Met madeliefjes in je haar die stralen in de zon. Je handjes zwart, van papa helpen, in de bloementuin. Je oogjes staan zo vragend. Je hoofdje naar mij opgeheven: 'Mama, ben ik lief?' Je handjes wroeten in het zand, jij, papa's kleine hulp. Je kijkt omhoog, nee, niemand ziet het. De roos is nu van jou. Langzaam loop ik door het…

Aan harde woorden heeft ze niets Zij amper zeven jaar Mama is blij boven in de hemel Ze maakt er lekker eten klaar Ze doet de was van engeltjes En houdt de tuinen schoon Ze eten gezellig met elkaar Mama die is doodgewoon Als ze 's avonds buitenspeelt Dan kijkt ze soms naar boven Ze zwaait en mama die zwaait terug Of ze het nu wel of…

Ik weet nog dat ik hem ontmoette en hij mij nogal stug groette maar al snel waren er de verhalen over vrouwen, verleden pijn die zijn geschiedenis vertaalden toen ik naast hem zat en hem verder bracht dan hij zijn wilde Wilde nachten verbeelde ik en luisterend naar fouten die ik nooit moest begaan waren we zestig jaar verder in dertig…

Het noodweer luwt met droeve snik waar druppels verbergen onder tranen die zich na droogte steeds vaker banen langs getrokken sporen uit menig ogenblik Triest gevoel ebt weg in sterke vlagen paniek slaat golven langs boeg voorbij het zicht schreeuwt gillen binnen mij geraas overspoelt mijn angstige vragen `t is niet zo dat je er niet meer…

De tijd fluistert zonder herhalingen de woorden die haar wiegen als het kind dat droomt wat haar tijd weer zal ontwaken als ze in de cocon van haar droom haar dood weer ontmoeten zal…

Ze stonken als een asbak waardoor elke glans verdween over hun longen (!) dan korte stoten mist de oorzaak van de sluier jong en fris was al gewist een gloeiend puntje heel even scheen er licht de dood kwam dat moment tot leven heeste vaag en zeer beslist kom straks terug ik heb mij niet vergist…

Bijna dood is weinig anders als niet zo lekker, een beetje slapjes of afgemat en ongemerkt bereist een mens het Schemerland tussen Hier en Dood. Bijna dood is haast hetzelfde als aan de avond, er doorheen of uitgeteld en ongedacht wordt net gestorven bijna niet dood, een deel van leven...…

De morgenzon legt de nachtnevels in glinsterende sluiers over het veld geen zweem van lijden of geweld een frisse dag ontwaakt achter de gevels Zo’n nanacht waarin de sterren gloeien de zon de maan nog niet verdringen wil een zuidenwind fluistert de dag nog stil de weide waarin boeketten bloeien De vroege vogels en de mensen fluiten door…

'Zo koud, zo koud'. Mijn vader sprak met hese stem en legde zijn handen op de hare. Alsof hij warmte wilde stralen in het dode lichaam dat zijn zonen baarde. Haar als uit steen gehouwen hoofd nu stil. Het grijze haar gekamd. Ogen dicht en oude handen, met blauwe nagels nu, na vijfentachtig jaar verkrampt. 'Waar zou ze zijn?' vroeg…

Ronddwalend in de grauwe kamer aangezien voor kale akker is het wakker worden in de nacht van zwarte honden die losgeslagen voor haar stonden achter dichte deuren opgegaan in vlakheid van de muur onvindbaar voor toppen wrijvende vingers haar lach snijdt in het niets en hoort ze stemmen onverstaanbaar lispelend waar haar moeder is…

Wit kanten kleed liefde spreekt boekdelen tranen verraden intens verdriet dood ---------------------------- 'Elfje'-dichtvorm…

Waar laatst die steen in het water viel Daar is de bodem nu donkerzwart Terwijl er eerst nog iets was te zien Een kil gevoel trekt door m’n ruggengraat Een donkere hand omklemt mijn ziel Het beklemmende gevoel alsof ik dit verdien De wereld lijkt inktzwart te worden Verlicht door slechts een enkele kaars Terwijl een harde wind aan het vlammetje…

Zonder op te letten steken we de zomer over elke dag een monument waarin we gedachten zetten zonder aandacht voor het lover dat ons theatraal verwent Slechts zijdelings een blik op voorbijrazende uren de holle minuten klagen nog niet bekomen van de schrik de diepte waarin we turen weerkaatst nog vele vragen.…

Daar waar aan de einder mijn landweg versmelt met de mengeling van blauw wit en veelkleurig zwart en in meedogenloze variaties het verhaal wordt verteld over het schijnbaar gewin van het zo geschonden hart Daar kiemen onzichtbaar voor het verbogen licht de trillenden handen van verloren gezichten bij iedere moeizame tred verheldert…

Er danste ‘n klein donzen veertje door een vleugje wind geblazen `t landde zachtjes, lief en teer op mijn geopende handen neer en liet me staren in stil verbazen zorgzaam omvatte ik het wonder drukte het innig tegen me aan om er voor immer van te houden maar toen m’n vingers zich ontvouwden zuchtte `t pluisje bij me vandaan Je…

Stilte, uitbundige stilte zweeft vloeibaar in het zwerk over mijn woning en mijn kerk vult oor en oog met kilte op slagpennen met goud vernist gleden schrijnend de wonden binnen verscheurden de lach en het beminnen en hamerden op de satijnen kist de lamp Gods is niet gedoofd al verliest de hemel haar heldere stippen en is ook de dag van…

Zes plankjes vormen een kist bekleed met paarse zijde gouden knoppen om te dragen naar het eindig aardse lijden Ik lig daar en overzie de omgewoelde aarde laat ongelijke wortels zien van intens geleefde jaren De zon lacht een warme straal de laatste wolk regent dag een windvlaag waait een woeste groet ik voel het duister trekken wanneer…

veilige gedachten stralen tot op zekere hoogte nimmer trekt de wind bij als het even nodig is gek toch dat leven altijd maar dood wil en als het niet wil gaat het toch maar dan vanzelf…

We zwegen allen Alsof afgesproken En volgden haar kist gedwee Stil mijn vader en gebroken En de najaarswind zweeg mee We veegden ogen Langs de dode lanen En omrinden toen haar kuil We verborgen onze tranen Ook de zon ging zomaar schuil We sloegen kruisen En we zeiden amen Nadat de priester gesproken had We stonden stilletjes tezamen…

Is het ondraagbare denkbaar en het ondenkbare draagbaar ? springvloed in mijn hoofd onvermoed veel geroofd in de verte huilt mijn kind en een wolf en de wind…