ik snoei takken van mijn stam en maak het zicht weer vrij eens was ik blij met iedere loot die uit mijn bast vol levenslust ontsproot ze bladerden snel door de jaren ik heb ze niet voor storm of regen willen sparen ik scheur in kraak en breek wil nu de horizon weer zien waar ik als eersteling naar keek…

tussen dove, blinde muren zwijgen stilaan al zijn zinnen vervagen heden en verleden in schaduw en trage dood verbleken mensen en dingen tot grauwe schimmen leeft hij in niemandsland waar Alzheimer koning is zijn schrale lijf van geest en ziel beroofd…

- Vlaardingen revisited- Onder de eeuwig wakende vlam van Pernis en de altijd penitrerende stank van de Shell stond aan de havenkade van de visserstad het lage huurhuis van mijn geboortegolf. De echte Vlaardinger herkent het wel. De geur van rotting onder uit het kruipluik waarin mijn vader liggend op zijn hangbuik 's winters zijn laatste…

ik zie je naam in steen gebeiteld jouw handschrift is het niet de dood heeft ook je lijf verbrijzeld een lege huls en wat verdriet waar is je bestaan gebleven geen tekens op de muur geschreven hoe vind ik je in deze tijd een hoofd vol vage beelden een lach die om je lippen speelde alleen de bloedlijn praat nog door wat heeft je…

De sluipmoord draagt de naam dementie het ongewenst bezoek heet Bechterew je morst weer melk een blik vraagt om clementie en van mijn komst heb je het minst besef mistflarden taal ze vluchten uit je mond eerst zeg je zoon daarna ben ik mijnheer rusteloos reist het oog de kamer rond stoot op de foto zo zijn we er niet meer Drie maanden rust…

Het steegje loopt een beetje krom net als jij huisjes, klein, gerimpeld als oude handen zomaar een steegje doodlopend, keitjes gebroken door de tijd…

tastend naar zijn oude geur en gloed ben ik in het tere omhulsel gekropen en zoek onder zijn zachte winterhuid beschutting tegen stil verdriet koester de rafels van milde warmte, van ruisende sporen zo raakbaar nog verweven in de leegte die hij achterliet…

Waarom wordt er altijd over moeder gezongen en wordt vader onbewust verdrongen? 't Is hij toch die werkt voor vrouw en kind... Moet ook hij niet worden bemind? Al is hij soms streng en wat ruw van toon, zijn liefde voor je blijft steeds op een troon. Daarom lieve kind, al wordt hij ook oud, zorg dat je steeds héél veel van je vadertje houdt…

Jouw stoïcijns zelfvertrouwen Verscheurde mijn spiegel Verstrooide mijn zelfbeeld Over de bodem van mijn ziel Letterlijk onder de voet gelopen Je hebt mijn naam geroepen Getracht de snippers te vormen Naar jouw evenbeeld Maar het bleef bedrieglijk Anders Genen in je eigen kind Bleken gemuteerd Tot daadkrachtig wezen Ben je bang dat…

Mama, je haren worden grijs ze krullen golvend in een dans bekronen met hun zilv’ren krans je lief gezicht als een ereprijs Je ogen kijken door beslagen ijs doch het staren krijgt geen kans het vuur te doven in hun glans dus schitteren ze zichtbaar wijs je vele rimpels worden oud ze plooien zich in diepe rust moe van wat je hebt aanschouwd…

Jij kijkt mij aan met lege ogen je ziet mij wel maar ook weer niet mijn jeugd komt voorbij gevlogen alle vreugde, maar ook het verdriet De warmte van het ouderlijk huis het gevoel van geborgenheid de gedachte dit is mijn thuis het is er wel, maar ik raak het kwijt Altijd als heel normaal ervaren het was er en is er nog steeds gedachten…

De bloemen werden naar believen genomen, net als moeder. Veertien dagen wachten op een verzetje en het dan bekopen. Haar geborstelde haar ligt op de trap, in de kelder haar trouwring, op zolder een eierstok. Het raam kruist de deur, mijn kaars brandt haar haar, de tocht doet me stikken. Weer een gedroomde wandeling achter de rug, zicht…

je keek me aan ik zag het vragen in je oogopslag, onzekerheid die handen vingers gaf in strijken langs elkaar op zoek naar hem of haar je stem die ik zo eindeloos goed kende die mij verwende met een sprookje als ik lastig was klonk schuchter toen je vroeg, wie ben je ik draaide om, je ogen zogen me naar binnen ik zag een vonk…

Kan het niet meer tellen Hoe vaak ze heimelijk haar vel afstroopt En ik een nieuwe dochter vind Terwijl het merg woekert Zwelt de holte Ze waggelt nu op hoge hakken Ze knoeit met oogschaduw Ze wil weg uit dit huis dat huivert Ik zie het liever niet Hoe ze de klok opjut tussen haar tanden Dan wil ze briezen naar haar verwekker Haar tedere…

hij schrijft maar wat en noemt het poëzie het helpt hem om de angsten te verjagen die dikwijls aan z’n zekerheden knagen dan hoort hij weer die vreemde melodie en ziet hij alle levenslust vervagen het dichten als een milde therapie een houvast tijdens onbezonnen dagen die hem behoedt voor wilde rebellie z’n oude moeder ruimt z’n rommel op…

Hij sprak nog vaak van vorstverlet en over de warme gloed van een briket vroeger was het leven zoet hij had nog haar en droeg een pet In de vrieskou ‘s morgen buiten is de pomp weer vastgevroren op de ruiten kristallen rozen, zonder doornen een boerenkiel met losse duiten Ik zie hem nog de houtjes hakken stapels naast de kolenkit balkenbrij…

al van in mijn dromentijd heb ik met mijn handen mogen raken aan jouw wonder tovertalen en later als ik ouder werd en zelf vertellen mocht heb je ook de witte rijst over mijn pad gestrooid wat bitter klinkt en breekt je zachte stem een beetje meer per dag want de laatste jaren hebben je traag vermaakt en het mooie klatergoud werd…

Langzaam schuifelt zij door de paden van haar leven Haar trage gang bereikt de laatste deur zelfs daar blijft zij nog even stilstaan in verwondering over het niet meer weten haar leven mist…

Dag ouwe dag, ik zag je vanmorgen nog bij het begin. Nu daagt de avond reeds en valt de duisternis in. Zorgeloos en vrij heb je geleefd. Het donker is geweken, de aarde heeft gebeefd.…

Daar zit ze mijn moeder schouder aan schouder geluidloos scheef gezakt in de huiskamer van het tehuis haar handen in houvast om haar tas geklemd stilzwijgend schuif ik naast haar streel haar wang een glimlach opent haar gesloten lippen als haar hoofd zich langzaam heft dan ... is het moment voorbij nemen medicijnen haar mee…