Vroeger zocht ik naar verruiming van mijn geest, maar de laatste jaren raak ik meer en meer verdicht. De zoete nectar blijkt alsmaar dichter bij huis en de dingen dringen mij op aangename wijze terug naar de simpele staat waar ik als kind in verkeerde, een autoped was een autoped, liedjes waren liedjes. Ik vergeet zelfs alle moeilijke boeken…

Moeder gaf haar Een bommetje, eerlijk waar Ze vond het een beetje raar Zo stond dat plantje daar Tot ineens grote schrik De plant ging bloeien Wat een schik Het bommetje wat moeder gaf Staat te pronken heel frivool Een bom in bloei, Niet vaak gezien Een teken van boven Van MOEDER misschien?…

ik heb het bos ontkleed zijn bladerjassen uitgedaan alle spinrag is verdwenen naakt komt het voor mij staan ongenadig hakt het licht de laatste spaanders uit donkere plooien verwaait wind lichte varens en de stilte van het beschutte ven de open plek is kaal bij volle maan wat heksenhout is blijven staan troosteloos steken…

in de krant stond een bericht de overledenen zullen schrijven ze hebben een nieuw bericht dat elk individu moet lezen wat het is weet ik niet omdat de ogen zijn gesloten ik aarde ruik en pieren zie die door het bloemperk kruipen maar ga het maar lezen misschien gaat het over vrede of pistolen die dagen en nachten korten het is vast…

treur niet lief wanneer je amper iets ziet een boek opent en een potlood pakt het is de regen die het land verliet terwijl de vloer langzaam aan verzakt je gaf genoeg om het ouderlijk huis waar de vloer bij elke voetstap kraakte en wij als kinderen bij het fornuis niet over elkaar uitgepraat raakte we hadden vrijheid en een stukje drop…

De laatste bladzij van je boek, is de ontknoping Je weet hoe 't verhaal afloopt, goed of fout. Wanneer de film het beeld vertoond : the end Weet je dat je aan een nieuwe episode toe bent! De laatste dag van je leven, wanneer dat weet je niet Staat er geen the end, ook niet een nieuw boek in 't verschiet Als je laatste dag aangebroken is, komt…

eindelijk weer een snijdende wind sneeuw die steeds hoger klimt hechtend aan huis en haard zelfs voordeuren niet spaart glitters in een aardedonker buiten de greep van vorst op beslagen ruiten het krakend passeren van hen die kou moeten trotseren warm knettert het vuur in uren die in stroperige traagheid verlopen scherts en lach…

Er is een licht door de noordenwinden aangespoeld in een krans van schuim stift de lippen van het avondrood haar grond gemarmerd, de honger is gestorven, de dood gewit met kokosmelk , de lach ontbloot in elk kinderziel daar worden mensen door hun zonnegod geraakt regeren trommels waarin de mensen hun ware krijgskleur tonen vervoering…

wij botsten niet zij lichtten op in een ijlend passeren er was geen tocht maar energie ioniseerde in een tintelend manifesteren geen angst maar wel een mystiek verwachten van positieve krachten zij fluctueerden op onbegrepen frequenties in een warm pulseren fenomenen uit een dimensie zo dichtbij ik voelde mij volmaakt gelukkig…

ik liep van lichtje naar licht met open blik zag stilte mij volgen in sereniteit schaduw wierp een weldadige verte die een andere kijk op leven gaf dat al beëindigd was zonder woorden spraken we in samen voelen weet nu hun gelukkig zijn in een bestaan van elkaar altijd verstaan…

Ik sprak ook eens iemand die dacht dat zijn dochter die overleden was in een tragisch ongeluk nu weer ergens zou leven echt waar niet in de hemel maar gewoon hier hij zag haar dagelijks maar zij hem niet hij vroeg zich dat af waarom wil ze mij niet zien? we zwegen wat met een sigaret het licht viel mooi door de straat…

de beitel spleet zag scherpte aan vallende scherven steen venijnige bassen zongen in hameren het donker breken van tijd hoge tonen ketsten in lijden hun schepping voorbij jij verafgoodde god in het pogen zijn volmaaktheid te evenaren liet eva herrijzen maar zij was geknakt door die ene fataal brekende klap…

Eng is een tarantula, een vogelspin bij nacht die voortkruipt richting hartstreek; tergend langzaam zijn kans afwacht. Eng is ook een slaapkamer tafereel, waar wajangpoppen een schimmenspel opvoeren; zich zonder handbeweging voortbewegen als dodelijk materieel. Eng en onbegrepen is ook de gifgroene slang in nijd die plotseling onder…

Ook als ze slechts in dromen uitkomen je gebroken wakker wordt met pijnlijke scherven koester je dromen wanneer je die laat sterven ben je vleugellam als een vogel die niet vliegen kan koester je dromen ik pak je op zal je vleugel verzorgen droom maar een droom die je nooit zal bedriegen koester je dromen dat…

jouw steen kende het fenomeen van ontwijken heb talloze keren geprobeerd het dwarse stukje te splijten wilde diep in je kijken naar de lach van je ziel jouw vormen spreken in licht provoceren dagen uit om te leren accepteren of voortdurend schuren met wanhoop en pijn pas toen het vroege zonlicht je raakte zag ik dat in…

het steen lijkt de beitel te ontwijken als ik een stukje dwars voorzichtig wil splijten meegaand heb ik zijn structuren gepolst aders en lijnen gevolgd in subtiele verfijning mat gepolijst met de glans van bloed zweet en tranen ademt schoonheid je schaduw vol karakter sta je daar bevallig en profiel maar met je stukje dwars ben…

in jouw bloedrood zullen hanen kraaien het vileine geel waarmee je stilte schijnt is voor even verleden tijd ik voelde je krachten zag hoe licht verschoof van geel naar rood zich spreidde en jou oplichtte in duister blauw jij kon niet meer de spiegel zijn van het nachtelijk vergeten waarop jij eonen lang in koele rust hebt neergekeken…

zij dacht en voelde dat er iets ontbrak groeide altijd volop lente maar niemand die haar zag zij wilden allemaal in schoonheid bloeien als mooiste van de bloemenwei alleen zij paste daar niet bij altijd net een ietsje minder of een maatje meer het voelde als gemis deed haar steeds weer zeer toch wist zij diep van binnen dat ook…

Een mens doet veel, om erbij te horen, een mens doet meer om aardig gevonden te worden. Een mens doet ALLES om gewaardeerd te worden. Toch ontbreekt het juist daaraan, dat mensen elkaar bijna niet meer zien staan! Wordt wakker!…

De Keltische druïde in mij weet dat de grotere broer van Stonehenge niet enkel een grote klok beduidde, maar dat er 's nachts bij volle maan magische rituelen werden gedaan, die de hogere wereld met de aarde verbond, veel wijzer dan een zonnewijzer werd er met de goden gedanst en werd de eeuwigheid omhelst in oerkreten en wilde gebaren…