Langzaam glijdt ze over het witte vlak met bijzondere souplesse. Geeft zich volledig ongegeneerd noem het rafinesse. Tekens, letters voor menig oog voelbaar en gericht. De nacht valt in als lichten doven is geschreven mijn gedicht.…

rustig ritmisch melodie in mijn oren glijdt het grijze zand in de golven laten ruige regendruppels zich horen waar lege handen worden bedolven toch hoor ik de zielveroverende zang van een hoopvol gevend heden voor werkelijke woorden niet bang doof voor een verzonken verleden gaat het grauw geleidelijk omhoog ver tot een verschijning van…

in de taveerne, waar wij zaten te verveeld om het glas te heffen of te luisteren naar elkander slechts de tronie van de barman al beneveld in sluimer in licht geronk verdween de dag we hadden in bad kunnen gaan visjes eten in de haven vrijen en zo maar niets van al wij zaten verveeld met vuile glazen…

bij elke stap werden wij zwaarder alles was nat en klei alles triest net als wij wij waren die regen wij waren die angst ons zijn was niets die avond zaten wij als schimmen om de tafel slechts de fles ging rond zo in duister en stilte voelden wij de honger naderbij…

De vrouw slaat de man gade en denkt aan het absolute niets wat kan hem nog raken alleen zo en zo alleen hoopt zij hem te treffen in zijn starre onvermogen zich te herinneren waar de zin des levens uitgesproken werd niet zwijgend uit verkiezing opgedrongen terughoudend als een zelfgekozen plicht de vrouw slaat de man gade en denkt…

De gelijkbeneige driehoek van TV, man en vrouw tophoek 33 graden uit ooghoeken van 73.7 graad de basis vormend van de som der kijkcijfers der moderne weetkunde q.e.d, dus niet alleen het lineaire één op één van oogpunt naar beeld vice versa, bijvoorbeel als het zucht en kreunt uit roze lijven, lood- lijnen worteltrekkend, maar driedimensionaal…

Thijs at braaf zijn zemelen, dat hield hem fit en sterk. Wie braaf is die zal hemelen, zei domi in de kerk. Thijs dacht er het zijne van. Hij zag menig stakker, na lang lijden, volgens plan gedragen naar de akker, waar domi deemoed preekte, de dood, die zij geen straf. Thijs zag moeders bleekte, zijn vader dolf het graf. Nu, van kind…

Zo dicht was de mist je kon het snijden met een slagersmes door de wonden ontglipte de stilte liet geritsel na gekras gesmiespel gegrom van turbines…

ik wentel mij, goudkolkend in lome warmte, omwolkend bak te zongebruind, misschien kan me niet schelen de zon, in stralen wil ik strelen bescherm mezelf met minimalen gekleurd ben ik gezien…

Aan het strand van Tanganica blikkerde mica in het zand. In de schaduw van de palmen hinkten we naar de waterkant de voeten heet van zonnebrand. Aan het strand van Tanganica viel de wind vaak op het meer. Dan rezen hoge golven op en neer. Wij duikelden lijk hondjes over die reuzen, en dan weer. Aan het strand van Tanganica…

een zwoele zomeravond op Kijkduin je voelt de kleding aan je lichaam plakken bij Tios ga je nog een pilsje pakken zo leid je schuldgevoelens om de tuin dan zie je met een nevelige kruin een karmozijnen zon de zee in zakken verdwenen zijn de laatste ongemakken het leven bijt niet langer als aluin je rusteloze ziel berust spontaan wat ben…

haar glimlach uit ervaring moe gaven omfloerste ogen toe Chinees gelukkig vulsel brak zich broos uit het omhulsel…

wij zijn de levende stenen die zich spiegelen in de duizenden doden uit het verleden…

Droom weg in vlagerige zonstrepen onder de appelboom van vorig jaar in de geborgenheid van mijn schoot Hul je in zomergekleurde tuinkleden tussen coulissen van lavendel en lavas op het toneel van je wonderlijke leven Hoor het hart van moeder natuur kloppen van lichtblauw naar donkerbruin meerstemmig doorjubelend in je wezen Voel je vrij…

Ik heb achter de horizon gekeken en werd naar een Utopia geleid. Een visioen? Ik raak het niet meer kwijt. Als het een droom was, heeft hij waar geleken: die vreemde reis door ruimte en door tijd. Een helder, zuiver licht bescheen die streken waar het ons grauwe duister deed verbleken als tijdelijke onbelangrijkheid. Dan deed het nieuws…

In het huis Was de kamer Waar het wollige tapijt stemmen absorbeerde Het prikte aan mijn voeten Ik moest op blote voeten Zo voelde ik dat ik leefde In het huis Was de kamer Waar het bed kraakte als je ernaar keek De dekens een huis Een huis in een huis Mijn geheime hutje Buiten het huis Was de straat Waar stenen mij in verzoeking…

Ze blindde me met kraaien nee niet gitglimmend duister maar pauwenverenhart en licht in laaien. Ik keek haar ogen uit - te diepe zuchten. Laat maar waaien ontglippen voor mijn part streek ze tipsy langs mijn luister als een blinde over braille. Ze kon me niet luchten.…

lange zinnen slepen zich eentonig langs een wollen woordenbrij hypnotisch star zit ik de zinnen uit en hoop op stilte na 't verbaal proces een frisse stilte zachte bries die door mijn haren speelt verkoelend overkomt mij dan een rust die nooit verveelt de lijst, het schilderij de duisternis, het licht verzengend heet, en koelte de…

een spannende dag vele duimen dolgedraaid dat het lukken mag…

Toen ik dagelijks mijn eigen top-veertig componeerde uit twintig piratenzenders met die verrassend andere muziek. Toen de jut mij bekeurde wegens ontbrekende steunen aan mijn Locomotieffiets met neefje Tonnie achterop. Toen ik de rijpe aardbeien dagelijks telde, de getallen neerschreef in een grafiek en 21 juni de topdag was. Toen…