via het famke in mij draag je beeldherinneringen met je mee die hand in hand gaan waaieren bladzijden van het leven uit over de stadsrand in eigen geluid om het met letters in groeven en lagen te dichten dat telt en weegt regelt moeder natuur wel je persoonlijke herinneringen voor de toekomende tijd…

na jaren van vergeefs verlangen heb ik tederheid verbannen in koele zinnen ver het zoete minnen bevroren dromen nooit uitgekomen verpakt in geur en kleur veilig achter de gesloten deur met staal en ijs bouw ik een paradijs verberg mijn spijt in ontoegankelijkheid…

Dagtaak: thuiswerk: samenwerk Met boeken pen papieren Bedrukt en onbeschreven Ogen hersens vingerspieren. Tussen stoel en tafel geklemd Zit ik verstild. M’n ogen Luisteren naar letters, star en druk: Leren studeren. M’n vingers besturen De pen en spreken in inkten letters. Terwijl m’n hersens coördineren, Integreren en concentreren, Verveel…

Terwijl de boot langzaam verder vaart blijft de drenkeling navelstarend achter geheel omringd door bovendrijvende gedachten zwemt hij richtingloos rond klemt zich dan vast aan zijn levenstaak lijkt niet te beseffen dat ook dit een gril is van weer voorbijgaande aard dat er nog genoeg tijd over is om niet zomaar weg te kwijnen in…

op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt nog goed voor een glimlach…

De maan rimpelloos in het zwarte water bezweert het geheim van de komende dag Gesteund door de sterren verduistert zij de zon nog een nachtvol tijd voor zij genadeloos verbleekt tot een schim (…

het is nog ochtend vroeg of nachtelijk laat als ik jou schrijf over lege gedachten uitgesponnen of nog in heipalen die huishouden op brakke grond het is op de scheiding van een tijdsidee dat denken de versnelling vergeet of weigert of juist niet om naar zijn eerste dan wel achteruit te springen immers handelen…

zoals je een mandarijntje pelt de schil, het witte been voor been lostrekt in je mond steekt systematisch stuk voor stuk zo verdwijn ik in jou…

afwikkelen deed ik laag voor laag maar heb het niet over afstropen van vel dat zou dan bloederig heten of verwijderen van verband gedraaid over en om al mijn levenswonden neen, de donkere kamer waar licht schijnt opdat het niet nacht lijkt aldaar draai ik de film uit de koker en zie mijn leven voorbij trekken ben…

hij wilde witte wilde schoonheid scheppen en graven in zijn zwartste dromen maar verder dan wat grijs gebazel vermocht hij niet te komen hendrik…

zoek de eigen weg zei ik nog tegen jou of mijzelf (het is toch om het even over wie het gaat) straten lopen allen uiteen het plein in het kielzog der zelfgenoegzaamheid achterlatend totdat de storm verdwaasd wijst in verdwaalde richtingen oost wordt noord zuid is om de hoek ik denk niet dat de verte mij kent laat staan dat…

toeval is een scheur in het krantje van de makelaar iemand kijkt door het gat in het dak naar de buitenwacht verwondering aan beide zijden van het gat... de verkoop van het huis laat vooralsnog even op zich wachten…

zoals jij woorden uitkiest ze een zin geeft om te wonen een hoop geeft voor wie er geen kent schaduw licht doet dagen want in donker valt niet licht te leven als jij woorden uitkiest kiemt er weer zin…

de dag die ik vergat was de dag van de zon hij was er, deed niks alleen maar geschijn loom is hij toch de dag die ik vergat…

met de goedgeefsheid van een mooi vers je sporen verdienen soms kan het je gebeuren je zoekt naar de juiste combinatie van woord en daad en vooralsnog onverwacht begint het te lopen als vanzelf... éénmaal op de rails is het een fluitje van een cent en in beweging geen houden aan…

dit zijn geen goede tijden voor poëzie het is te koud mensenharten bevriezen klappen toe zoals hun beurzen wat brengen de jaren angst voor geweld en verlies zelfs de dichters vluchten in woorden verhullen en omfloersen maar de zon blijft weg…

thema is wachten, dichterbij dan men verwacht, lacht men zacht om wat de dichter oreert op het perron gepasseerd station eindbestemming waart alom, de tranen brengen ons dichter bij elkaar en dat doet mij zo ongelooflijk goed…

door het open raam kijk ik naar de naakte werkelijkheid ik zie je schuifelen op het dunne ijs bevangen door twijfel weet ik niet wat het betekent mijn taal valt uit ik sta met een mond vol glas met een kapmes door het geweten en drijfzand onder mijn voeten voel ik even de wind van de vleugels van de waanzin ik kan de deur van…

korte en lange armen draaien door laten lege emoties achter op volle aanrechten de nacht trekt op tegen dampende ruïnes herkent de melancholie van hetgeen voorbij is slaat verzwegen neer op vaag geworden lachpreken de hoop vervliegt mee als mannen zich verschansen tussen dennebomen en bitterborrels op Garmisch’ hellende vlak…

hij beent schimmig op zijn laatst weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl…