Een Pruisisch groen van plant en bloem De wangen wrijft Hij vermiljoen De schilder maakt de ogen groot de vrouw ernaast een tikje bloot wat zalm roze en wit erbij (Hij rust niet door dit hels karwei) De draperieën hemels blauw Het detailleren luistert nauw Als laatste nog een laag vernis Nu ziet hij dat het echt…

op een hoogte planken met tafel en stoel bekleed zit hij met woorden in zijn wereld haast roerloos slechts zijn lippen bewegen de ogen schuiven in stille gang achter glas in korset hij zucht zijn gedicht naar oplopende treden in de schaduw voetstappen verwijderd van beschijnend licht een karaf siert zijn verstilde mimiek…

stenensplijtend, stofverbijtend met een hamer in je schoot krissekrassend, zelfverrassend leg je alle nerven bloot beeldenstormend, beeldenvormend met je groot miskend talent marmerslijpend, tangenknijpend steeds meer vuur, polyvalent…

sprekende verzen zij las ze als kleurige bloemen hij bracht ze als vlinders tot leven luisterrijke klanken als van zingende vogels kunstvol bij elkaar gebracht zo dichterlijk zacht dwarrelde hoop in allerliefste dromen voorbij als een bloesemregen rijkelijk florerend, echter kwetsbaar als beginnend mei * dichterlijke vrienden…

Op haar tenen schrijdt zij door een hemelsblauwe zaal bijna glijdend door de lucht geleid verplaatst de sleep van haar japon Japanse zijde weinig stof van de zalmgekleurde vloer wit rijstpapier zeeft zonlicht weerspiegelt op haar schoon gelaat de ogen jadegroen bewogen welgevormde kleine neus omlijnen lippen hagelwitte tanden dromen…

Plooien in het witte kleed vindt men niet terug in haar gelaat; zij is de schoonste van het plein krullen langs de slapen hangen fijn dansend boven schouders naar achteren in wrong gevlochten bewegen van de aarde rond de zon laat leven bries verlegen langs haar ogen zucht de schaduw, zij niet alle aandacht wenst destijds viel Sculptura…

hier weet ik me gedragen in deze paradijselijke tuin stilzwijgend vervuld van euforie vergeet ik al mijn vragen hier in dit lommerrijk waakt de zon als een gevierde vorstin hemelvogels schakeren, flatteren als oogappeltjes tussen het groen hier is waar ik bemin me met het leven verzoen *Beeldentuin Dehullu*…

“Mag ik een tijdje vertoeven rond jouw zielenroersels?” sla dan de bundel open lees voor mij je warme klanken de mooie verzen, de rijke taal een stukje van je levensverhaal met de stilte zal ik zwijgen enkel nog met de lyriek dromen ik zal vergeten al wat me tegenzit mijn hart zal vreugde vinden in dat, wat je door jouw lippen…

Toen de pianostemmer de kamer binnenkwam nu voor de derde keer liet ze zich ontvallen dat ze hier graag werkte om de sfeer ‘t was niet alleen het uitzicht en de stilte maar wat er stond en hing deed haar nog zoveel meer. Na haar vertrek keek ik de kamer door met een vernieuwde blik tussen het oude en vertrouwde hoorde ik zacht de klanken…

Whisky nippend zwalk ik door de nacht, doe rare dansjes rondom de dure fles, onthul het merk niet, maar het begint met een G, meer zeg ik niet. Ik heb hem gegapt uit een ordinaire slijterij, wat jij! Heb je Villon niet begrepen? Baudelaire onderschat? Rimbaud voor een heilige aangezien? Dichterschap en rijkdom gaat niet samen, maar de ware…

(Gezien in de Kunsthal te Rotterdam d.d. 06 februari 2011) Op haar knieën Voorover. Gebogen Mooie, zwarte Lange haren. Handen Bedekken haar Intens betraand gezicht Vanwege wat en waarom? Heeft z'op golven Van innige liefde Hevig gedeind Of is het pijn van een Leven niet te Leven daar de wereld Zich om leegte bekommert? (N.a.v.…

Zie onze Ferdinand hij zit daar maar in die Martinitoren zo hoog en zo verloren, zijn schildersattributen gevaarlijk op de rand. De schoonheid van de stad kan hem zo diep bekoren met hartenpijn moet ik hem in zijn passie storen vader heeft je nodig in de kartonnage, ach jongen toch, wat een pláátje! Coby Poelman-Duisterwinkel.…

reuze wachter in de nacht die de strijd heeft volbracht als wereldwonder ontsproot de havenpoort als moederschoot toevluchtsoord in woeste baren ontvlucht van duivelse zeegevaren de reus is nu verdwenen vervallen tot een hoop stenen de materie werd langzaam ververst in een andere gedaante geperst nu is de toeristen schare met…

Lichte bomen stromen over glas. Druppelsporen wijzen naar wat was. Rijmen onder, rijmen naast elkaar. Grijze schitter. Dichter, schrijf het maar.…

Menselijk skelet met je weke delen Samengehouden door spieren en huid Overgevoelig voor licht en geluid Stillend je stemmingen met penselen Je kon het voelen niet langer verhelen Hebt dat in koren met kraaien geuit Evangelist wou je zijn naar verluidt Hoop bieden wilde je, God aanbevelen Maar in de kunst lag je geestelijk heil Tekenen deed…

Twee massieve, zwarte deuren Duister. Donker. Raadselachtig Elk met meer dan tweehonderd Kronkelende figuren. Krioelend Eeuwigdurende foltering Een marteling. Oneindig Heldhaftig. Mooi in hun Wanorde en chaos Parijs; Rodin 1840 - 1917 Tien reliëfpanelen in goud Hemels licht in hun vertelling Elk paneel eigen verhaal Adam en Eva…

ik heb thuis een poster van 50x70cm waar Remco Campert geleund staat tegen een blinde muur waarop een affiche is geplakt van een film met de franse acteur Gérard Philipe twee kunstbroeders de één jong gestorven en de ander goddank nog onder ons... het ontegenzeggelijk bewijs dat alles zó betrekkelijk is wat dat betreft staan wij…

ogen lezen het muziekblad vingers raken de toetsen de musicus verlaat zich in een lentesymfonie een gevoel van perfectie en intense harmonie tonen treffen het hart in een verademing speel maar, speel een zachtmoedige wijs verpoos, bloos droom jezelf een paradijs waar nachtegalen in meidoorns zingen zo hun Meester het eens had bedoeld…

Arme jongen van saffraan wie heeft jou dit aangedaan wiens hand heeft je gecreëerd voor iets dat inspireert welke kwast heeft je beschreven als iets met een stil leven? Arme jongen van saffraan wie heeft jou dit aangedaan wiens overtuiging is vergeten over jouw eventuele angstkreten welke gedachte is de dader van het je plaatsen in deze…

Zij slepen, trekken, sleuren Moe. Al 140 jaren lang Repin legde vast op De oever van de Wolga 't Slepersvolk. Echt Onverschrokken Moe, maar moedig Trekt voort Elf mannen. Moe al sinds de Tweede helft negentiende eeuw d'Elfde lijkt dood, terwijl De derde een pijpje rookt De stroom gestaag De wind van noord d'Oever van zand Vermoord…