de geur van hars het ruisen van de bomen een tuin vol hemelsleutel open in de wind van rode hulst en ruwe bolsters van wat kastanjes en een zoekend kind…

mijn polderland waar duinen wassen, patatten bloeien en bieten rijpen dorpen verbannen stilte met vlas vrijt zonder buiging later gekwetst, geslagen in vezels wordt gevlochten ik speel mijn handen vrij proef jouw hand in dit zoute land waar wind verhuist tussen de dijken, klokken luiden over riet het is dit schone land dit vlakke…

populieren al kalend in top staan dominant in de polders wuiven naar de aardappelen en bietenvelden, krommen zich regen striemt het oude blad ratelen en roestig worden gaat steeds moeizamer, er zijn al stroken waar het land geel kleurt en de merel nog zingt in de licht parfumerende bomen strofes klinken korter en zijn zachter, de gesel…

. de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

Ze schenken er de wijn uit sprookjes de warmte heeft er andere vormen terwijl plevieren fata morgana’s beleven en passerende beschouwers bijzondere beelden zeven.…

Onder de felle, wrede zon gloeit vonkenspattend oogverblindend gouden graan tot aan de lage einder De strakke lucht van Pruisisch blauw staat als een reuzenstolp over de zee van blinkend koren dat rijst en daalt op windgetij Zoals in Pharao's tijd wijkt het uiteen, een diepe voor Wij gaan er goudbestoven door uitbundig roepend: Dag…

dit gedicht ritselt ronkt en ruikt naar kuil cirkels door het gras trekt de tractor er achter verbergt het bos de stad als was zij er niet eens aren knikken heftig ja het geluid van werken betrapt me wielen raderen door het witte ritselland een kladblokje wappert op de weg naar Jelsum een klein jacht jakkert door de aarde als…

De runderen staan als witte vlekken op een verre heuvelrug weerkaatsend de witte wolken van de blauwe hemelbrug. Groepen bomen staan als reusachtige dieren op de vele poten, verspreid in het golvend akkerland. De buizerd bidt voor hij toeslaat en eet. Ik weet. De schoonheid die mij ontroert en dwingend naar binnen voert. Zelfs het niet…

Lom en Luster daartussen de smalle weg hoog op de kille ongenaakbaarheid in de breekbare ademlucht van de koude bergen zomer en herfst daartussen witte kleden op hun rug gehuld in frêle sluiers en afhangend kant van vallend water staan onwrikbaar de hoge bergen de weg krult zich intussen vergenoegd met aan zijn zij het…

dit eens zo ruige primitieve land met de geurige sneeuw van amandelbloesem grijsgroene rust van stugge olijfbomen de bedwelmende geur van citrusbloesem de zuidelijke geest van ooit rustig gerijpt in vele eeuwen zo sluipend ruw verstoord langs de blauwe kalme oceaan met grillige roze kathedralen staan hemelhoge dure bouwsels boven de…

de maansikkel uit zilver gesmeed, doorklieft de schaduw van de nacht…

waar licht verschraalt en dromen stollen land tot welke macht versteend platgetreden dwaas van gedachten de wind monddood geen vogel vliegt nog verwoest luchtkastelen aarde stilzwijgend stil veert onder voeten schaduwen verloren lijviger dan ooit de stad onbebouwd waait er een boom voorbij ik was nimmer hier…

Een rode lijn door het gebied De Hollandse IJssel, onze rivier Begeleid door steen en riet een lint van werk, vertier Een visser peinzend aan de kant De dobber vol van leven De aanbeet, vis, een figurant Door honger aangedreven De hand omhoog, een schipper zwaait Een kind wijst naar de boeg De vlag wappert, ach het waait De reis nog lang…

omdat hij alles vastlegt nergens over nadenkt zich nooit aangesproken voelt met wat door anderen wordt bedacht sneeuwt alles onder het geweten schrik je van een blikje groen door de bouwvakker vergeten want dat heeft zijn nut bewezen maar beschuldig hem daar niet van…

nog een late vogel dooft het avondrood de dag slinkt in een vager vergezicht…

volgroeide velden onder trilling van de zon het groen was rijper dan de dag die hij met volle teugen drinken kon ranken tilden hem omhoog zijn plek, zijn graf dat hij gewon zo vol en zo verfijnd dat hij er stierf totaal verwijnd…

Verborgen taal Huizen hebben hun verhalen. Keukens, kelders, slaapvertekken, zouden daar gedichten huizen? Door ramen zullen wel eens woorden lekken. Er is onuitsprekelijk veel gebeurd dat door de stenen lijkt geabsorbeerd door restauratie werd de buitenkant weer schoon maar vanbinnen zit verleden in zichzelf gekeerd. Veel verhalen…

donkergroene doodstille naaldwouden eindeloos onder de laagstaande zon het ruisen van de ijskoude wind in de toppen van statige reuzen doet je mystieke huivering voelen in deze grenzeloze aardse ruigte…

van horizon tot einder een trage zilveren stroming langs verdronken bomen op hun gerimpeld spiegelbeeld langs rijke ijsselhoeven en werkloze graanmolens onder een gesmoorde zon in witte flarden op grijs gakkende ganzenformaties luidruchtig op reis gaand *** de ooievaar is terug in dit drasse land dat zo eindeloos is met…

We noemen hem de blauwe reiger Maar aan het water oogt hij grijs In zijn stofjas: een erkend zwijger Zijn roep is niet meer dan gekrijs. Hij houdt zo van die stille waters Hun diepe gronden en wat er leeft Onder het oppervlak, de praters Daarboven negeert hij beleefd. Zintuigen gericht op ’t kleinste teken reageert hij als het water zich…