zij hebben zich afgestemd op hun natuur en vuur zwarte ogen mededogen anders gelukt het niet ongelijke passen naast elkaar liever niets opvallend niets dat aandacht trekt of ontkoppelt zwijgend tussendoor met weinig woorden zijn zij van zichzelf ontdaan voordat zij de eer naar zich toe trokken wederzijds te krijgen dat zij niet…

Geef me je kruis en nagel me vast in jouw illusie van wat ik ben, nagel me diep in jou te pletter tot ik voorgoed aan je hang als een verroeste held, stervend, levenslang. Ik weet, het is niet alles maar dit niets draagt zo zwaar alleen.…

O jouw mooie benen Die zachte ranke taille Je borsten. Ik zal je hebben, van je lieve hoofd tot jouw fraaie tenen ’t Is waar, ik had je al zovaak vanbuiten. Maar jouw hart – daar kon ik naar fluiten Heb ik er echt in geloofd? Schoonheid is liefdes val Maar steeds wil ik je opnieuw beminnen Want jouw ware schoonheid zit vanbinnen…

Een huw'lijksreizend muzikant gaat trekken naar Lugano. Hij houdt z'n bruidje aan de hand en ook z'n trekpiano. Hij trekt 'r naar zich toe en lacht: 'O schatje van m'n dromen, we zullen in de huw'lijksnacht aan onze trekken komen.' Hij trekt helaas niet veel publiek, te moede van het huwen. Het blonde bruidje heeft kritiek en zegt 'm:…

Het is elf uur het echtpaar zit hij gaapt en zapt, zij zucht en denkt dromerig aan toen hun liefde nam een hoge vlucht 's avonds TV, 's nachts slaapt hij en 's morgens heeft hij weinig tijd geruisloos liep de hartstocht uit op een sisser van stil verwijt.…

nacht plaveide het vertrouwde spoor stenen die jouw voetstap absorbeerden niet te betreden zonder licht voor mij ik draalde bij wijd open deuren sneeuwde stil mijn wintertuin…

Liggend in je vormen Jij in die van mij Voorbij zijn de stormen Genezen de wonden Geslagen door het woord Sprakeloos de monden Woord en weerwoord uitgeput Eindelijk van rede vrij ’t Woord gekooid, de zinnen los Vreeën we de hoofden leeg Hijgend, nu van daden Tot we niet meer konden Ondanks alle bomen Zien we weer het bos Laat ’t woord…

Het eerste daglicht De wereld dringt tot hem door Zachtjes kust hij haar Maakt zich los uit haar warmte Tijd om naar z'n vrouw te gaan…

totaal gefocust op elkaar straalt het jonge paar in roze is de bruid gehuld en hij werkt al zijn dromen uit ziet zelfs de kleinste wens vervuld gedreven door beloften glorend aan hun horizon want sinds de band ontstond breekt schaduw op in kleuren kieren alle deuren naar een open eind waar niets finaal deze liefde kan verbeuren zo…

Geen achtendertig, nee mijn lief, mijn eeuwige lief we hebben het nét niet gehaald The sky was schijnbaar not the limit, niet verder ging het dus, tot hier is het maar afgepaald Onze handen laten nu los we moeten elkaar laten gaan vanaf vandaag elk onze eigen weg Maar wel drie kinderen, drie hele mooie kinderen, getuigen van wat eens…

In ‘n geslaagd huwelijk dooft vuur dat verteert maar de warmte beklijft verliefdheid dooft tot tijd bestendige liefde die vriendschap inhoudt zo’n vriendschap heeft een verleden dat je niet opnieuw opbouwt, het is een deel van onszelf het heeft ons gevormd; onze herinneringen zijn we zelf…

je krijgt een horloge als kerstpakket op de nieuwjaarsborrel worden de nieuwe tijdschrijfformulieren uitgedeeld de klokken gelijk gezet je begint te m e t e n overwerk - nee je hoeft er niets voor terug en haal ik het volgens afspraak? - ja, je moet nog even terug thuis registreren we niet we zetten niets af tegen…

Weet je nog, die gulle zomerdag toen wij vanuit de uiterwaarden in lange kleurige stoet zingend de berg beklommen, met bloemen in het haar en geurende guirlandes Met trommel en gitaar.. Twee eiken trouwden Wij waren hun getuigen Op mijn gebogen rug tekende een sjamaan de huwelijksakte 'Quercus,'vroeg hij, 'neemt gij Quercus?' en wij lachten…

uiterlijk verbeeld in lijfelijk omsloten blinkende rituele togen waar schoonheid haar stoffelijke genegenheid toont viert daarenboven de zachte schittering in jullie beider ogen zij weerspiegelt de onnavolgbare weg naar woordeloos gevoel waarin liefdevolle herkenning het wederzijds bestaan, een hoopvolle eenheid beloont…

Ik ken dat niet, de hete adem van wie liefheeft ik rook teveel en schik me langer dan de dieren in het ouder worden - ik neem een sigaret, alles lijkt geregeld: de politie waakt, de hoeren zwijgen vreedzaam ik kom de weken door met kijken naar het saldo van mijn hypotheek, het verschuiven van de stilte.…

Mijn druppel ontspringt de regendans van rechte stralen en grijs gordijn om zich in een poeltje te vermeien, tastend hoe 't samen zou kunnen zijn. Ik drijf hier in de rondte en wacht op het signaal dat ik vast, vluchtig of weer vloeibaar verschijnen kan in jouw verhaal. Dus wees nou maar een ruitje, dan zal ik je beslaan en mocht je op…

Als ik op de eerste trede mijn linkerteentje doop, aarzel ik in al mijn leden tussen huiver, lef en hoop. Ik geef je tóch mijn vinger en vraag om heel je hand. Voel goed hoe ik nog slinger van lust naar liefde, en verstand. Ik kijk naar jou en laat mij dopen, los van rede, kant of wal. Geheel gewichtloos val ik open, plons! omhoog! in…

De dame stapt uit de huwelijksboot voor hij op de klippen loopt; vijf mooie huwelijken verdrijven nu haar winter…

Vergane aandacht van roze De blik is niet meer Het gevoel van niet te missen Mis ik keer op keer En als wij ter ruste liggen Gedwongen ineen Is de lepel sterk verbogen Stijf en hard ben jij alleen En als ik je aanraak Gewend jouw schaterlach Schok jij wrevelig Zeg je wegdraaiend goedenacht Maar in de ochtend uren Ben jij lief en…

Het is winter m'n lief Enkel ijsbloemen kan ik voor je plukken Aan raam en ruit door vorst aangeraakt Maar ons vuur heb ik Zoveel eerder aangemaakt al zoveel seizoenen geleden Sneeuwzomen hebben we plat getreden Daar onder schuilen lenteklok & madelief.…