Als mijn ogen herfst schilderen als een warm voelend stilleven tijdloos in zijn voortbestaan. Spinnen hun web weven tussen de laatste herfstbloemen hun mooiste creaties willen tonen. Waar stilte zich nestelt tussen de bomen in late zonnestralen die zachtjes wiegen op de wind. Strelen mijn ogen weemoedig de laatste kleurrijke herfstdagen…

De nacht stoot haar adem uit over het land een mistig verlangen hangt in de lucht de horizon glinstert in zwevend zilver de dag druppelt binnen op het gras in v verbinden zich de wilde ganzen het seizoen toont zich in de vlucht op het pad dansen vrije blaad’ren in de armen van de vroege bries overtuigend geluk maakt zich meester in…

oogopslag De verste verte overzie ik niet wel trek ik naar een paar bomen bewust bij elkaar geplant zodat zij niet alleen staan die ene eenzame aan de zijkant doet mij meer dan ik dacht…

Gekneveld stuifzand wringt de jongste vloed uit het zwierige duin stormachtige buien knijpen traag het oude, zwakke licht uit de dagen de eeuwige branding verslindt gulzig vermaalt smeulende zomersporen tot schuim een eindeloze en gapende leegte vult de uit schemer opgetrokken herfstdagen alles wat stranden steeds stempelt sterft gestadig…

Wolf op de Veluwe? Na ruim een eeuw terug? Dan toch maar zelf eens Naar Loenen gegaan ’t Gaf best een boost aan de Roofdierontmoetingskans Dat ik daar wel al Roodkapje zag staan! ……Dit thema, hier in de vorm van een ollekebolleke, is door de schrijver eerder verwerkt tot een snelsonnet….…

de laurieren kraakten als gift terwijl je niets vroeg in de vroege ochtend uit al wat je omringt hier, daar en ginds de laurieren ontbladeren niet houden de eer omhoog in de boomgaard waarop je oog bleef staren met nieuwe luister…

Genoten heb ik deze dag gehoord de vogeltonen gevoeld stralen van de zon gezien kleuren van bladeren genoten heb ik deze dag ik heb wind gehoord in kleurig blad en zag ze van de takken dwarrelen tussen dor hout als vlinders zwieren bedekken grond en mossig pad genoten heb ik deze dag als lichtend schouwspel daalde de zon tussen de zich…

wanneer vogels worden teruggefloten en wassende westenwind mijn armen zal ontbloten speel mij dan een herfstcantate wanneer bladmuziek zal omslaan naar winterharde twijfel over armbreed voortbestaan kerf dan in mij, jouw naam…

Van opkomst tot ondergang schoonheid in het licht gebracht van groene velden kleurrijk bos en schouwspel om te genieten verlicht het pad waarop wij gaan de gehele dageraad vanaf het moment dat je rijst boven de kim tot je ’s avonds ons verlaat.…

Het drupte onder de boom. Het nevelde in de wei. Nee, het zinderde van kalverliefde. Dat je zo bedaard je buurvrouw kunt bespringen en daarna de besprongene doodgemoedereerd besnuffelen en je even rustig als gretig door haar laten besproeien en je lippen likken en dan, na een minimaal moment van bedachtzaamheid, de besprongene opnieuw…

ik hark mijn gedachten vang op hol geslagen eikels die ik in boomholtes verstop in een heksenkring speel ik haasje over als een onbevangen kind tel de appels van de den die ze eerder vallen liet opgaand in de wind zie de bomen dansen beklim een regenboogweb met lichte tred tot de spin er weet van krijgt vlug sla ik m'n vleugels…

Struikelend over de ochtenddauw zweef ik bodemwaarts naar het universum van het nietige daar groeien de wonderen van het onbeduidende voor haastige passanten de druppelen zijn er pover een kristallen kwetsbaarheid water in kleinverpakking het duin bedrijft toverij kneedt zand tot kleur oude wind tot steel in dampige sluiers ontmoet…

kleuren verkleuren schoonheid vervaagt warmen aan het zonlicht schittert het teder tegen het ochtendblauw samen op een bloem die weldra verwelken zal dansen zij tot het hun allerlaatste is…

Ontsproten licht kiert door ochtendvensters wijl een glimlach over de polder gaat met een breed gebaar het goedemorgen humeur in de gordijnen plooit gedachten hangen aan de nachtnevels handen in gedachten warmend aan het kosmisch lichaam rinkelend vallen glazen stuk doorkijk raakt verbroken wind murmelt een gebed sluit de luiken schatje…

Een hongerige herfstvlinder profiteert nog van de zon door de laatste honing op te zuigen uit wat late bloemen Fladdert zo actief rond dat het wel lijkt of de schaduw van een slechte zomer nog kleurrijk ingehaald kan worden Tenslotte schijnt zij verzadigd want vliegt rechtstreeks in de richting van de zon ik kijk haar na en fluister:…

het broze leven herkent de zwaluw die aflatend het tij laat vieren om dan toch te vluchten daar de nieuwe kou te striemend voor hem zal wezen de dood als een concept in een oude jas kleedt de jaren magerder dan de tekenen van de herfst die de bladeren ontdoen van de titel dat schoon ook schijn kan zijn geen minachting van het seizoen…

ik lust ze best bij dageraad mijn hoofd vol zand met nevel toegedekt een vogel vliedt naar weeë zeeën stinkt uit zijn bek landt op de rand van een oorlel ik grijp hem bij de keel hef het lied der minnen aan en plant hem in een verzopen maan…

Zwevend zag ik hem gaan door ’t zwerk af en toe met zijn machtige vleugels slaan een vliegend kolos zo er weinig bestaan als wezen uit een geheel ander tijdperk cirkelend op thermiek tussen de wolken naar duizelingwekkende hoogte in spiraal tot ‘t silhouet wegzuigt in de zonnestraal vraag ik mij af hoe kan ik dit vertolken? Slechts even…

Slenterend Door de tuin Van de schilder Zie ik zilveren wolken Op zijn palet Hier besef ik Dat mijn pen Het nooit zal winnen Van de herfst Op zijn doek In de stilte Van dit dal Slaat de kou In mijn pen Voel ik me niet verslagen Want deze pracht Is van hem…

Je gouden vingers strelen zachtjes met hun toppen de heldere spiegel in het park, en even... doortrilt een huiverig voorjaarsbeven de groene tule van je knoppen.…