nu volgt water het kanaal door potsier en raaskal langs dreven, leunend op ‘t schut tegen verval straks ordent het land gewoonzaam in stukken van stilstand…

twee populieren misschien bij het hek vandaar een zichtlijn een beeldje zonder armen naakt zonder benen ook het werkt alleen als de zon erop schijnt zei hij de huisbaas van deze utopische staat een landschap met koeien op het bastion ja, Veere vanwaar de pont niet meer gaat in Syrië aan de overkant dus toch in hokken aan de scholeksterstraten…

Zal hij die foto maar niet maken. Weer zo’n boot. Een doos van ijzer met een vermoeden vol dat auto’s nu naar Schotland gaan. En hier op de dijk zet de regen in. Wordt zijn iPhone nat, de fietsers en de vissers met de hengel en wacht De Valk op zijn zin in koffie bij de bordkartonnen Toorop. De kont van het schip al in de verte snuift…

Een volledige vergunning in emaille. Uit 1726 staat er in een pannenschrift zelfs op het dak. De varkens liggen buiten in verdiende rust om gezien te worden in hun varken zijn. De mensen schrijven er in krijt: wafels met amaretto-advocaat. En dat is ijs, met, geschreven als een dubbele krul, wat slagroom. Hij bestelt een pannenkoek.…

Hier staat een boom. Hij groeit zo vreemd. En al zo lang. Wie legt hem uit wat het ambacht van een dichter is. Wie commandeert hem een volgorde voor zijn takken en een evenwichtig bladpatroon. Volgt hij soms een masterclass in de hallen van de wetenschap. Op een plekje in de stad onder professoren met een kat. Ergens in uw buurt een…

Loom land onder het strakke weefsel dat alleen het diepste hemelblauw bieden kan over de perkamenten huid kruipt het geluid van rondtrekkende stammen door wind en water in de gelaagde aarde geëtst de leegte is massief en hardnekkig nodigt iedereen binnen maar de aarzeling zoekt dralend een uitvlucht voor de symfonie van exotische marktpleinen…

Rivier, kerk en Hollandse lucht mooie contouren van toren Decennia terug, leg- de men hetzelfde plaatje vast. Hoe- wel de Dijk niet was opgehoogd bomen stukken klei- ner waren kribben nog in ontwikke- ling en jij en ik samen vloeibaar…

P.Mondriaan (1872-1944) 't Mölnven zeggen ze hier ter plekke ooit op doek vereeuwigd door Piet Mondriaan misschien wel als een eerbetoon aan dit nog altijd fraaie stukje Twente…

destijds baande lompheid mijn benen door het hoge gras alsof ik beslist de eerste was rondzag of er bloemen bloeiden die ik in volle glorie plukken kon het voelde als mijn letterweide merkte in mijn geest de geuren van pastel tot hun primaire kleuren petieterig tot hoog gesteelde zolang mijn letterweide streelde alsof ik ontroerd de zon…

Waar het land uit zee ontsproot, waar men niet de ogen stoot maar tot verzien wordt genood; waar de wind nog vrijuit waait, wasgoed aan de lijnen zwaait, zonlicht blauwe broeken aait; waar men ruimtelijk geniet, 't platste platteland beziet, 't allerhollandste gebied; waar nog menig monument als historisch element spreekt van vroeger…

Kleurige vissen zwemmen voorbij. Hoge bomen wensen de hemel. Reiken. Ik zit achter het twijgenraamwerk. De zon verstopt zich achter de huizen. Een blauworanje spiegel schetst de mooiste beelden op mijn netvlies. Op de tafel ligt poëzie.…

Wie vindt nog poëzie in de prozaïsch rechte lijnen van poldervaart en polderweg? Waar romantiek moet wijken voor de wetten van 't verstand; de kortste weg meandert niet. Wie vindt nog schoonheid in dit nuchter land, getekend met een liniaal? Ik! rechtlijnig in denken en doen, rechtlijnig van figuur. Het vleesgeworden poldermodel…

Ingeleid door het seizoen door de herfstwind gestript staat het frame achter het staketsel fier tegen de dijk Rijp vereent de krachten van koning winter. Opnieuw dwarrelt de sneeuw veroorzaakt soms letsel De koning te rijk zich zeer gelukkig voelend als 't ijs aangenaam kraakt Honden aan de imponerende voet blaffen slechts, zonder…

Je kijkt op van je bladzij en ziet eeuwige sneeuw. In je oren het miauwen van de meeuwen en het gemoedelijk getok van het veer beneden op de vlakke fjord heen en weer en terug naar je bladzij.…

zonnestralen maken van mijn fietstochtje een feestelijk feestje waabij ik de warmte en schoonheid ondergà òndergedompeld in gevoelens van harmonie waarmee ik dit alles bezie en voel, alles in overtreffende 'trap' mooi, mooier mooist. Ik trap nog even door.…

dans je mee met het verkleuren van bomen en struikgewas als in een ritueel gezongen vriendschap en liefde dansend naar een nieuw seizoen. dans je mee met de dieren in gekleurde gangen liefdevolle krachten samengesmolten liefdevolle dag. het mag dans maar de kastanje kijkt naar de eik en terug naar het gekleurde blad gevallen voor je…

In de boomhut zit hij uren al op wacht. Het kunstig vlechtwerk van bamboe verwondert hem niet meer. Rillingen van kou brengt zelfs de tropennacht. Dan hoort hij het verre schreeuwen van brulapen. Zijn gedachten dwalen af, terwijl hij lacht, naar het Eemland van zijn jeugd. Slierten mist… Getogen op de kleigrond, soms hard dan…

De geur van een hibiscus duurt een dag, ster in een hartstochtelijk uur van tegenspraak tussen landschap en hemel, een vrouw belichaamt water en vuur dat ze in zich draagt, brandstof van herboren lavendel. Wat zij niet weet, zuurstof als kleur is echt, wat zich in de eerste aanschijn aan levende wezens hecht, een speelse kracht…

De zee heeft zich verder teruggetrokken, haar herinneringen waaien over het verweesde land. Het landschap - alleen met zijn geheimen - golft zichzelf naar een andere tijd. Een nieuwe ochtend breekt aan en de zon verwondert zich over zoveel stilte.…

Molens in de verte, de wieken staan stil. Het verdorde gras geeft een mistroostig aangezicht. En tussen de weilanden liggen de lege sloten. Een dode zwaluw ligt langs de kant van een sloot en een reiger staat krom gebogen tussen het geknakte riet. En de anders zo kwakende kikker zie en hoor je nu niet.…