Mama zei wat kun jij dat goed en zo leerde ze mij braaf te zijn, en nu leer ik mijn kinderen door niet streng te zijn dat ze per ongeluk of expres iets kunnen doen wat niet mag Ik zie hen ontdekken wie ze zijn, wie ze denken te zijn en wensen te zijn en over mijzelf denk ik na: wie ben ik geweest en wat is daarvan gebleven?…

Sprak ik de geest van de doos op het naaktstrand verlegen als een verlaten vogel op de vlucht tussen al die bewegende benen op het zand vond ik de brievenpost opgedronken in een geheime whiskyfles toen ik het ophield en verstokte in mijn ademhaling bij schoonheid die op zichzelf geschreven toch bestond liep ik daar zelf nu in mijn blote…

Ze zit daar maar als een sterke magneet mensen komen en gaan genezen naar huis zeggen ze Ze moet wel een heilige zijn een nieuwe, die onder ons is Ze heeft niets nodig, geeft alles meteen weer terug Mensen die hoop geven ontvangen hoop, mensen vol liefde krijgen nog meer liefde de teleurgestelden vertrekken diep teleurgesteld en agressieve…

Ik zie het wel in het isolatieglas mensen dragen zichzelf op hun rug hun hemden zitten strakker dan hun huid kalkoenkerels steken hun waaier trotser dan heer pauw .....met gebonden handen .....paraderen ze in de lucht .....van hun droogwindige darm- .....bacteriën en ze laten daklozen leven .....van de natte muntjes .....uit…

en nu op deze winterochtend vallen alle verschillen weg onder een witte deken van sneeuw ik denk aan al de mensen die ik ben geweest herinneringen de dromen die ik navertel zijn ze echt niemand die het weet de wind gaat liggen het huis kraakt niet meer ik open de deur doe haar weer dicht opnieuw valt er sneeuw…

Vertraagd trek ik gekke gezichten tezamen zien ze er normaal uit Ik spoel mijzelf verder en weer terug, vergroot me en bekijk me dicht op de huid: ik zie er levensecht uit wat voor hoed ik ook draag wat mijn wensen daaronder ook zijn In het duister tast ik in mij naar wie ik ben, luisterend naar mijn lichaam dat slecht te verstaan…

Ik leer zien wat belangrijk is door na te doen hoe jij kijkt Ik voel wat jij voelt door na te doen wat jij voelt Als een brabbelende kind volgt mijn kennis mijn lichaam dat jouw bewegingen volgt Hoe dichterbij hoe beter mijn weerspiegeling is maar nooit precies hetzelfde zelfs als het water glad is en dat is weg zodra ik erin duik…

De mist moet zo langzaam opgetrokken zijn, dat toen ik het landschap zag toen het tot mij doordrong dat het er was, ik het onbewust al gezien moet hebben net zoals toen ik verveeld zat te kijken naar de passerende mensen en dacht dat ze net zo terloops mij zagen, een meisje met bungelende benen zomaar een meisje dat ze niet kennen…

Er is niets dat je niet wilt Alleen dat wat niet je nieuwsgierigheid stilt Niet in de lichtste sluimerslaap Of uit de diepste bron gedroomd Een geparfumeerde fantasie vervliegt Of water dat naar ergens stroomt Ver van meningen vanuit vooroordeel Of een korrel zand die in de Sahara woont Of als schelpen waar getijden, in voor en tegenspoed…

Wie zoekt niet, met groots allure, een tijdloze mystiek uit ervaring van verdriet en schijn troost haalt uit eigen avonturen? zoekt het in het kleine, verdiep je in de echtheid van de mensen, richt je op hun herontdekte schreden, in onbestaande mogelijkheden, misschien onechte treden beschildert ze met je eigen kleur van aardse…

in zijn eigen kleine waanzin woont de broosheid van het bestaan waar zoutere zoetere en sterkere klanktinten ademen de gaten in de mouwen van zijn fladderende oude jas als de vleugels van een gehavende vlinder zijn zon rouwt in het zwart hij gebaart naar een bloeddoorlopen maan gevallen sterren vindt hij op de straat…

ik zwijg over de woorden niet geuit voor de ingang van de nacht het is de stilte die mij overweldigt ook al schijnt het bed mij toe, zo warm en zacht en beslaan gedachten het zuchtend kussen zij nemen de zwaarte van het zijn of de verleden dag mee naar de onbekende duistere wacht het zal de adem doen sussen, heb ik zo bedacht ik rijg al…

hij is de steen in de vijver die het kind in hem wakker kust ver weg van het rumoer waait de stilte in hem aan hij is een beetje bang nog om te verdwijnen…

alleen binnenmuren vertellen over de stilte in de buitenlucht een oceanografische stem verhaalt met lange halen over wat voorbij gaat zonder enig gerucht en de kunst van het op volle zee verdwalen…

ik ben een kind laat mijn verbeelding gaan laat hem achter als ik voor de oprit naar volwassenheid kom te staan die weg duurt levenslang en eenmaal ingeslagen raak je steeds verder van het kind zijn vandaan het zonder moeten maakt me toch zo bang en toch ik heb hem altijd nog herkend in alles wat ik heb gedaan hij hield zich rustig…

Zomerse warmte uit mijn eenzame jeugdjaren herhaalt zich alsof ik nogmaals moet ondervinden dat ik alleen ben in een drukkende wereld die om handelen vraagt tijdens mijn traagheid ik herhaal mezelf ook in hunkerende heimwee waar het spelen als vanzelfsprekend is alsof we kinderen van de zon zijn nooit last van hoogmoed of eigenwaan altijd…

vandaag de storm die omver blaast wat op zijn weg komt mijn mond een smalle streep je verwaaide verre glimlach vannacht de stille dans van een spreeuw vloeiend boven de woestijn ik leg het harnas af ik ben er je glimlacht me dichterbij…

we kunnen de hele nacht blijven praten, het ochtendgloren ontwijken maar wel dansend de nieuwe dag beginnen met uitgestrekte rituelen we kunnen onze obsessies uitvinken en samen schreiend het bed bevlekken met de lust die in ons nog telkens de evenaar hervindt we kunnen vechten tegen de grote woorden die ons trachten uit elkaar te drijven…

zonder jou ben ik slechts de wind die door de achterdeur kruipt, op zoek Naar honger en chaos dat er niets te vinden valt maakt van redelijkheid De gezochte twijfel, sluit de dag en de nacht vult al mijn leeg gegooide glazen zonder jou struikel ik over alle glans die ik ontvang , weet zelfs deze lente te ontwijken door de vallende…

DODIJNENDOM Tussen verschoning en overjas de gepoederde hoop, de dracht, de klokkende buik, de lebbige lach. Achter de hand. Psalmen en gesnik. Er is een pak voor ieder leven. Plunje. Boel. Paradekleed. Ieder is gelijk de ander andersom in hem gekleed. Rokend. Leppend of onthoudend. De mens is zijn bef, zijn lus, zijn trens, zijn pat…