Dekmantel vol scheuren
met zijn hakken in het zand verankerd
denkt hij boven haar uit te toornen
gewapend met zijn dekmantel
waant hij zich onfeilbaar
zij zet de dans in, hij pareert en
kotst opgekropte woede over haar heen
spiegelt feilloos zijn eigen gedrag
in de hoop haar te kunnen raken
gewapend met liefde ontwaart zij hem
als gevangen in zijn eigen pijn
het doek valt en kleurt zachtjes rood
zelfzuchtigheid tolt nog lang na in zijn glas
Zie ook: https://vandervegtmarjon.blogspot.com
Schrijver: LadyLove, 28 april 2020
Geplaatst in de categorie: familie