Bijna niemand zo ontroerend als deze man Belg der Nederlanden Amsterdammer der Belgen de man die is wat hij zingt Alles ligt vast Blijft nog de vraag Wat is het nummer van God…

ik heb niet echt een idee hoe de voorjaarsblues moet klinken ’t is niet het moment om een noot te kraken of hoe dan ook neerslachtig een zomer te verwelkomen ik kies voor breeknoten als een tweede kans van verwelkomen ze versnellen mijn wachttijd gebroken en wel maar ritmisch hollend naar een zomers gejubel en dan pas wil ik een blue note…

Wij speelden altijd samen Over onze gouden velden De avond valt het licht gaat uit Wij samen als twee helden Gitaren in de aanslag Een prachtig samenspel Zachtjes aan snaar voor snaar Volmaakt geluk, dat wel. Wij speelden altijd samen Over glanzend koren Een lied alleen iets anders niet waaraan wij ons hart verloren…

Er zingt een melodie achter mijn woorden. De nacht luistert ademloos, in de ruimte baart de tijd een prelude. Was het geen nachtegaal die mij verleidde met haar zwoele klanken en lyrisch beroerde in de opera van de nacht. Geluk fluistert een zee van musicerende dromen laten wij allen drinken verstillen in rustieke nachtmuziek.…

Volgend nog steeds het advies van Neil Young zeer aandachtig luisterend naar zijn song beter op te branden dan te vervagen starend achter geraniums als oude vandagen met als kostprijs een ingeklapte long Once you're gone, you won't come back you're out of the Blue into the Black This is the story about Johnny Rotten he is dead but he ain't…

Elis Regina en Tom Jobim in Aguas de Marco Elastiek in ritme op één gedeelde adem De stem een lichaam in een tedere dans…

Insensatez De adem voelbaar in een zoektocht langs de juiste kleppen Jobim op de toetsen rond de heesheid van Maria Toledo En opeens ontvouwt zich de bloem van de meester rollend koper wuivend riet vergezichten van klank in een volheid die rechtstreeks naar het hart gaat Zo wil ik klinken met jou…

wijd zijn de gespreide vleugels die speelse woorden dragen vederlicht vluchten klanken langs vingervlugge handen tot een volmaakte melodie ik vang gretig, en adem tijdloze muziek uit nevelnerven van het ongebleekte blad bespeel het heelal in koralen vervlochten met trompetgeschal van hemelse engelen, zeven in getal…

een man met een stokje niet groter dan de helft van Japans etensgerei hij houdt al die mensen en de muziek in zijn greep metronoom op een verhoog orkestraal, oorverdovend de macht van de instrumenten teniet gedaan met een houtje het publiek stinkt er in…

Had ik niet het lied dan had ik niet het ritme en niet de eindeloze deining van de tekst in mijn hoofd De melodie neemt me mee op golven van klanken Hij draagt zo de woorden op verre vleugels van gevoel Een lied van de wind Lied van onze dromen Een lied van de angst en voor altijd de spijt Lied van gaan en van komen van toch weer…

de oude jas, het lange sluike haar een grauw gezicht, getekend door het leven een monument door grote haast omgeven geen tijd voor rauwe stem en een gitaar een allochtoon werd echte Hagenaar zijn geest is in de tijd van toen gebleven in jaren van een onbelemmerd zweven de heimwee sluipt door heel zijn repertoire muziek ontstijgt het Haagse…

Als in de bastonen de kerkklokken heel in de verte klinken blijft mijn hoofd daarbij hangen en dwalen gedachten ver af Maar als ik in de rechterhand de melodie volg dan zit ik zonder geliefde in de avondzon Wegdromen en vasthouden Oude en nieuwe beelden Soms moeilijk te combineren Schubert wist hoe het moest…

vierstemmig na het één voor één de lijnen zingen dat alles à capella de dirigent noemt men hier 'Chef de coeur'…

Narcissus de leider van het gele blazers ensemble schudt zijn meeldraden op het ritme van de wind. Bijen in gangsterpakken zuigen bedwelming uit bloemen aan de rand van het slinkende etablissement. De merel gaat onder met stijl en zingt de blues terwijl hij in de keel van het zwarte gat glijdt.…

De Japanse meisjes giechelen, ze klinken als wind chimes, zilveren wind chimes wiegelend boven de golven. Hoor de vogels in de palmboom opgewonden fluiten! De zilveren meisjes tinkelen steeds luider, de drum van mijn hart slaat een vrolijk ritme.…

Hisashi is kort maar op geen enkele wijze klein zijn lach flitst als een laser over de dansvloer zijn sax lijkt wel een zilveren draak die uit zijn mond vliegt: brullend en fluisterend rokend en brandend. Hisashi is groot en altijd prachtig.…

Zijn hand daalt traag Neer op het zwart en wit Zachtjes wiegt hij met zijn hoofd De schelle toon Van een hard aangeslagen toets Schalt door het Victoriaanse huis Een terts Verandert de harmonieuze muziek Tot een ongemakkelijke compositie Een zacht gekraak Van de houten trap Doorbreekt de melodie Vol bewondering kijkt ze toe Naar…

als ik me ’s avonds laat verveel dan ga ik domweg zenders zappen vaak zie ik dan zo’n oude man die echt wel komisch zit te rappen gezeten op een rieten mat zingt hij zijn levenswijze verzen een klankenreeks die hotst en botst weet hij er sappig uit te persen en tussen strofen tokkelt hij de snaren van z’n instrument je ziet dat hij ervaren is…

oorlog en vrede daar kon ik nog iets mee vechtend voor liefde kwaad te moede, toch tevree een soort van jaren 60 gevoel experimentele maatschappij de keuze tussen thee en een joint het maakte niet uit, toch wel blij maar nu laveer ik, bewust tussen angst en schuld bang voor wat ik denk en wat ik niet schenk aan arme negertjes aan…

daar zit ik dan en mijn hart drumt de blues hand aan de voet van een glas bloedrode wijn die bij elke slok zoeter smaakt net als je afwezigheid het zijn de laatste -niet de glazen- katers die ik verdronken heb om, ja om wat om de gedachte dat ik je missen zou in de vierkwartsmaat waar ik zo van hou maar ik vergiste me er was…