ik wil helemaal opnieuw beginnen een eigen wereld van de grond af opbouwen mijn krachten vrijmaken mijn zicht veranderen de ruimte anders ervaren weerstand ontmoeten ik ben Sisyphus de man die een steen tegen de heuvel op blijft duwen ik ben een werkwoord alles wat ik doe is absurd maar ik vind er geluk in…

het is een blanke slanke piste die vertrekt uit haar schouder en over teder vel leidt zij mij naar benee, in een slalom van lange opgelegde stromen, het is sierlijk waarover ik vertel en zie toppen van vingers in het verlengde verschijnen om zo uiterlijk gedwee van kijken in illusie te komen ik heb niets meer nodig. stel dat de fantasie…

Aards geworteld ontbindt hij hemels duivels Met de schwung van hoekige elegantie herschept de forse dandy bont en strak zijn en onze literaire wereld Wellustig dartelend schilderen zijn schrifturen dat grimmig pretpark tussen hemel en aarde Met beeldende taal smeedt de lettersmid dagelijks lood tot lezersgoud In zijn jeugd reet de oorlog…

Ziehier ons uitgewerkte plan. U begrijpt dat wat vroeger mooi was, nu echt niet langer kan. Wat Gaudi kon kan echt niet meer. Wij ontwerpen met rechte linealen. Wij bouwen prachtige blokkendozen. Wij scheppen de modernste idealen. Bouwers kunnen niet zonder visie of een plan. Dichters hebben echt geen verstand van zaken. Gebouwen en steden…

Vijf tuinkabouters stonden stijf van schrik Een grote steen die plofte keihard neer Op het gazon, net naast de conifeer Ze kregen ’t bijna aan hun rikketik Verroest, zei ééntje die was omgedonderd Het is een voetstuk voor dat bruin sculptuur Zodat de hele buurt het ding bewondert Men groef een gat –in ’t late middaguur Er werd gepraat…

we spreken over de oude bus uit een vorig mistig leven in een door mij nog niet ontwarde lus zij keuvelt in die tijd met de stuurman voorin, de lijndienst is later opgeheven nu is ze in beitelen bedreven iets in haar beroert haar handen met ijzer brengt zij het doodse tot leven schept ruimte voor een ziel die langzaam uit het universum…

De verf kwasten lijken al op een kunstwerk jij hoeft alleen maar met schilderen te beginnen kleuren uit te zoeken en te vegen op het schilders doek, dat geduldig wacht terug duwt, wanneer te hard geraakt Met het paletmes trek jij strepen accentueer met de penselen het doek beweegt, begint te leven laat zien dat schoonheid is zoals een vorm…

figuurlijk zet het stenen lijk de toeschouwer op het verkeerde been... letterlijk de dichter die de nadruk legt op woorden die getuigen van een groot mysterie…

lenig als een spin de handstand achterwaarts laat sporen na in het brein van de kijker ogenschijnlijk o zó simpel maar ik zou het maar laten als ik u mag raden…

Hoe lang kijk jij al mee over mijn schouder, ik ben de tel inmiddels kwijtgeraakt, maar met de jaren word je mij vertrouwder, hoe vaak heb ik je nu al zachtjes aangeraakt. Het ene jaar stond je in onze serre, een ander jaar naast het bureau, van tijd tot tijd kom ik je plagend tegen, dan duik je even onder mijn plumeau. Vandaag was ik je…

Jacob's ladder hoge monoliet uit één blok gehouwen geboetseerd door het ijs geworteld in oude aarde halsreikend zoekt hij een raakpunt met de hemelse breedte eenvoudig is zijn moeder aarde taal onverzettelijk is hij en fier onbeduidend ben ik mijn ogen omhelzen hem urenlang naakt tegenover elkaar een geduldig…

Spinrag lijkt het wel dansende derwisjen in de vervoering van geloof draaien en draaien naar waar begin en einde ophouden te bestaan…

ik oefen voor het meesterschap in het vinden van het onzegbare dat ik tot op het bot ontkleden wil ik wroet met beide handen in dorre aarde naar wat niet gezegd kan worden tot de kale essentie het daglicht verdragen kan zal ik snoeien en temmen met schaarste moet ik haar voeden totdat een kleurrijke helderheid zich ontpoppen…

het breekt de gaafheid is verdwenen breuklijnen kleuren in toegelaten licht de vorm gaat teloor in vertrouwd decor vernieuwing vonkt uit opgesloten zijn vrijheid heelt de innerlijke pijn van ontsluiten zodat dromen weer in kunst kunnen wonen…

het zwarte silhouet ploegt voren in het water de maan erboven onverstoorbaar soms zou je schilder moeten zijn en schrijver en zanger om te weten van licht dat hoorbaar golft…

er zweeft een vaag vermoeden door de ether een ijle zwerm op zoek naar vaste vorm een krachtveld dat haar invloed wil doen gelden door middel van een dichte woordenstorm het knettert, zindert, flitst; wie komt zich melden om dit sint elmsvuur te kanaliseren waar zijn die lettervlechters, Aengus' helden hun geest fijn-afgestemd op hogere sferen…

waar libelle met de spiegel wekelijks op tafel komt reflecteert zij avontuurlijk met zijn familie tromp het leven van alle dag het verstript spionnetje vertelt ons het gewone van dagelijkse bedrijvigheid het verschil ook in wereld tussen jong en oud mild spottend kaatst hij ook in jou en mij schuilen jan en jans zoals ieder van…

Haar ogen blijven volgen in welke richting ik ook ga het zwart-wit heeft haar ogen groen vastgelegd volledig gekleed, kijkt zij mij verleidelijk aan haar sigarettenkoker tussen haar duim en wijsvinger geklemd terwijl uitbundig haar blik mij blijft volgen Zoals jij daar toen lag; verleidelijk, aantrekkelijk en begerens- waardig wie had…

Leuk en kom binnen ga zitten waar je wilt wat wil je drinken? zeg maar… wat een weer vandaag geef mij maar Portugal veel zonniger wil je nog iets drinken? over en weer gepraat en dan vallen er stiltes uitgesproken en verzitten op de klok kijken langs elkaar heen zien de hond moet uitgelaten hier heerst de kunst van het zwijgen.…

ik laat me niet dwingen om op hun tonen door allerlei sloppen en stegen te dringen op weg naar de top nog ben ik vrij maar het gepush onder dreiging van hun steelse instructies de dwang om te volgen is nog lang niet voorbij zij beloven gelauwerde plaatsen podium en bloemen goud voor de volksheld tot door hun touwtjes je kop wordt…