De beknotte wilgen, zij hebben alleen de sloot , geen tint die meer verkleurd , geen kroon om mee te pronken, geen blad zal nog vallen, geen open armen om te verheffen, speling van het lot om te beseffen dat het houten hart werd weggeschonken, de vermolde geest is verscheurd, rest een treurige verveling tot aan de dood. Mistflarden…

tussen flora fauna graf en zerk is zij vrij van stoffelijkheid maar constant aan het werk…

hoog in een boomtop kwebbelt een late merel vandaag naar morgen [haiku] foto: Martien Montanus…

prikkelende ogen van vers groen gras in februari hooikoorts weet nog hoe het zonder was genietend van bloemen bloesems in de wei nu almaar een loopneus is de pret snel voorbij steeds maar weer niezen wanneer houdt het op het hebben van hooikoorts wat een vreselijke strop…

Wespen larven wentelen zich in de palm van een espenblad, de synthese laaft zich uit de palmen van het hart, tonen van een groene synergie van stilte. Van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgzame schoonheid uit de aarde om weer tot humus te vergaan, waaruit een purperen zon hem baarde, de vlucht te vinden in het ruisen…

alles bloeit uitbundig van wilde klaproos tot fluitekruid en die hondsdraf met blauwpaarse bloemen het is onkruid, ik weet het misschien juist daarom zo fascinerend je kijkt je ogen uit, zo mooi de natuur in mei is oogstrelend zelfs bij regenachtig weer o God, hoe schoon, hoe mooi het 'onkruid' bloeit weer weelderig tussen al dat frisse…

Ook bloemen gaan dood zo verging het vlijtige liesjes vliegensvlug is het gegaan…

Torenklok slaat een keer, bijna gelaten het groen zingt in vele toonladders als een elektrische zaagmachine de stilte ruw verstoort totdat deze het zwijgen er toe doet een kraai van zich laat horen, glimlacht een meisje in het voorbijgaan waar zij voor even de sterren kust op de schommel…

naamloos lig je in dit vers gedolven graf omringd door buren die ook niet meer de jongste waren danst een verscheidenheid aan bomen gestadig op de rusteloze wind knikken geurende coniferen je lieflijk toe vogels zingen de toekomst tegemoet…

er is geen plek op aard’ die zich meten kan met jou vogels zingen bijen zoemen bloemen bloeien water dat stroomt deze rust in een stad best ongewoon puur en echt noord-brabant mijn hart verpand zomaar aan jou hier wil ik zijn wonen, blijven graag voor altijd…

't Is meie, 't is meie er jagen kikkers in de vijver kijk… ze vrije, ja ze vrije? bolle wangen: grote ijver.…

Zwevend in languit genieten rustig, op een zonnige dag, zoals vandaag door liefde en geluk ook al werkt de natuur vaak tegen leven in elke fractie tegenstrijdige angst ellende en sloop, eeuwige loer als het te ver gaat tot in eeuwigheid sssssssssssssssst glijdt alles geruisloos stiller dan stil der aller stilte doch uitermate wispelturig…

hier stroomt onze trots al in de Oude Vrijheid gekend door haar wederkerende loop en sponzig ademend water een levende ader als weerbare kracht erkend is veelzijdig en uitdagend draagt haar schoonheid waardevol op weg naar later…

brandende vragen reiken tot het zonlicht kleuren wolken zwarter waardoor het plengen aangenamer voelt kijk ze opspatten tot grote hoogtes terwijl de droogte gulzig haar gretigheid ontbloot en de druppels hartelijk verwelkomt…

Rotsvaste muurbloem bloeiend hout aan de zon verbrand breed omstrengeld verwarmd het goed bloemkelk in kleur geschoond aan de schaduwkant vals herinnerd mijn gebrekkig loopvermogen stampvoetend verschijnt een blos op verbleekte wangen nieuwe geur verspreid zich als stuifmeel door de lucht loopvermogen kentert in een laatste vlucht.…

In ‘t volle middaguur werpt een verwaaide boom schaduw en licht op mijn muur. Schouwspel van een almachtige zon, speels licht in een dwarrelend mozaïek, zo dichtbij en toch uit oneindig verre bron.…

in onbewogen straten, langs wegen toen je me tegenkwam op het laantje, daar waar in ontknoping van de lichtuitstraling tussen de bomen, en voor ons de akkers en boven ons het hemelgewelf en je me daar zag komen aan de oever bij het meertje waar koele westenwinden ritselden door wilgen zou je me thuis kunnen…

De natuur blust uit in een te vroege zomer alle vruchtbaarheid verdroogt wat regendruppels tikken vluchtig op een stoffig raam als je naar buiten kijkt zijn ze al versmolten in het alom aanwezig stof rest slechts de vage geur van verdampte vochtigheid die je verlangend insnuift (aangepast)…

Ik kan er niet bij dat Koninginnedag niet over mij gaat maar over een bij is het bijenvolk blij wanneer zij kunnen darren doch de imker is zo vrij hen te vangen zo vertelde hij legt de koningin menig ei hoor de werksters zoemen dat in bijna mei, intens genietend van 'n bijendanspartij…

jij hebt droogte gesprokkeld het water verdampt door een alles verschroeiende zon lucht van hitte doen trillen de schaduw gekort door de zomer in zenit stuurde de hel brandde laaiend het vuur in een onblusbaar inferno hebt de laatste uren geteld toen het leven door een vlammenzee werd geveld…