Haftyrðill Geirfugl en Álka werden eeuwenlang ook levend ontwaard naast Olaus Magnus kunstig gemaakte…

dromerig staar ik naar de zee lig languit elke straal te vangen voor de avond zich laat vallen als een koele deken op mijn huid koester me in ‘t nog warm geglunder van de langzaam ondergaande zon terwijl schaduwen beginnen te leven spelen hemelse lichamen kameleon verleidelijk vlijt het maanlicht haar schijnsel over de branding en in een…

uitdagend kruipt zijn blouse los -verraad hult hem in gulden kleden gebed in`t eeuwig, lengt het heden- onscherp vaarwel in halo`s blos Ze voert hem uit zijn scha corso schuift licht zijn zijde noir aan kant charmeert hem van zijn apropos ten einder wassend bolster spant zij slokt vurig dees bleke glans -neemt over rouge gelijnd email…

Als een wild paard slaat de komeet met zijn ijzige staart vonken uit de dampkring. De Perseïden regen laat voor niemand iets te wensen over.…

De wereld. Een kerstbal met een kuikenklein haakje aan waarlangs water en lucht kunnen kolken tot uitgebloeide wolken. De wielen waarin de wereld als oerinstinctief ratje probeert terug te sprinten naar moeders tepel waar alles zogezegd begint En elk etmaal draait hij rond hopelijk terug de tijd in maar was het nu links of rechts Wie weet…

Jij ging op weg als tastend licht dat over de wateren zwierf: glanzende kiem, geduldige vonk waaruit de sterren zijn geboren. Het melkwegstelsel streek jij aan tot een flonkerend wiel van licht: om elke ster, uit gas en stof verdicht, schiep jij groene werelden vol hunkerend, denkend leven. Zo blies jij ook de mens de levensadem in - denkende…

enkele dagen per maand straalt haar lach op de aarde waar in gebekte heuveltjes het spoor te lezen valt van de opkomst van het tij en dan monkelt ze nog na bleke pretlichtjes rondom rond de sikkel harer bestaan voor hoe lang ook ze nog kan heersen in haar hemel onbetwist is er nooit sprake van verrijzenis of teloorgang ze bedrijft…

als vrije radicaal cirkelt hij rond de kern zijn bestaan dat zelf blijft draaien en cirkelen en zoeken naar de eigen kleine as legt hij soms verband tussen wat dromen zijn die anderen voor realiteit nemen en terwijl hij blijft groeien neemt het besef hand over atoom toe dat zijn ziel dichterbij is dan ooit hij is een vonk kleine sprankel…

het licht is niet eigen als zoon van de maan weerschijn ik in de tweede hand woon ik in het tweede huis leef ik in de onderwereld protuberansen verkleinen mijn kansen mijn gelaat is pokdalig gekraterd de inslagen waren hevig en ergens rijdt nog een karretje rond gevoed door zonnecellen…

de zon blaast een vlam uit haar rode krans een snelle, zinderende wind dringt door onze dampkring buigt af naar de polen in een ritselend spel van kleur gebundeld in bogen in fonkelende gordijnen als een dans van licht…

ooit trok een oerwolk samen tot een bal van gas, een hete ster die drijft in de kolk van de melkweg zij blaast feller met de jaren tot zij haar pit verbrandt zwellend tot een rode reus die al haar wentellichamen oplikt en laag na laag verdampt wat rest is een witte dwerg de nagloed van een sintel…

We struinen door de duinen en ruines van vroege eeuwen. Welp mijzelf tot de leeuwen en strijk door de manen. Zacht verlaten ze stralend, tranend, het firnament waar geen feeksen zich onthouden tot zuiver ongetemd de zeven hemelenkoren zuiver zingen. Tot we bijna blijven kleven - heel even- aan de honing van grote beer. Er zijn meer…

na die nacht waren de sterren veranderd evenals de zon de maan en de planeten jij schiep het tomeloze zweven naar een ster achter een ster het gieten van licht verdampen van waterstof wolken van methaan waar doorheen het heden trager reist in dichtheid bijna stolt zich om massa stulpt gewicht heeft als regen in zwarte gaten valt…

zij twijfelt tussen naderen en wijken een bal in een boog rond een bal af en toe wat zee opzwepend in een schaduwspel schijnt ze net iets anders dan gisteren zij heeft last van dwarse grillen opduikend bij zonsondergang een sikkel in het westen die zwelt van week tot week meer en meer een bol gelaat keer op keer lost ze op een bruistablet…

een lek in de melkweg zuigt sprankels en stof nevels duiken in een kolk die naar binnen toe versnelt naar een gebald middelpunt kleiner dan de zandkorrel een ineengeplofte ster verpakt in een schil houdt alles gevangen traag verdampt het onzichtbare tot niets…

ik sta in oude sneeuw ver kijkend door twee lenzen de eeuw is nog jong ik sta op ijsklompen dichter bij de dampkring door minder storm gehinderd een holle spiegel wordt gestut in de rug vangt licht en buigt het naar mijn oog dat zich met nevelslierten verknoopt een as loopt naar het brandpunt als spinrag tussen schutter en roos stralen…