Dumbo is een heel lief klein olifantje met hele grote roze oren die daardoor eerst een buitenbeentje is en eenzaam haar eigen weg zoekt maar uiteindelijk een grote ster wordt als zij eenmaal ontdekt heeft dat zij vliegen kan. Soms wordt haar naam ook wel als Dombo geschreven maar dat is een misvatting want olifantjes met roze oren…

ik zag de zon boven de plas in zijn gerimpelde weerkaatsing klonk stralend jouw lach de zilveren golfjes gekuifd door de wind liepen zacht dood in het donker van borders die groen overhuifden om hun verdwijnen te verfijnen in de rust van het land een schitterend plaatje waarin onze blikken zeilden over het water naar een verre…

Mijn laatste dag op aarde, zal als de eerste zijn. Mijn cirkel wordt gesloten. Wat we liefdevol deden, kan nooit worden ontdaan. Wat we liefdevol geschreven hebben, zal worden bijgeschreven. Wat we liefdeloos nalieten, zal niet kunnen bestaan. Stof, dat we op doen waaien, zal ooit moeten nederdalen. Als geest, die ons leven zin geeft.…

vroeger met het grote mes schilde ik de lagen in hoog tempo weg had altijd haast om tot de kern te geraken geheimen zichtbaar te maken tegenwoordig laat ik stilte overwegen snijd voorzichtig de partjes zoals zij ooit zijn geregen al doende deel ik het mysterie van dichtbij in bewondering komt haar magie tot mij met respect geopend…

In de lente wil ik vlinders vangen, dat is gewoon een gevoel.. Maar dat komt er niet van, omdat ik altijd voorbij ga aan mijn doel.. Soms wil ik meer dan dat ik aankan En kan ik ook meer aan dan ik wil... Zo ver weg en toch zo dichtbij.. Ik wil dat mijn lief, mijn held een vlinder vangt voor mij... Ik droom dat ik zo mooi ben als een vlinder…

Voor verstopte sifonnen is het geen weer, maar wel voor lekker zonnen, op de dijk, aan zee. Ik zie ons zwemmen, eten, praten, uitgelaten, ik zie ons dansen, sjansen, dan weer zie ons op zolder liggen te warm, te wakker, te lekker silhouetten, buigend een vaste greep voel ik, als om te redden, een lieve stem bemoedigt te komen, veilig…

We zouden op een bankje zitten ‘s-morgens in den vroegte omgeven door het groen op de achtergrond toenemend geruis van het vracht- en autoverkeer Tijd hebben om vogels te tellen te kijken naar het vallend blad niet veel meer doen dan glimlachen Wij hoorden Lorelei zingen verroerden ons niet. Zij zou ons wel komen halen, zij kende ons verdriet…

vanaf nu schrijf ik vanuit een andere wereld eentje waarin mijn glimlach niet meer weg te poetsen valt waarin ogen weer mogen twinkelen waarin het leven mij uitnodigt voor een dans die onweerstaanbaar is zodat ik mij mee laat voeren op het ritme van de wind zelfs als de zon niet schijnt straalt mijn hart uit duizenden en hoop…

(theme for a dream) van alle aardse vormen die ik ken hecht ik aan de driehoek die diep verscholen bij mijn lief het huis blijkt waar ik thuis mag komen zie daar het thema van mijn dromen…

alle woorden zijn verwaaid toch is jouw stem nog altijd hoorbaar alleen voor degenen bij wie je in het hart huist laat jij de tijd zo vliegen opdat het dan gemakkelijker te dragen lijkt onzin want niets snijdt dieper dan gemis…

Liefde is. Liefde is onbeschrijfelijk. Woorden smelten als sneeuw, wanneer dove dichters blind, voor hemelhoge muren staan. Wat liefde niet is, weet iedere overwinnaar, die zijn verliezer achterhaalt. Iedere poging om liefde te beschrijven, faalt.…

Vroeg in de nacht komen ze. Laffe twijfels, die me haten. Demonen, die willen blijven. 's Nacht naderen oude angsten, die mijn goede moed verdrijven. Dan, onverwacht, verschijnt ze. De liefde, die geen oorzaak kent. Uren later keren ze weer. Feiten, die onweerlegbaar zijn. Trouw, aan de liefdes van mijn leven. Mensen, waar ik oprecht…

ik zag je bewegen met een lach ontsprong jij de tonendans jouw muziek was leven in het vrolijk kokette gaan klonk al applaus je ogen feestten in hun warme blik zij zongen licht er is geen wereld die jij niet veroverd hebt zij lagen aan je voeten aanbaden stilte jij hebt alles al gezegd…

natuurlijk zijn mijn bloemen mooi maar jouw stelen lijken nog iets hoger te reiken hun vorm kent geen gelijken kleuren boeien in exotisch samenspel van hemel en een stukje hel in geuren domineert uitdagendheid met frisse ondertonen zij ontbloten liefelijk de sensueelste dromen liefde heeft ons tot boeket geschikt met uitbundig…

ik geef jij neemt de bloemen uit mijn hart en vraag je maar niet af waarom jouw eerste schrede in mijn straatje past of dat ik de durf had om het unieke in jou te onderscheiden dat jij je hele leven al bij je had verborgen achter de vele zorgen die jij voor de ander had waardoor er voor jezelf te weinig aandacht was samen hebben…

ik heb mijn boekje met markers gelezen waarin ik de belangrijkste stappen uit mijn leven heb beschreven het bleek een wandeling te zijn waarin nauwelijks van gebaande paden werd afgeweken een schijnbaar ordentelijk leven tot ik jou ontmoette jij mij de schatten van het leven liet zien verborgen onder spinrag van jaren grijs in…

ik wist je slapend in aanwezig zijn zag in de mimiek van je gezicht een lichte pijn je ogen dwaalden achter gesloten leden lippen formuleerden een geluidloos vergeten pas later toen je draaide naar de rug kwam langzaam weer de ontspanning terug uit het diepe van zorgen verzachtten de lijnen naar wakker worden met goede morgen…

Jouw lippen omsluiten die van mij nu weet ik hoe een engel kust ondersteboven allebei © Laurens Windig 22 augustus 2016…

vannacht huilde de wind grote dikke tranen ik keek van achter het raam en zag de ruiten nat de bomen en hun takken bewogen heen en weer alleen de maan stond stil en ik gevangen door dit moment jij sliep door alles heen de man mij zo bekend ik zag jouw lijf bewegen je ademhaling op en neer ik voelde al mijn liefde voor…

Waar het mijne niet van weg kon komen omdat de liefde mij intens verbond bevlogen door de warmte van uw mond het moment alleen nog wilde dromen voelde de tijd verschanst in zomernacht vlogen de uren ons nimmer voorbij volkomen rust en stilte zij aan zij van verre zongen sterren fluisterzacht kleuren veranderden in vuurbloemen waar tonen…