dit lijkt in niets op wat we hadden afgesproken eerder nog had tijd een plaats met zoeken op locatie de geboorte met een reden de eeuwigheid van een boek en thuiskomst op een dag…

er is geen oor dat dichtgenaaide spraak hoort elk woord blijft steken in mondmoeras, in weerwil tegenzeggelijk, onwaarschijn, veredeld gedoofd als een stormvulkaan onder zalvend oppervlak ik hoor een voorschot op onredelijke stilte…

Plotseling ontstaan brainwave uit geheugenspoor of uit vrije wil?…

zoals de honkvaste grijze haas heb ik niet de moed om de kust uit het oog te verliezen de duizend smaken van de zee door te slikken om het zand zacht uit de ogen te wrijven de aanblik van de doden te verdragen nu het smeltwater het sneeuwveld verlaat niet de moed om de de slinger tussen aanvaarding en verzet stil te zetten…

dit keer lijkt de ochtend in thematiek verdwaald zoek de verschillen maar eens als die er nauwelijks zijn waarom vertoont ruimte nooit beweging en vertoont zij sporen van afwezigheid altijd monotoon alsof de ijsvlakte blijft liggen weinig grondtonen, gevangen in huiselijke kring hoewel sprake van volheid en naderende cirkelvorming…

hij zei-hoe zal ik het zeggen- en zei niets maar juist dat vertelde mij zoveel meer de dichter in mij als een geboren luisteraar tussen woorden door die van ogenschijnlijk onzichtbare woorden nog een gedicht weet te maken dat dan ook nog eens voor zichzelf spreekt ja daar doe ik het voor…

het lichaam is star en ontmoetingsloos, de afstand is van het type antropomorf omkaderd is de glazen zon door eigentijds gesteente, gedrongen tot proporties van gestold pyroklast de kunst is, al eeuwenlang, tot stof neder te dalen zonodig…

ik fluister in het donker waardoor het altijd nog donkerder wordt ik zeg meestal dat ik in de buurt van bijna gelukkig ben de regels van de ander verlaten krijg ik niet onder de knie ik hink vaak maar door als lotsbestemming ben ik aangekleed mijn façade draag ik eroverheen…

aan het einde van de straat lagen de perken en de bossen in gedachte een overdaad aan samengebald verlossen de tijd liet zich besteden aan geschriften en woorden waarin zich alles ontleedde achter overzijdse boorden dit is wat voor ogen stond het uitzicht dat een wereld schiep ging geen wereld rond was slechts een weiland diep…

Om meer naar binnen af te dalen in onze wortels hoe die zich kronkelen de fijnste uitlopers onttrokken aan het oog en microscoop oplossend in weidsheid energiebron, intelligentie die niet te bevatten verbinding met de grootste stilste macht die elke bloem, spriet en kind dier, insect virus en bacterie laat leven en transformeren tot…

Het leven is van de organische natuur in bescheiden liefdesschijnbewegingen wakker worden door het zonlicht op nauwlettende dauwdruppels door het ochtendnieuws in tranen nerveus als een trillende bloem ver weg van het verheven hemelse door deze virale hel op aarde gereserveerd, op veilige afstand totdat de avondmaan verhaalt.…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…

een rake uppercut laat de orgelpijper duizelen zijn balg zwelt vervaarlijk hij ziet hemellichamen waar hij nooit deel van uitmaakt als nooit tevoren vergrijpt hij zich op schandelijke wijze aan onschuldige sterren…

Feuilles mortes zien we in de herfst Als dode afgestorven bladeren Onbegraven naakt en blootgesteld Aan weer en wind en Wodans elementen Stof in wederkeer vergaan tot stof Sterveling, als tijdelijk passant, Strijdt om het bestaan al duurt het even Een korte spanne tijds is hem vergund Een intermezzo in de eeuwigheid Stof vergaan…

Schrijf de winter af, wees maar stil je weet maar nooit, voorspelt de tijd uit de manden van de heerlijkheid dan smelt de kou in het geel van narcissen die voor zichzelf dat moment hebben opgericht, dan wordt het minder kil vandaag, dus vertaal ik de omgeving in alles wat mij drijft,…

Antwoorden en vragen, een verschuivende waarheidszin, afkomst en geaardheid als terugkerend onderwerp de uitkomst niet in het geding spannen alleen de doden hun vermoeide paarden uit elke onhaalbare hindernis in de barrage van de tijd wordt ervaren als gemis waarin schaduwen bleker worden, rekken zich uit in een eindeloze reis…

Binnenin mijn hoofd trilde en schudde mijn geheugen van links naar rechts De tennisbal verloor ter grootte van een pingpongbal een deel betreffende korte-termijn Haren op mijn hoofd zijn, licht-uitgedund, gebleven Twee banen verloor ik terwijl ik nu, 50-plus de zorgverzekeringsbavianen mijn hoofd schuddend, uitlach…

Je hebt pech wanneer je anders bent. Je hebt pech gehad wanneer je naar een school moest waar je nooit jezelf kon zijn. Je hebt gewoon pech wanneer je over paden lopen moet die platgetreden zijn. Goed leren omgaan met mensen die je niet kunnen begrijpen. Dat kun je leren in een goed verlichte school. Je hebt geluk wanneer je anders…

er is geen taal om uit te drukken wat naar het ontastbare tast alleen het zoekend hart dooraderd met ademzucht dat nooit vindt wat er altijd was dat naar heimwee neigt zonder het land te kennen of zelfs maar de naam te weten…

Kosmonaut Kosmonaut, zoals jij je raket instapt. Totaal ongehinderd door angsten. Jij ruikt niet zoals gewone mensen. Al schuurt het soms een nanoseconde. Jij torst kennis over het oneindige mee. Zonder vrezen, terwijl jij weet dat het jou aan stukken zal scheuren. Jij beziet jezelf, geheel ten onrechte, als een druppel water in de woestenij…