Als de hemel zijn getal heeft rijst de maan ongenadig boven de kim. De pokkelige schijf heerst iel over de desolate vlakte waar tussen varens en wat schriel gewas verdoken leven huivert om wat komen moet. Want als de volle maan het goddelijke oog versluiert ontwaakt het oude bloed en splijt de wig der waanzin het broze breukvlak tussen…

elke nacht nog droom ik van jou de ultieme nachtmerrie…

mijn vader was geen Neanderthaler zoals ik ooit dacht hij was gewoon zichzelf een rechtschapen eerzaam man die deed wat hij kon met wat hij had inzicht en vaardigheden gestoeld op ervaring scherpgeslepen door vele generaties ik was een jong paljas een betweter die boekenwijsheid en vernuftige hersenkronkels verwarde met weten en begrijpen…

zo er een mooi stukje Hengelo bestaat dan moet het 'de Houtmaat' zijn deze plek zó lommerrijk en dejeuner waardig dat je je ergens op een prachtplek in Frankrijk waant 'quelle une ambiance' on Hengelo's haast…

onstuitbaar draait het vuurrad wentelingen rondom het pentagram der zuilen waar in de navel van de vortex in een loden schrijn de as van het zijn in luwte rust…

omdat ik als een oude bouwval staan blijf uit gewoonte zeg ik ja als een toevallig liefje midden in de nacht verbaasd mijn hardheid voelt en vraagt of ik nog lust heb lust is er inderdaad om vredig en bevredigd in te slapen en nooit meer te ontwaken want kan het mij wat schelen als zij morgen ontwaakt in de armen van een lijk bevrijd…

leven is moeizame zelfbevrediging onmachtige hunker die sublimeert in het fataal orgasme van de doodskramp.…

de dichter verliest zich in louter mijmering laat wat hij ziet verzinken in zijn innerlijk dromen laten zich vertalen maar alleen wanneer de tijd er rijp voor is...…

de alleenheerser draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij…

ik kijk je aan zie je daar staan je komt er aan ik ga weer staan ik kijk je aan zie je daar staan zit en gaat staan om verder te gaan…

ik had je keurig moeten kelen je warme bloed proeven in kleine slokjes, als een grote kasteelwijn, je zorgvuldig bereiden, delicatesse per delicatesse en je opeten, aan een feestelijk gedekte tafel, met kaarsen en een bloemstuk dan had ik je rustig kunnen verteren en was je niet zwaar op mijn maag blijven liggen…

toon me het ontleedmes vlijmscherp en ongebruikt en lees de hardheid in mijn ogen eer je meedogenloos met vaste hand een kerf snijdt door de verweerde korsten op mijn wonde de etterbuil barst open plotse pijn scheurt door het netvlies witgrillig en meertakkig als een bliksemstorm wijl uit de snede braakselbloed en etter opfonteinen…

Turquoise tinten doorbreken grijze luchten Vlaggenlinten waaien en zij zuchten Eindeloze nachten maken plaats voor rust Stilletjes wachten op de storm die is gesust Kleurrijke dagen daar staan wij nu voor Pak die fakkel en geef hem door en door…

geborgen in de luwte van het lover van de oude treurwilg aan de waterkant verstilde het rumoer in haar hoofd kwam ze tot rust talmend op de bank onder de boom ze staarde lang door de sluier twijgen naar het water waarin ze wou verdrinken in vergetelheid de avond was gevorderd toen ze besloot toch maar naar huis te gaan…

een markante plek op de markt als openbaring 'de engel van Zwolle' kwetsbaar als de materie waaruit hij is ontstaan maar bijzonder fraai hemels bijna...…

Ik hoor je al gaan de trap op anders zit ik hier nog hoor ik je…

soms mocht ik in de schaduw staan van dichters groot van naam en faam Boerstoel/ Campert/ Kal van Wissen en Rawie van hen was ik geen evenknie terwijl de zon hen dik bescheen bleef ik nederig op de been met versjes over treinen omdat die zó lekker rijmen…

ik ben als een slinger van het uurwerk, onder het stof staande naast de stolp het tikt nog in mijn hoofd al is het een eeuwigheid gelee ik zie haar nog met open mond de middag inluiden mijn hand voelt het tafeltapijt waaraan ik wegdroom in mijn schoolse werk mij ontgaat de zware maag ook niet en denk ook nog eens aan alles dat geen algebra…

Een papieren draak hoog in de lucht wispelturig door de wind bereden, illusie aan een rode draad. Vrijheid? Aan de voet van de berg in de tempel in de rotstuin harkt een monnik rituele arabesken. Saffraankleurig is zijn kleed, een eiland, in een zee van verstening. Minuscule mossen rond een dwergeik in zwart- en goudgelakte schaal:…

Je brak mijn hart en ik bleef opgezadeld met een breuk, waarvan de teller hoop en wachten spelt de noemer wanhoop en verdriet. Ik breek sindsdien mijn hoofd over die breuk: ze is mij te complex ik breek de tanden op negatieve oplossingen als ik imaginaire varianten uitprobeer. Schuilt dan in dit gebreukel slechts een asymptoot, die…