hoe in de Amazone de superioriteit aan de natuur zegeviert duizenden woudreuzen worden doorkliefd voor een vierbaansweg hoe een vissersvolk al eeuwen leeft van bos en natuur verjaagd wordt uit het regenwoud voor een klimaattop aldaar hoe het antropocentrisch perspectief de leestekens van de natuur vertrapt de zintuigen verschrompelt…

Moeder Gaia draait haar blauwe planeet in trage banen door het doffe stof en nevelige dampen. Ruimhartig deelt de oermoeder van het ruimteschip haar reserves zwijgend uit. Zij toont de wereldlingen dat oneindigheid niet bestaat het vermoeide m’aidez m’aidez blijft ongehoord. Tot geen vogel nog door de lucht zal dansen…

Je wilt met mij kletsen over het weer, deze keer over wolken, regen, wind en dat er weer een herfststorm komt meedogenloos voor zwakke bomen de winter is geen witte winter meer en de zomers te warm voor dromen je maakt je zorgen over het klimaat het laat mij eerlijk gezegd ook niet koud ach het waait wel over zeg je tot mijn verbazing…

Een gladde, mooie, blauwe bol Met oh zo'n tere atmossfeer Geschapen door een Hogere Heer Of speelde toeval hier een rol? Een Thuis door allen uitgewoond Dat aan het protesteren slaat Met een veranderend klimaat Dat chronisch lijden aan ons toont Ze waarschuwt, maar wij horen niet De woede waarin ze ontsteekt De vurigheid waarmee ze…

Er zit een onverzettelijke vernietigingsdrang in het dagelijkse van onze voetafdruk een onvermogen om de planeet te redden en we doen er bijna allemaal aan mee, vertelt ze en ze voelt de eenzaamheid nu er veel meer handelingen nodig zijn om moeder Aarde uit haar wanhoop te redden ze kijkt naar haar voetafdruk in het zand ziekte en geldgebrek…

de gedachten verglijden als de zomerse wolken boven de uiterwaarde stromen als de beken tussen de platgewaaide vroeggemaaide velden door naar de rivier waar het plezier al van af spat in aanwakkerende wind hier vindt helder denken de oersprong naar diepte van verdronken verhalen in alle talen langs oevers als moeders van woorden…

21 augustus 2025 Een plotse windvlaag, een tapijt van bladeren. Mijn beukenboom sterft.…

het is genieten buiten de deur deze ochtend wel te verstaan ik word omarmd door een frisse bries en kan ik als bejaarde weer even naar buiten gaan zonder dat ik amechtig geraak en de weg verlies op deze dagen is het donker als de hitte regeert en de mens op minder dan halve kracht functioneert maar de vensters zijn zo goed mogelijk gesloten…

het licht laat zich dees dag onstuimig zien ' t was toch altijd een vreugd voor onze ziel de zon stemde de mens tot een goed humeur waar binnen vaak de schaduw even wegviel toch is de zon niet zondermeer een zegen daarbij kiest het weder andere wegen schalks gaat het klimaat om met het verschijnsel regen de aardse opwarming gebruikt een venijnig…

Ze zei, ik heb ’t zo koud, Wijl ’t toch al bijna zomer is. ’t Klimaat is niet meer ’t was, Wat is er op d’aarde mis. Enerzijds stoot de mens Steeds meer broeikasgas uit, Anderzijds was ’t altijd al zo, Je in klimaathistorie stuit Op grote schommelingen, Hier was ’t eens tropisch warm, En bitter koud in de ijstijd, Dus niet vreemd…

hoe schilder je de onbarmhartige zon in het helle licht van het middaguur als niets zich verbergen kan de lucht trilt de hitte brandt de wind werpt niets op het penseel loopt in het honderd je gaat te gronde aan het helse middaguur…

De rivier stroomt meanderend In een vloeiende loop naar de delta, Waar het zoete water In het ritme van eb en vloed Vermengt met het zoute van de zee. De stroomversnellingen en watervallen In de stroom van bron tot monding, Wisselt af met de rust van meren, Waarin ’t hemelse blauw zwemt. De zon schiet diamantjes op de golfjes, Wolken…

Harde wind blaast over heel de Sahara geweldige zandwolken springen op draaien rond dansen door en om elkaar heen zakken tenslotte ineen zeer verspreide korrels ontvangen grote reislust vliegen naar het Noorden strijken voldaan neer in en rondom steden Nederlanders staan versteld van de vage verfijnde lichtgrijze stofjes…

Een ijsbeer zei met enige frustratie, Wat hoor ik toch over polarisatie, De ene groep die maakt de ander vuil, Dat geeft voldoende reden voor gehuil, Maar ’t ergste is, van mij zijn ze gestolen, Waar zijn nu toch mijn mooie witte polen?…

Ooit ademde pakijs dik bevroren... Maar bij Newfoundland braken de flanken. De kou gaf het op. Hij smolt open: en smoorde voorgoed zijn mooie kristallen. Als poolwater keek hij om zich heen: gletsjer na gletsjer legt het loodje! Ineens begon hij hevig te zweten: kan de mensheid dit nog 'framen'? Landmijlen verder hoort hij al angst: de…

We kijken wel hoe een koe een haas vangt, een worm geluidloos crepeert, een schildpad z'n hoofd schudt om zoveel domheid, een uil zich afvraagt wat de mensheid mankeert... (Kennelijk om daarna smakelijk zijn muisje en wij onze comfortzone te verorberen!) Heerlijk om te constateren dat de wereld zich aanstelt. Wat zouden we moeten doen…

MOONIE, A GRIN SMILE Stardate met de tijd. Het oog van de maan knipt aan. Een windklok schilfert in haar licht. Tijd verglijdt als een trage wolk. Een zee krabbelt even terug; vulkanen rochelen – vurig ijs in een kelk die kolkt. Geruchten over een vervaldatum doen de ronde onder aardgenoten – gefladder van opgespelde vlinders…