Ik tuurde gisternacht vanaf mijn stee de diepte in naar het wel en wee. Ik raad gevloek niet aan, maar snap nu dat het fijn is om je af en toe te laten gaan. Ik wond me op over dat gekloot op aarde en het duurde godverdommes eer dat ik bedaarde. De mens raakt dan wel aangekleed, maar wordt ook meer en meer proleet en ik acht hem inmiddels…

( als antwoord op het gedicht Wandeling van Rutger Kopland ) we wandelden, verwondering alom deze schoonheid die bloeit hadden we niet verwacht, dat groen zo groen kon zijn en dat de wereld lacht in het fluiten van de bomen we praten niet, dit zou de rust kunnen verstoren ik vang haar blik, het lijkt alsof de liefde groter wordt als de aarde…

Mensen waren uitslag, sjacherende zakken vocht gehuld in portefeuillevacht. Niemand die nog dieper zocht. Zwaarwegend de balansen, derivaten, koersen, aandelen, gedroomde financiële kansen; de natuur kon niet meer helen. God was de lol vergeten die het maken van de aarde gaf, had hen het liefst eraf gesmeten en keerde zich vol walging…

Doorleefde bomen wisten niet van wijken Die glashard hun geboortegrond bestrijken Het grauwe vergezicht groeit zienderogen Een groen verleden is voorgoed vervlogen En platgewalst tot aan het laatste blad Gaapt dat hiaat in mijn geliefde stad.…

Ooit wandelde de lesbische dichteres Sappho zorgeloos over haar pittoreske eiland en schreef ze de meest gevoelige liefdesgedichten. Ik kan dat eiland niet los van haar zien. Tegenwoordig worden de kusten van Lesbos vervuild door plastic boten en vesten, de hang naar poëzie is dramatisch ondergeschoffeld. Het eiland fungeert als ordinaire…

(Subtitel: Spiegelend verdubbelend) Zou die sneeuw op de top er nu Zou die sneeuw op de top...? Als de opwarming, naar men zegt, onomkeerbaar zal zijn, duidelijk niet Dan loopt water in stromen en huilt het gebergte echt geen krokodil Waarom doen wij ons dommer voor en balken de ezels die zeker, heel intelligent onze lasten willen…

Zeg moeder Aarde weet u nog of ik in de ochtend of in de avond werd geboren, want ik voel me zo verloren drie zomers lang was ik een blonde zwaan maar u liet me in de waan van een heel klein lelijk eendje wat is er over van die dagen nu ik alles alleen moet dragen ik heb nog zoveel levensvragen aan u lieve moeder Aarde drie winters lang…

Geronde stenen met wrakhout in schuim zeewier, plastic, kwallen Meeuwen op jacht eeuwig en altijd slechts ontevreden kijkend Zon als ploert, hitte terwijl golven blijven ronden, smelt ik plotseling…

Zachte zoen van lucht en water, verweven in een nevelige vacht, de zon opvangt net voor de nacht, innig samenzijn: een einder van lichtgeklater. Wanneer de vroege zon het nest verlaat, is het strand bezaaid met vruchten. Een ochtendbries wentelt zich in een zalig zuchten dat het mulle zand bestuift en landwaarts gaat, diep het gebergte…

Een vroege lente kunnen we op onze buik schrijven Op het terras geen enkel glas met ijsblokjes Geen blote lijven van de meisjes-van-de-bank van een argeloze studente Geen stukje bloot van de heer-op-leeftijd de dame-van-stand Mijn ochtendkrant meldt een wind die aanwakkert De tulpjes en narcissen gaan tegen de grond…

wij hebben ons de wereld toegeëigend zonder enig concept er bomen struiken en planten naar eigen vorm en smaak neergezet met monoculturen en misoogst als resultaat is de natuur kapot gemaakt wij dachten hoogmoedig als god schepper te zijn maar leven parasiterend als woekerend kruid in een totaal misvormde variant van het aards…

Zij zei: 'houvast heb ik aan mijn geloof' ontstak bij schemer gewijde kaarsen Hij zei: 'voorwaar het is geen apekool dat ik beloof,het is het paradijs' Ik zei: 'je brengt me nu toch van de wijs,is aarde - nu niet ons paradijs de inlossing van beloften?'…

Stil ligt het landschap als voor het oprapen Stil ligt het landschap in vroeg zonlicht Aan zomen de wilgen,geknot waaks..maar zwijgzaam Wij zijn het die niet slapen.…

nog zijn wij op jacht naar geld en macht denken dat dit streven het echte leven is een ideaal met de lepel ingegoten als keurig lid van de maatschappij zo hoor je er gelukkig bij geordend door simplisme de leiders nihilisten als alles gaat vervelen zijn er altijd brood en spelen dit is niet wat wij willen kuddes die steeds gillen…

De bomen verdwenen, de aarde vervuild, het water vergiftigd, de lucht verstoft en verstankt - dat is de wereld van ons en onze kinderen…

Er is een tuin rondom een huis met leven, met groei en met geur, met wormen en vogels en slakken. De andere huizen worden omzoomd door tegels en grind en vierkante vijvers, en hier en daar een kubus of bol, strak in 't pak.…

Als kind van de kas kwam al hevig bij me door ware liefde houdt steeds voor altijd vast aan het glas Omdat vooral geloof te pas kwam om 't al doende niet te breken liet ik de wereld van het kweken vroeg reeds voor wat het was…

Verdomme! Straks zullen alle banden, die ons aan het leven binden, wreed worden doorgesneden. Straks zullen alle vezels, die ons aan de aarde hechten, reddeloos vergaan. Onuitgesproken woorden, zullen misschien en dan pas, worden begrepen en verstaan. Maak ons gerust weer bandeloos, Maak ons weer onthecht. Maak ons woordeloos. Verdomme…

altijd te voet stoot ze enkel adem uit die rappe hinde wie niet belast verdient belastingmindering……

Prachtige bergen langs zonnestralen. Het vallei daar beneden gelegen onder een ijsblauwe hemel. Serene stilte in de verte, een adelaar die loert naar zijn buit. De natuur vol groen, water, geur van limoen elders. En dan de stranden wit, zeeen helder en schoon. Seizoenen sneuvelen als het leven. Eenvoud in al haar pracht, vogelgezang en…