Kom, laat me je vertellen over een wereld ver van hier waar ooit - verscholen in het woud – de mist met stralend maanlicht paarde na de daad verdween de minnaar liet zijn geliefde zwanger achter zwellend tot - een cyclus later - deze negen nevelkinderen baarde de jonge moeder rolde blozend al haar stralen rond en rond tot zij – ver boven…

Achter het brede venster zie ik rechts van mij op twee verlichtingspalen afstand, een meisje van omstreeks tien tussen een blauwe auto en de zilvergrijze ceder in het voortuintje van mijn buur, mijn gezichtsveld binnenglijden. Als zij nadert zie ik zeer precies -sinds gisteren heb ik overigens sterkere glazen- dat zij een groene jas draagt…

wij waren er kind aan huis toen Anton Pieck in ons dorp ooit een sprookjeswereld schiep waar schoentjes dansen konden reusachtige paddenstoelen ons met speelse deuntjes verbaasden die pure verwondering voel ik nog steeds als ik ‘t kasteel van Doornroosje betreed waar ik m’n kindertijd verslond het jochie van toen pardoes weer…

Mamma, kijk, de maan vannacht is een heel groot oor. Rechteroor! Het oor van Schuilevink dat minder wordt. Maar huilt een kind, dan vindt het absoluut gehoor. Doodgemoedereerd en koel ziet zij beneden de maan zonnebaden. Met een ruk trekt zij de gordijnen dicht.…

Peutertijd de eerste stappen zijn gedaan wat je aanraakt krijgt een naam de bakens worden meer en meer verzet je wil, als een bloem nog in de knop, doch zichtbaar reeds omhoog geschoten, zoekt grijze grenzen op de spiegel van je zijn is ijl en transparant de landkaart van je leven zonder vaste rand je zoekt je kijkt verwondert…

voeten op andermans land krijtwitte hinkelbaan steentje in de hand zwiepend touw draaien, spinnen, springen barsten van de kou glijden, vallen, sneeuwbal handen blauw stalen buizen sprietlopen passen, meten, evenwicht zondag zoethout kopen appels jatten, belletje trekken schuilen, lachen, gezien de weg was onze straat Oh, was ik nog…

Badend in louter licht en water speelt een kind aan de rand van het strand met 'n zuchtje wind en nooit wordt het later...…

in de verte gloort het water witte schuimkoppen - ‘wie het eerst bij de zee is’- schop, zeef, emmer en gerief om een kasteel mee te versieren en pistolekes, cécémel in de frigobox, een pintje en veel heel veel verborgen pijn en tranen maar we bouwen, steeds hoger een brug en een delta, torens waarmee ge de zee kunt zien, zijn handjes…

koperen piekjes zeeën van honing en gesmolten chocola een toet vol koek en een beetje zand en in je oor dat ene woord waarin zijn hele wereld besloten ligt…

mam ik ben verliefd op Laura en we gaan trouwen er spreekt oprechte liefde uit zijn grote gouden ogen gepaste ernst ook en mag ze morgen komen spelen ? zo simpel ligt het nu eenmaal als je net vijf geworden bent…

er bloeien kinderen in mijn tuin tussen rozen en margrieten ogen stralen als duizendschoon blond wiegt mee met groene sprieten langs zonnebloem en hazelaar drijven ijle stemmen op de wind en mijn geluk groeit in klein genieten van een zomer bloeiend kind…

Enkel een persoon vermorzelt en kwelt schrikbarend vertoon. Haar dochter fluistert plakkerig rode jam rond haar roze mond: Mam enkel aan jou blijf ik voor altijd trouw Tot in de ijzige dood. Zoals een groen blad trouw aan de dorre plant eenzaam stil verdroogt.…

ik zie de livestream een kamer, plenair zit men daar vliegen af te vangen ik verbijt Verbeet, wat een tang van een wijf is dat, laat toch eens uitspreken jong geleerd zou oud gedaan moeten zijn maar daarbij verloor men het kind uit het oog…

voor linde meisje met je blonde krullen dansend aan mijn hand op de maat van verre klokken twaalf uren in de middag bim bam bim bam een glimlach in de regen zon in mijn hart…

Er liep een jongetje voorbij De basisschool was uitgegaan Over zijn korte grijze jas hing aan een koordje rond zijn hals een veel te grote zware tas Hij had zijn handen in de zakken Het kortgeknipte blonde haar liet zijn bewolkte voorhoofd vrij Het hoofdje hing wat achterover en op zijn sombere gezicht waren de twijfels al geschreven ze zogen…

Een dag in mei: gras knippen onder een bloeiende kerselaar. Maarten, naast mij, verdeelt de rollen. 'Wij zijn twee honden.' Ik zeg, want onderscheid moet er zijn: 'Jij bent een hondje.' Waarop Maarten: 'Nee, ik ben de hond. Jij bent de hond met de grasschaar.' Daarmee gaan we beiden akkoord.…

Drukke winkelstraat, ieder gehaast en verloren, een klein jochie op de stoep, zeepbellen blazend. Niets wordt gezien of gehoord door dat kleine joch op de stoep, zeepbellen blazend, dan het licht dat kleurt door de dunne wanden van de zeepbellen die juichen en springen, dansen en zingen, Niets wordt gezien of gehoord dan leven en dromen…

Een bolle buik en ogen als knikkers zo blauw activeren mijn radar wanneer haar aanstekelijke lach de stilte splijt. Met een geluid als een zaag snorkelt zij door de ruimte en beleeft de dag als moment terwijl zij in mijn vingers bijt.…

staat geschreven, eigenhandig, onderstreept en met versierde kapitaal op het rode memobriefje dat ik plakte naast het beeldscherm waarvan ik de kranten lees op dit tijdstip zie ik haar door wegdwalende gedachten fietsen op de Zoeterwoudse Singel in haar blauwe regenjack steekt ze over naar de Garenmarkt racet ze door de Raamsteeg net…

bedachtzaam trekt een kleine meid nerven uit een weegbreeblad tracht twee gescheiden strengen doordrenkt van levensnat duurzaam bij elkaar te brengen vol overtuiging in de weer hurkend in het droge gras maakt ze paren en probeert hetzelfde keer op keer beide handen dan besmeurd met rare smurrie die niet hecht draait het kind zich plots…