in het rulle zand stappen duizenden bergen en daaltjes zonder te laten zien naar welke kant zelfs de wind zucht een kleine rust waar schaduwen zijn heengegaan het is te heet om hier te staan in dit niemandsland heeft herkenbaarheid geen sporen nagelaten zon zindert en schuchter komt vloed dichterbij golfje voor golfje herneemt…

zacht spinnen mijn dromen wervelingen in luchten die het bestaan anoniem ontvluchten zij zijn niet benoemd niemand heeft in hun kleur of opvallende vorm de storm gezien toch komen heel langzaam hoofdletters uit de wirwar van lijnen en emoties gekropen krijgt de droom zijn plot en gaat in sferen verkeren die net even anders…

ik zag de polsslag van het leven in je lach het sierlijk speels bewegen liep daarmee gracieus in de pas waar zon het haar blondeert streept wind de donkere kleuren op een huid die in haar naturel het mooiste bruint geen lijnen die wijzen naar verborgen plekjes waar schaduw woont hooguit wat hints naar vage dromen die…

Boven de bomen: daken, dan torens, bergen – ijsreuzen, de maan!…

De grote herfstmaan: in het donkerst van de nacht – schijnt nog steeds de zon.…

de zon komt op en vlamt oranjerood wordt groot in alle opzichten de Duitse windmolens knipperen onbenullig rood met hun toplichten donkere syndromen ritselige dromen komen in nood verliezen inzichten sterven dood morgenrood een onbeschreven blad stilte, alleen een eekhoorn, egeltje dat ritselt in het blad…

Daar boven klinkt hoog in de lucht het vrolijke geluid van de lustige leeuwerik vanaf de morgenstond Ach kon ik zo zingen tussen hemel en aarde bleef ook hele dagen zweven en hield niet meer mijn mond…

het krioelt ervan rood bruine soldaten die wroeten, nooit klagen hun koningin te dienen mits...vroege zonnestralen!…

altijd in ieder zomergedicht zijn het de vlinders die met de eer gaan strijken inderdaad ze zijn zo geduldig vredelievend kleurrijk en mooi en leren ons kijken naar de bloemen maar ik hoop dat u ook inziet allicht dat die andere groep niet weet van wijken het zijn de vogels zo onschuldig immers hun bonte kleurige verentooi moet ik ook benoemen…

Zie de volle maan o zo mooi! blijven kijken – is o zo moeilijk.…

onterecht... een dief genoemd in de volksmond, doch deze vogel neemt geen blad voor zijn snavel en krijst zelfzeker “pica pica”!…

Ziende door het fijngeslepen glas der microscoop Observeert hij minutieus minuscule miniaturen Als organismen vegeterend in een biotoop Binnen Harderwijker universitaire muren Ordenend het ganse plantenleven in families Op basis van hun voortplanting en van regenereren Doel en streven van botanici: taxonomieën, Hoewel reeds lang verworpen,…

we hebben paardenbloemen gepluisd nooit wetend waar ooit die eindeloos lange adem huist gezucht om zorgen die ons sterker raken dan we toen dachten dat onze schouders konden dragen we hebben geluk gehad want na een uitademing kwam eigenlijk vanzelf onze lucht weer terug corona speelt een gemener spel hoe wij ook ademen…

ik probeer jou te creëren in mijn wolkentuin nog vaag is mist als tranen bevriezen in de ochtendkou in het eerste licht komt jouw silhouet tot leven strak aangegeven tot warmte accenten geeft aan het speelse jij kleurt uit net geboren wit naar scharlaken rood lacht uit pure vitaliteit je tanden bloot ik moet je laten…

hij praat hij zwijgt met de wind soms groeit hij niet tot in de hemel is zijn grens bereikt hij bezwijkt zijn wortels aarden niet meer hij buigt zich neer…

De leeuwerik verschijnt in zijn wisselende coulissen uit de dauw ontstaan uit sterren en een mateloze maan de zon als vaste toneelmeester schenkt hem een open doek, als een triviale meerwaarde van een tijdloze repertoire in een adoratie met een hartstochtelijke zekerheid uitnodiging met zijn opvoering gratis opgevoerd, als toegift…

merkwaardig toch hoe warm wit licht je huid goudbruin kan kleuren van binnenuit als zon gemeden wordt door parasol of zomerloof verschieten toch de meeste stukjes bloot naar alle variaties rood pijn waarschuwt te laat voor het goede medicijn tegen verbranding verkoelend smeren hoef je niet meer te proberen toch straalt jouw lach…

Het is de middagzon die keet schopt en striemen licht spettert de goesting uit haar bekken strooit het is haar lust die de einder raakt en alles van goud maakt met de dood in het onderpand zoogt zij met haar borsten de glorie in de mond van het leven…

Als de maan wegvalt, wandelt mistig de morgen mijn waken in (zij slaapt nog). Het is stil buiten, geen merel roept zijn gebied uit. Is er nog wel een wereld voorbij de ramen, nu de huizen achter ons schimmen van zichzelf zijn? Het werpt een deken van grijsheid over de kleuren van mijn droom. Ik gaap, rek me uit en laat de kleuren…

De oudste taal ter wereld Klinkt sinds mensenheugenis Met pasen noch met kerstmis Wat op zich geen leugen is Het gemis aan kerklatijn Doet velen terugverlangen Naar pracht en praal der kanseltaal Gregoriaanse zangen Het zijn de opgezette kelen Die zoetgevooisde klanken kwelen Van blauwborst nachtegaal en merel Wijsjes die geen mens vervelen…