de lente voorbij is zomer genieten van vrij zijn en plezier van strand bos en park met ‘s nachts helder de maan aan heldere hemel terwijl warmte briesend het stof van de dag verwaait door blad en bloem van luisterrijk zomergroen waaruit liederen ritselen vliegen vogels en bijen een wolkje eerst alleen vormt zich tot menigte met…

voor de een is het makkelijk voor een ander juist weer niet van dag tot dag te leven zoals het komt en gaat waarom weten wij mensen het leven te verrommelen door telkens weer te kiezen voor net die verkeerde weg als blinden gedragen wij ons voor de gevolgen van het doen dat de grond onder onze voeten langzaam zeker doet verschroeien…

het water krimpt en krimpt dag na dag week na week terwijl de duivelse droogte tot op het kurkdroge bed langzaam zuigend het leegdrinkt als zinderend de zon ondergaat stoomt dan de avond tot nacht waarin langzaam onweer vleugelt tot in licht flitsend de donder rolt terwijl het overstromingen regent dan kwaken uit tientallen kelen in het…

Ik dacht dat ik een krokodil in het water zag, maar het was een boomstronk. Even had ik dat spannende safarigevoel, maar er zijn veel meer mensen met nog mooiere visioenen (geweest) zonder ze te boekstaven. Ik snoepte van de wilde bramen en ik keek aandachtig naar de laatste, hoopgevende bijen op de kleurrijke, geurende bloemen, terwijl…

Als een loden mantel hing de hitte over mens en dier. Lege straten en pleinen, onwezenlijke stilte. Bij de eerste onweersbui begon de tijd weer te lopen. Vertrouwde geluiden markeerden de orde van de dag.…

Onder de notenboom zocht ik verkoeling. Het was nog maar 14 uur en al 37° C in de schaduw, waarin ik 'Homo Sapiens' las. Vlak bij mij landde een koolmees op de rand van de waterschaal. Resoluut pikte ze water op. Een tweede volgde en een derde, aarzelend, op hun hoede, geen gebadder. Ik hield me doodstil. Homo Sapiens schoof van mijn…

DIVERSE MATERIALEN Gevangen in de steen een gezicht gebroken glas en steen of bot Toevallig gevonden en hier zo opgericht en in kunst bijgezet Als afval ongeschikt en tot kunst gemaakt in een gedicht Hier huivert een leek en lot alles verpulvert bij verzet…

Prachtig is het, als de zon opkomt. Ieder uur wordt het warmer en zal zij deze dag indrukwekkend schijnen. Een lichte koelte zit er voorlopig niet in. Hoogstens kan de schaduw enige verlossing bieden. Tijdloos schept de dag zijn vertrouwen met haar warmtebron. De zon draagt jou in liefde, waar jij ook heen gaat.…

Hartje zomer elke dag slomer de uren gaan trager de postbode komt later Binnen kookt het bloed buiten golft de hitte de vogels vliegen lager de vissen komen boven water De mussen vallen van het dak de kippen gaan van stok de bloemen hangen hun kop ik ben de hete lucht piepzat.…

(elfje) zonnebloemen met ogen groot als schoteltjes zien we elkaar bewonderend staan…

elke zomerdag weer voor in het maanlicht net de zon verdwijnt om in sterren te vervagen raap ik hem liefst op om in mijn hart te bergen elke zomerdag weer weerhoudt mij het liedje van spelende kinderen dat in mijn oren deunt als in hun kleine handen ouders een ijsje stoppen elke zomerdag weer herinnert mij het plezier van klein jong…

traag golft stilte langs kusten vol begrip geen felle confrontaties in opspattend wit een rustig weten op een bodem zonder vergeten stromend meanderen zonder direct te veranderen in opgaande vloed langs de weidsheid van strand tot daar waar herinneringsbanden terabytes kleuren in zand zo voedt database aarde de kwantumcomputer…

jij hebt zomer gezocht waar kou klapperende tanden wit licht weerkaatsten einders gevonden die hitte trillend de verzengende horizon mismaakten hebt tal van verschroeide bladeren gekeerd maar het leven bleek al door de immense hitte te zijn verteerd in een herfst zonder oogst nog duistert het onder levenloos loof maar de koelte…

jij bewoog tussen warm en koud danste op woest kolkende turbulentie verstilde in ochtendvroeg rijpende vorst ontwaakte in regenboogkleur van brekend licht zag het gezicht van de komende zon voelde warmte en wist dat het leven begon…

Vochtgevoelige; wellicht dringt het tot u door, merk ik droogjes op…

ze fluctueerde niet alleen in kleur maar straalde ook wisselende warmte uit haar energetisch zijn putte uit bronnen van schier eindeloze scheppingsvitaliteit die gevoed worden door nucleaire reacties binnen een interstellaire balans van zwaartekracht zonder dit extravert licht van een leven brengende zon zou ons stelsel leeg…

jij ontvouwt in een schitterend perspectief de meest mooie landschappen uit elk natuurgebied kleurt met seizoengebonden kwast de subtielste momenten van het op de akkers staand rijpend gewas glooit bos en weiderand als gegoten langs de speels meanderende en fris kabbelende beek draagt de kleur van water door het land uitmondend…

Onderin een zilverkleurige emmer lagen twee schitterend gekleurde bloemblaadjes in een mengkleur van rood en oranje te verwelken als uitgevlogen vlindervleugels.…

Ach..meneer Nilsson u bent toch van de natuur? Houdt u van haiku ’s ?…

Eerst kreunt er een duif, dan ooievaargeklepper – en heel het bos juicht.…