De wind speelt met een lichtblauw lint streelt glooiende plooien in zijige glans dat lieflijk deint als ‘t getij in haar dans waarmee ze golvend de zeeën bemint Zo lijkt het de jonge moeder althans die amper bewust waar zij zich bevindt haar starende blik aan ‘t beeld verbindt als houvast voor haar wank’le balans Schijnbaar stoïcijns…

de dood kijkt voor zich uit in zwarte ogen vol met stilte slechts kaarslichtvlammend doet iets doods ontwaken overpeinzend het leven met vreugde en verdriet liefde, haat ontspringt in oorlog waar zij laat, wat zij ooit kreeg de mooie roze zachte huid verbleekt in korte tijd ook mijn hart klopt niet langer haar zien, stokt het verstijfd…

De dood heeft haar masker gemaakt en niets vergeten wat ze met haar ogen niet kon vergiftigen of veranderen in de droom die haar nachtmerries alleen in schuldige spiegels voorbij liet gaan…

Smoor het loos geblaat van de dwaas Ik wil stil blijven Knip zijn stembanden tot rafels Hoor Zwerfkatten sluipen door de tuin Loom en lager dan anders Onheilsboden in een vale vacht De prooi is al gaan vliegen Het is gebeurd In haar slaap zwaaide de zeis En sneed haar adem doormidden Sus het blaasorkest Wring een prop in de koperen…

Ingehouden adem, een windstilte wakkert de rijzende dreiging aan zonder beroeren trilt een snaar een doffe fles vangt een eerste traan druppels in de oceaan van kilte Gestadig groeit het grauwe grijs over het afkalvend ijzig blauw als bliksemschichten zoeken scheuren wegen naar een versteende vrouw verwarde keizers zinderen in hun paleis…

Zij rijgt jaren aan elkaar hecht scheuren met verdriet dat terugkeert als ik naar hem vraag. In welke deken is die nacht zijn dood begonnen. Angst drupt door vult leegstand keert haar in en uit een ander.…

Zij wil niet anders dan rusten aan ‘t oppervlak van het uitgestrekte meer om dobberend te drijven dus legt zij zich tevreden als tere bloesem neer Met open ogen staart ze tot de ondergaande zon lokkend op haar wacht ze vouwt devoot haar blad’ren toe "het daglicht maakte mij zo moe" klinkt ijl nog in de nacht Aan de stille waterkant…

Leven begint met leven, en eindigt met dood. Je begint altijd als kleintje en sommigen worden groot. Groot van lijf, of groot van geest, of groot door wat je doet. Je laat daarmee een indruk achter als een allerlaatste groet. De een die gaat voor grootheid en de ander kabbelt voort, maar een obsessie helpt je echt niet daar bij de hemelpoort…

Hij was een hele grote, geliefd bij vrouw en man en vooral ook bij de slager, want hij lustte er wel van. De boeren zien met lede ogen hun omzet ernstig dalen, maar de kippen en de koeien kunnen weer adem halen. Daar komt de stoet, geheel in 't zwart. De mannen druppend van het zweet de vrouwen van hun smart. Twaalf dragers zijn…

Wanneer lentelicht je plaats beroert hoor je mijn voeten op zachte aarde Beneden droogt slaap je tranen hier kleurt je beeld mijn ogen Je bed bedelf ik onder orchideeën en zoete margrieten Morgen niet dan zwaai ik je van ver mijn liefde toe…

Witte zachte bloemen bloeien op je graf en naast je kleine steentje de teddy die ik je nog gaf Ach, mijn lief klein meisje dagen gaan voorbij maar in de zware nachten dan huil ik je weer bij mij Dus kuis ik nu de plek waar jij zachtjes rust en wacht in mijn gedachten tot jij mij eens wakker kust…

De stenen zijn haar ogen want ze zijn verborgen in het wachtende gezicht dat slaapt en haar dromen bewaakt en de eenzaamheid niet meer laat geven wat ze in de dood ook niet meer wenst…

In Elemangora is schaduw het meeslependste deel van het bestaan treiterend volgt dit spookbeeld overal vastgeklit smaller wordend tot ook in stilte de dood deze volgzame opslokt.…

bloemen sieren je houten kist de kleur past ongenoemd bij jou zacht speelt klassieke muziek en ik hoor, je neuriet mee het besef dat het goed is zo wordt in mooie woorden geschetst waarna de laatste melodie begint een enkele traan valt gelaten even strelen handen zacht over het hout dat je omhult een nieuw begin, voor ons een einde dit…

Van geluk bijna dronken, blind. Muziek als van violen door wilde haren. Hun lach als klarinetten in de wind. Wolken weerkaatsen de muziek. Glanzende spaken als harpsnaren draaien rond en rond tot bijna ziek. Een vogel vliegt voorbij hoog in de lucht. Weet direkt al de finale. Maar kijkt vooruit en blijft de eerste van de vlucht. De…

Schuchter werkt het prille groen vanuit brekend zand naar ’t licht waar het leven tot in volheid knopt als serene schoonheid zich ontpopt dat zich ned’rig naar d’ aarde richt haar pracht buigt zwaar de ranke steel en teer bloemt zij haar blad'ren wijd die puur van kleur het hart ontbloten wit/groen gerokt; de kern omsloten.. zaden voor ‘…

Eenvoudig als een handkus mysterieus als een gebaar een brand van jaren tot peuk geworden sjekkie is ongezond daarmee gekweld alsof gezondheid terminaal nog telt een troosttrek in de schemering is hem ontraden met laatste krachten zuigen aan het leven dat ‘ongezond‘ is waar maar mag hij voor hij sterven gaat als klein gebaar…

De stilte is nog vol van jou schreeuwt ons heftig tegemoet in de leegte die jij achterliet en in het schrijnen van ’t verdriet dat zich met pijnlijk missen voedt en ik...pak machteloos mijn pen kras zolang mijn vingers gaan jouw naam op vellen wit papier want dan ben je tenminste hier bij ons...in dit bestaan hulploos kijk ik wat er gebeurt…

Er zijn nog steeds geen dagen dat ik niet meer met je spreek nog altijd dwaze vragen waarom jij toen bezweek Het landschap wordt wel lichter nu zacht de tijd verstrijkt ben nu een and’re dichter vreemd hoe een dood verrijkt De waarde van materie vermindert elke dag vooral nu ik veel meer zie in elke blijde lach.…

Wanneer mijn lichaam lijk geworden is Was het dan met rode wijn en jasmijn Als je mij zoekt op de laatste dag, me mist Zoek mij dan in het stof, ruik rode wijn Herinner dan mijn stem en lach De boze geesten uit en gedag Toe, dans rondjes bij mijn graf Zing! Strooi bloesems van jasmijn…