Twee heuvels en twee bomen de ochtend en de nacht een boom van goud een boom van bloed een veld vol deinend spinrag. Een gele bal een rode bal gevangen voor een tel twee heuvels en twee bomen de zon lacht om hun spel.…

Dit is een landschap om in te lijsten Als in een museum maar dan buiten Zover m'n oog reikt: groene weiden,ruige heggen aan de einder: populieren,torenspitsen Vingers wijzend naar een of ander God? Geen kwaad woord kun je er over zeggen Je hoort er merel en lijster fluiten Soms ook wel een nachtegaal Dit is eenmaal,andermaal…

deinend in de wind geurt het gouden korenveld een groots veldboeket…

zachte wolkensluimering bedekt kuis de weg naar huis klotsend kabbelt water schemerdonker langs de kajuit De storm ligt nu te rusten het land doemt duister op een toren boort haar gaten doorlichtend tullen regenwolken De kade is slechts hoorbaar verborgen in haar waas van witte schaduwplekken de dag verstopt haar komst…

aan de kade buigen ijdele kranen hun verveloze rimpelspiegel over het donkere ijzerwater gelost van afgedankte vrachten slingeren hun haken traag het gewicht van de tijd over resten averij in de haven lagen nog, ontmanteld, naakte schepen hoog op hun roest wiegend op duwgolven droomden ze schaamteloos van een make over in het dok…

Dit landschap lijst ik in: gras en bloemen een weelderig palet daarbovenuit de jonge struiken en de sombere bomen hoog in de lijst zweeft een wolk het blauw voorbij wees niet gehaast neem nog wat tijd op de rand van bos en wei staat wellicht een ree aandachtig of een vlucht duiven zwenkt de omlijsting binnen verdwijnt naar het…

avondzon streelt de bomen en enkel mos zwerft over de grond blaadjes dwarrelen verbergen het rood van de herfst sommige zijn wat kil en dor slenteren maar wat door de wind verspreiden het begin van een fijne lente…

de weg schikt zich eindeloos in neveldampen met een bijna drooggereden spoor na de bui die modder spatte op de ruit de zon bakt er kleibolletjes de ruitenwisser veegt bloedvlekken van aangevlogen insecten twee veren vegen mee was het de blackbird die zojuist nog voor me uitvloog of de raaf die roadkill pikte in de berm op rood…

pijnbomen omringen het ovale plein van Lucca, een samenzijn met jou hier is als een aanslag op mijn piano nocturne no.5, Op.15 nr 1, F.Chopin en verhaalt over onze geliefde streek gelataria’s serveren de heerlijkste koffie en dolces, we nemen de trein naar Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar en het landschap, terwijl ik in een tunnel…

Hoe winters de aanblik Deze vroege decembermorgen Decor uit een sprookje Bijna niet van deze aarde Spiegel van een hemel?…

veel warme schapen twee vriendelijke honden gerijpte stilte onder een oeroude eik de kroon in winternevels…

al schijnt de zon in een krachtig trachten de kou te domineren rijp slingert zich gestaag als een zilverwitte slang om menig kale tak omzoomt de gespreide armen met ijzige vasthoudendheid de winter verzacht zijn contouren en legt een witte beschermlaag om het sluimerend lentegroen…

kou kust de bomen alvast voor het gewen aan sneeuw en wind verlangend naar de warmte zal de winter een deken leggen op koude verkleumde struikgewassen…

Herfst laat z'n koude adem over aarde gaan Maakt ruim baan voor koning Winter Aarde minder op met zon dan maan Bomen ontdaan van al z'n blad van alle luister Zelfs tot gefluister niet langer in staat Herft neemt winter al de maat krijgt ijskoude vingers.…

hoe staat gij, schaars gekleed te wapperen op d'n krinkeldijk leunend op de straffe wind uw dijen omhelsd met flarden er keren groepen zwanen terug van de grote kreek nabij zij buigen in hun verenpak gracieus valt wit op grijs mijn achterland verpietert sterft in lagen blad en loof ik wuif u toe mee mijn klak gij blijft in mijn winterkloof…

de geur van hars het ruisen van de bomen een tuin vol hemelsleutel open in de wind van rode hulst en ruwe bolsters van wat kastanjes en een zoekend kind…

mijn polderland waar duinen wassen, patatten bloeien en bieten rijpen dorpen verbannen stilte met vlas vrijt zonder buiging later gekwetst, geslagen in vezels wordt gevlochten ik speel mijn handen vrij proef jouw hand in dit zoute land waar wind verhuist tussen de dijken, klokken luiden over riet het is dit schone land dit vlakke…

populieren al kalend in top staan dominant in de polders wuiven naar de aardappelen en bietenvelden, krommen zich regen striemt het oude blad ratelen en roestig worden gaat steeds moeizamer, er zijn al stroken waar het land geel kleurt en de merel nog zingt in de licht parfumerende bomen strofes klinken korter en zijn zachter, de gesel…

. de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

Ze schenken er de wijn uit sprookjes de warmte heeft er andere vormen terwijl plevieren fata morgana’s beleven en passerende beschouwers bijzondere beelden zeven.…