Bomen schetsen ragfijn aders op het huis. De bomen worden omgehakt, verschrikte vogels vliegen weg. Het huis ziet nu grijs en grauw. Gestapelde stenen. Na een aderlating. Het lijkt in rouw. De bomen, immer goedschiks, tonen medelijden met het huis. Zij nestelen er zich als meubels in, schenken comfort en warmte. Vergeefs, het huis…

Voorbij aan 's mensen waarnemingsvermogen en aan het zicht onttrokken horizonten, sneeuwbedekte nevelvlakten grenzen overschrijdend en boven schaars begroeide toendrabodem rijzend, lagen tussen brede lagen veilig onder glaciale permafrost fossielen en kadaveren begraven: lang geleden uitgestorven gave mammoetexemplaren -…

Niet te harden stank geeft een onveilig gevoel want wat als echt gif...…

de verschrikkelijke sneeuwman die elk jaar minder eng wordt omdat hij steeds verder wegsmelt maar toch goede hoop houdt weer echt griezelig te worden als hij eenmaal een skelet zal zijn…

Grond verzet en bemest. Moedig de doornige struiken gesnoeid. Hard zaad uit de peulen gewerkt. Gedachten aan Manhattan uit mijn hoofd gezet. Nu ziet de tuin er weer keurig uit en ben ik het met al die overdreven geuren zat voor deze dag, de rest komt morgen wel. Hé, tovenaar met grauwe staar, we zijn wel klaar vandaag. Kom mee met deze superdel…

Natuurwandeling - gestrompeld over blikjes, die van niemand zijn...…

als een vis in het water omzeilen de bladeren de schitterende olievlekken gevallen maar gedreven worden deze getuigen rood van schaamte…

wat zij in zich heeft alles geeft zij ons moeder aarde dat waarmee wij ons voeden waarmee wij ons kleden en warmen waarmee wij ons sieren en verrijken daarom koester haar moeder aarde haar en haar gaven neem ervan haal af wat nodig is met respect liefdevol proef en ruik die gaven voel en betast ze geniet ze intens maar…

Mensen zijn soms stalen harken. Onkruid in hun perken kunnen zij niet verkroppen. Hun mond - meestal een streep - lijkt voor de ontkenning uitgevonden. Dat u óók leeft, met óók een tuin, zal nimmer in hun gemonkel naar voren komen. Laat staan een milieubewuste vraag. Niemand haalt het bij De Gemodificeerde Kwekerij. Mag u raden welke…

De weg -als 'n lint- heb ik afgelegd bochten en slingers ik ken ze Vergis me niet als ik achter het stuur zit De weg die me voert naar jou waar je thuis bent Je woonstee me onbekend nog niet... bemind.…

Hoe dichtbij is de natuur? een plas met eend en hoen een rietkraag... Ik loop langszij voor de duur van morgenstilte de vraag.... naar meer natuur niet gulzig.…

Schoorvoetend keert het daglicht weer Verschijnsel dat geen twijfel leidt Morgenzon vroeger uit de veren De slaap niet echt gewreven uit het oog Het geeuwen hoorbaar tussen oude bomen nog niet op groeien voorbereid.…

ik zoek niet de rust van het graf wel het wiegen van lange halmen en bloemen in het gras zij hebben dood zien passeren in droefheid en rouw konden zich pas profileren in lente na verdwijnende kou samen zien wij bekenden zij ordenen het groen tot weer een keurig graf waarvan de inhoud op de eeuwigheid wacht in dit schisma van leven…

Wij zetten plannen op de rails maken ons oprecht druk over: 'de duur der zaken en dingen' duurzaam... 'de nieuwe trend' Klinkt er niet -verbolgen-: 'Het uur.... van bewustzijn bij ons-aardbewoners heeft geslagen' Laten we het niet wagen het spoor, uitgezet, op aarde niet te volgen Van een rijdende trein te springen…

Of wij liefhebbers zijn van nietsen? Nee, we zijn dol op fietsen Het land verkennen door 't ommeland dolen De zomen met z'n struiken van bomen, stam en kruinen De ruige rand met kruiden, merendeel die rieken of fris ruiken en in verten 't silhouet van 'n torenspits de wieken van 'n molen Geen woord over: het nietsen…

de solitaire drijvende ijskoningin glijdt verweesd voorbij als een traag stromende haast slapende rivier in haar kielzog twee kleine wezen een uiteengevallen afgebroken famile laat oplosbare sporen na in het zwarte water de mens kwam met eigen ogen zien hoe snel het ijs smelt…

het heeft de smaak van leven verloren kon ons niet meer bekoren in het dagelijks gebruik het deelde jarenlang de ruimte waarin wij leefden voelde vertrouwd maar werd zonder gebruikt te worden oud afscheid was een laatste aai en dank voor het uitstekend functioneren in nieuw licht gaan wij wat minder en meer duurzamer proberen…

Herfst weerspiegelt zich in de koele waterloop Het zijn de verstarde bomen bomen zonder enig blad De bomen op rij -als tinnen soldaatjes- bekijken zich in het blauw van de stroom Het is echt een droom hierlangs te lopen m'n ogen als op steeltjes.…

Patatjes, oh, die wil ik, keer op keer. Geschept in puntzak of een tweevaksbakkie, dat boeit me werkelijk geen ene lor. Een wandeling aan zee en dan zo’n zakkie. Oh jee, nu kwijl ik als m’n labrador bij de gedachte aan ‘t patatje met. Ik speur de straten af in Rotjeknor want kokendheet en geurend frietenvet betovert me, ik hunker…

Ik weet niet of u het net zo ervaart, maar ook als een eencellige door ons uitsterft, zijn wij weer wat minder waard.…