Waar hij was was het donker. Nachtelijke wervelwinden en hun verteerde herbes de Provence flitsen grauw verzwakt over de gesmolten muren. Hij vertrouwde op verwrongen theelichtjes, ginds ver. En zijn verbonden vlieger klonk hem als Vivaldi in de oren. Spinsels en draden een melancholisch festijn voor zijn lede brilglazen. De vissen donderden…

nog even te mogen springen in het veld, aan moeders hand weten hoe gewenst je bent en kleine bloemen in je haar naar waar de wind komt zoeken om dan de man te ontmoeten die je leven komt te stelen je jonge hart doet verstommen tot een gebarsten klok zonder klepel niet zeker meer van de toekomst je wordt herinnerd en herdacht te jong om…

het lijkt het beste in dit land voor inwoners en ook de vreemden een jas rond de schouders te hebben wat zware stof tegen wind te veel bespoten met andere stof of nevel om de regen van het lijf te weren en met knoopjes of iets anders teneinde zichzelf te onttrekken aan te nieuwsgierig geblik laat dan enkel het gelaat met het rood van schaamte…

het bestoven raam op de toekomst op een kier voor wie bang zijn voeten niet te snel beweegt het kan gesloten worden met een simpele zucht voor de onstuitbare zoeker naar goud in dit leven wenkt enkel het grote gat waar gordijnen hangen waaien op de ademtochten van passanten te vlug dus onderweg nooit herkend dit steedse raam hier is…

De individualist Die in zijn eentje zwicht Voor weer een nieuw gedicht Heeft slechts gegist En alleen beslist De samenwerker wist Dat wie in zijn eentje vist Verbinding mist Gedicht gewist Individualist Verdwaalt in mist Maar wie beslist In eeuwige twist? Juist zo is’t En ik wist Dat deze twist Onbeslist Ist…

moeder dronk dagen jenever keek naar de kinderen niet om spuwde haar gal en haar lever dronk dan het gif uit een kom Leentje verzorgde de kleintjes maar zij was zelf nog een kind van de kurken maakte ze treintjes van ouwe kranten een lint en op een avond heeft zij het gedaan voor de kleintjes in hongersnood is zij met een man mee gegaan…

Regen vult de boezem van de straat Ik loop lichtelijk tevreden Over een nat tapijt van stenen Ik hoor waar water zich stromen laat Bloed voelt de kou in mijn tenen Zegen voor de wolken van vandaag Een last lazert de diepte in Verdwijnt in de kieren van morgen Onder het oppervlak zit een laag Ieder heeft een laag met zorgen…

Een kille wind wijst ons op onze plaats Dit kleine land met grote idealen Dat zich steeds opnieuw oprecht verbaast Over hoe we dwalen, dat we dwalen Want wij zijn bang voor het moeras En willen goedverlichte paden Willen terug naar hoe het vroeger was Door god en vader staat verraden De toekomst valt als een lange nacht Over onze tuintjes…

Wat zoeken al die mensen hier in de winkelstraat: ze hebben massa's kleren, ze zijn voorzien van veel maar willen steeds maar beter, en willen steeds maar meer... Ik zie niet velen lachen, ik zie niet veel plezier, maar drukte en bedruktheid, en ernst en veel vertier, maar staks komt weer de avond en komt de weemoed ook, dan vallen weer…

in haar naam ben ik verliefd iris calderoni memlinc glimlacht in haar ogen zij heeft iets van een stille avond in de herfst en tachtig rimpeltjes twinkelen in haar gezicht bijna alles is zij vergeten maar niet haar naam men merkt nog aan haar ogen hoe mooi de klank is van haar naam kom binnen zeg ik ga zitten hoe is je naam?…

plat praat ze geluk tussen haar armen een paar nullen opgeblazen lippen benen dijen open glanzende nagels grijpen minuten mis ik iets ik mis hier iets - gratis is alles van waarde en Bach wordt een beltoon…

Ongelooflijk slaand gezeur Slaat als een plank op het water Zoals de Imraguen van de Sahara Vissen naar tonijn op zee Zoals dat op mijn brein bonkt En dezelfde effecten heeft als de vissende Imraguen Die met zijn plank op het water slaat en daarmee een school vissen met al hun kracht ongetemd naar de oppervlakte brengt Zo springt de tonijn…

sport warmt bloedloze tenen zijn hoofd ligt prinselijk op de diamanten raket weelde slaapt zachter zijn kartonnen maat brengt een teug wodka uit zijn winkelkarretje in ruil voor een sjekkie het sneeuwt zo mooi…

vanwaar ik zit, met uitzicht op klei zie ik een vergeeld dekbed uit het raam van de weduwe dan weiger ik te bewegen om slechts te kijken naar haar over de akkers vol spruiten nadert uit het westen, wind en regen zij haalt de waslijn leeg en ik zwijg voor eeuwig morgen zal mijn bezoek zijn mijn pak hangt klaar ik weet wat te zeggen over…

een oude man gaat niet werken die laat je met rust op zijn kamer met zijn zwijgen en verleden zijn potje pruttel op een petroleum pitje praatje pot bij van Vleutels Petroleum Handel voorbij Smit Paardenslager met een tasje zwartvlees en weer naar boven via het stoffige trappenhuis zo’n oude baas zal dan ook sterven, ongeschoren als…

boven de starre mandragora in vol naakt ornaat vergeten bungelen gekloofde voeten de laatste der gehangenen eindeloos galgentouw schuurt niet bereid tot knappen blijft het schommelen duren lang nadat leven vervloog naamloos en onbekend trotseert het lijk de weken tot de wind dan moegetergd ook de laatste gans verwaait eenzame…

Een stroom van licht en liefde trekt door de wereld voort, al is er haat en oorlog en armoe ongehoord, we zijn op weg naar Leven, naar meer verbondenheid al is veel nog niet zichtbaar en duurt het nog een tijd... We mogen samen bouwen aan vrede, met veel moed, voor al die lieve mensen, slechts dàn is alles goed. We krijgen kracht van…

Uiterlijk vertoon stuitend schoon weinig verhuld geen geduld lagen make-up te grote cup loeihoge hakken zou ze niet snappen dat uiterlijk schoon in wezen niet telt? Want na een schrobbeurt in de douche is ze net als elk ander gewoon een spinnende poes die op tijd geknuffeld wil. Met haar berennachtpon aan ’t Liefst nog voor het slapen…

Fortuin en liefde ten kwade gekeerd 't zwervend bestaan nimmer begeerd huis en haard verloren; in't park wacht de bank met kranten en de koude nacht. Vraag ik u om verlichting van mijn last staat uw oordeel bij voorbaat al vast: eigen schuld dat je bent zoals je bent ga maar werken, van mij geen rooie cent. U heeft ongetwijfeld reden tot…

ik heb mijn stad zien stijgen en zien dalen een ongekende hoogte of een goot beladen tafels, soms genadebrood beschuit met muisjes, dan weer galgenmalen ik heb mijn stad zien lijden en zien beven na weer een aanslag op haar warme hart dan oogde zij vaak somber en verward maar steeds had zij de wil tot overleven ik zie mijn stad verbleken…