Slaap zacht grote jongen, Fluistert mama mij toe. Ze heeft voor mij gezongen, En ik ben doodmoe. Slaap zacht lieve meid, Maak vele mooie dromen, Zegt papa mij altijd, De zon zal snel weer opkomen. Dag speelgoed, hallo papfles, Wie leest er vanavond voor? Een verhaal met een prins en een prinses, En krijg ik een kusje op mijn oor? Tandjes…

als ik Anne in de armen krijg aangereikt opdat ik haar even met mijn hart kan verwarmen schenkt zij mij haar blik en ervaart slechts aanwezigheid zij kijkt naar mij nog ontdekkend, ik naar haar in genegenheid doch beiden sprakeloos een prille band opwekkend…

het maken is een puike bezigheid al zullen ook veel scheppers dan reeds zuchten na vonken dagen roze wolkenluchten die worden donker na verloop van tijd en maanden later krijst de parasiet hij groeit en groeit … gelijk met uw verdriet…

terwijl mijn moeder me wiegt neemt ze voor mijn komst afscheid van het dode kind met dezelfde naam wie is het kind in haar armen? terwijl mijn moeder me wiegt wacht het kind in haar buik om me uit haar armen te verdringen wie is het kind dat zij wiegt? terwijl mijn moeder me wiegt streelt ze over haar buik als het ongeziene leven…

Lieflijk en bevalligheid, deze vertederende woorden die mij blijven bekoren raken wat in vergetelheid. Zie het ontwapenend kind dat bloemen zorgvuldig plukt een waar stukje geluk als ze de allermooiste vindt. Bekoorlijk is zij in 't licht van haar schoonheid niet bewust straalt ze vol levenslust een glimlach op haar gezicht.…

De wijze denker ziet meer dan dit leven, wordt door d' onzichtbare wereld geraakt. Terwijl hij ernstig werkt of zich vermaakt, is zijn wezen vol sprookjesbeleven. Vingers, papier en oogleden beven bij een vurige pen, die dansend waakt. Het hoofd verzint toverkunst, verlangt en blaakt om de jeugd wonderverhalen te geven. De schrijver beeldhouwt…

Er staat een oude boom in het bos die weet van iedereen wel wat want horen kan hij ook heel goed het is een luisterboom,wist je dat? S'morgens vroeg al komen kinderen heel voorzichtig een voor een om aan de boom te gaan vertellen want ja die luistert als geen een Heb je soms weleens problemen of een heel rare enge droom weet je niet wat…

Wijze ouders, hun kinderen lezen dag met het handje naar het mobieltje nog lang niet rijp voor het kleine zieltje hierover kun je best eerlijk wezen het hoofd raakt ook telkens meer gebogen naar beneden en niet meer op of om maakt niets wijzer doch eerder krom en dom afgod die geld kost, niet te geloven stel dat zo’n ding vastgroeit aan…

speel en klim klim in bomen laat de zon maar naar je komen gooi je voeten in de lucht volg je sproeten tot een zucht van jeugdig blij beleven speel maar zie de schittering van vocht een nat verleiden dat jou zocht zo'n zomerspiegel van kristal het kleurt de dag om bovenal zijn diepte door te geven in schaterende rimpels…

de weerbarstige bergen waar hij, klein mensenkind, het eerste hert moest schieten, keken honend op hem neer het hert viel van grote hoogte het rolde van de steile wand naar beneden al die tijd schreeuwde het het schreeuwde zoals mensen schreeuwen zoals zijn vader later?…

tien opa's en oma's bezoeken het museum in Roden vol verwachting klopt hun hart verhalen komen los door poppen, treintjes en tollen vroeger speelden ze er mee buiten wacht de draaimolen ballen gooien, een springtouw zelfs een vélocipède met rode konen en een lach zijn ze weer even het kind dat ze hier terug vinden…

Eenzaam ligt'íe op de middenstip, rond en zwart met wit. Door kleine kindertjes gemaakt, maar niemand die dat raakt. Een gezicht, twee holle ogen. Een kinderlichaam, uitgeteerd, weggestopt. "Het is gelogen", zegt men als je dat beweert. Een gezicht dat vraagt om eten, dat graag een kind wil zijn. Maar wij hebben even geen geweten…

gisteren werden we nog omarmd door zonnestralen onvoorwaardelijk liefgehad door hem die ons voor altijd beschermen zou vandaag rollen regendruppels langs de ramen lijkt de hemel ontroostbaar daar deze belofte bruut werd verbroken nu blijft het voor altijd stil…

aan flarden geschoten dromen dwarrelen, als resten van 't eens zo gewone leven, langzaam naar benee zo werd je eerst nog opgeschrikt door geluiden van bommen, kogelregens nu weet je dat bloed even rood kleurt onverschilligheid kenschetst de overlevingsmodus waarin angst niet meer bestaat noch 't onbevangen kind…

De zee Water, adem Het zachte strand De kleuren die lachen We vinden de sporen Van die verloren tijd hoepelende meisjes Een zandkasteel van oude lucht Het geluk van limonade slome dagen in Juli we komen er nu langs koppeltje duikend in ons hoofd We zien de zee die altijd blijft altijd blijft zingen…

De sloot die achter ons huis meanderde noemden wij een rivier de schepen die daarop voeren waren stalen rossen, in werkelijkheid van papier zo konden we fantaseren dag in, dag uit en het kon ons niet deren wat anderen ervan dachten wij waren gelukkig met onze rivier die zeker eindigde in de zee, daarvan hadden zij geen enkel idee.…

Voor Pascal en Wesley Jeugd die al voor Het derde levensjaar Verpest was, kind Dat richtingloos Het leven werd Ingeschopt zonder Dat het ooit iets Te wensen kon hebben - Er werd immers toch Niet naar hem omgekeken, Laat staan naar hem Geluisterd - geen besef Van wat goed en kwaad Kon zijn, het voorbeeld Immers nooit…

Kinderen uit het paradijs planten hun kleurige parasols in schaduwen van de regenbogen, op het schoolplein van de dorpen wordt de eindigheid door dans gewist, gedenktekens van wanhoop en extase, schittering in de ogen lekt door scheuren van de dageraad. Onder een gewelfde paraplu boren duizend stemmen stille gaatjes in de moezon…

Zijn spel onderbrekend komt het kind voor me staan, bewondering vult zijn blik, ik prijs me gelukkig dat ik Fries kan verstaan, wat hij zegt brengt me zo in mijn schik, terug in het pashok na mijn zacht dankjewel hoor ‘k hem weer opgaan in ‘t vrolijke spel, ik denk vol vermaak aan die ene minuut, zijn spontane kreet: wat sjochstó…

Kracht en broosheid tekent, een halo rond haar zonneogen tranen uit haar licht ontsnapt als meiregen beneden lijkt alles nog onbewogen in de droge grond, evenwicht in een onbedorven landschap. Maar deze aanhouder wint de grond gaat langzaam zuigen, onder het droeve regenkind, dankbare dromen zijn haar volk waaronder het gras zich opricht…