Als jij zo oeverloos somber denkt enkel het zwart ziet en ik zie geen liefde in je ogen zakt mij de moed in de schoenen ik moet ze trouwens nog poetsen zwart…

ach ik ben oud niet alle wonden kunnen nog helen al meer littekens heb ik nu dan huid maar jij blijft jong althans in mijn ogen ook al evenaar je bijna al mijn jaren je zonnestraalt me door de donkere nacht bedekt rauwe wonden met een fluwelen korst je lach stilt de pijn van botte messen die het lange leven almeer in me stak…

ze huilden een rivier maar nog onvoldoende om het gemis te stillen van vrijheid en geest die langzaam verdroogden in elkaars nabijheid hoe verlaat je een warm zinkend schip dat je eigenlijk niet wilt missen zonder geen van beiden te verdrinken ver weg dwaalden ze, verdwaalden zonder elkaar de lichtsignalen vanuit hun verre andere ik veranderden…

Woorden slechts hoe we samenkwamen onafwendbaar uiteengingen zoals wolken in het hemelruim om zichzelf te zijn Regels vonden we niet misschien daartussenin het betrachten van de juiste afstand overeenkomsten ontdekken tussen de verschillen Waar we zijn geweest die plaats bestaat niet meer de tijd nog wel zo lang als een herinnering…

je hebt de broek aan deelt de lakens uit past overal je mouw aan vraagt me het hemd van ’t lijf schiet regelmatig uit je slof en vat me zo nodig ook nog in de kraag maar weet je wel ’t naadje van m’ n kous…

‘t blonde haar ligt losjes op je hoofd wenkbrauwzweet loopt langs je ogen accentueren het zwarte van je wimpers ‘t laag uitgesneden witte hemdje plakt tussen je borsten en vloeit het zoute vocht. De warmte staat je goed, zomerse nattigheid elke beweging van je is een provocatie van seks bruinverbrande benen laten het blonde van je haartjes…

Het was toch samenklinken,samenklanken? samen...dat wij de zon onder zagen gaan Maan... ons zag zitten het hoofd schudde bij al dat geredetwist Wat wist de evenaar van trots wrok en argwaan of zelfmedelijden? Welke god of godin zou niet in de kleur van toorn of verdriet langs zo'n hemel rijden? Het alleen werd samen van…

Bij de thuiskomst op Ithaka was er alleen de hond herkende mij bij het snuffelen aan de bezwete hand De geur van na een everzwijnenjacht het hart klopte nog in de keel alsof het land, het water de zon me niet herinnerde al was er wel de vertrouwde wind met een verhaal van jaren zout Zou jij nog dezelfde vrouw alle gegadigden voor jouw…

Jij, de vraagbaak, jij de luisterpaal jij ’t vangnet, jij die niets banaal vindt Jij de naaste, jij de zoon, jij mijn eega die alles heel gewoon vindt. Jij de vriend, jij die de plek naast mij, met alles wat erbij hoort verdient Jij.…

Ik zie je voor me Rennend van hot naar her Je zwarte haren Wapperend in de wind Je ogen vol passie Een lichaam vol vuur Maar een hart vol verlangen Naar rust…

Wij praatten, lachten. Bedreven de liefde Schreven. Dansten en reisden de wereld rond Onze laatste kus Onze eerste keer Onze laatste adem Ons samenzijn Nooit meer Onze lijven versmolten jaren tot één Onze erotiek haast verheven tot kunst Onze laatste kus Onze laatste adem Onze laatste keer Echt' liefde in Een mum Van tijd tot iets…

De simpele vragen “Geloof jij in God ?” “Is er een hiernamaals?” stelde ik jou nooit maar jouw devotie sprak boekdelen hoofdstukken van oude boeken die jij, allemaal gelezen opstapelde naast de open haard waar we zo vaak naakt hebben gevreeën vroeg ik niets anders dan een stille vrede in een verborgen woordenwoud van nieuwe nooit…

Met de Spaanse zon in jouw hart konden we hoge bergen beklimmen maar misschien zijn we nu te oud voor in een tent in de kou om de oude boeken te herlezen en hou ik je slechts bij me in een door God vergeten vriendschap om te kunnen dromen over bergen met de taal die we spraken konden we verhalen formuleren maar misschien was het slechts…

geloof me ik alleen jij alleen samen willen we leven beloof me dat niet jij dat niet ik dat we dan ook samen doodgaan…

De eekhoorn springt in mij van tak tot tak en verzamelt zo gedachten. Soms schrik ik van de zin in jou. Maar jij knabbelt -onbespied- stukjes van mijn lichaam.…

Een droom kapot gooien is niet strafbaar nergens staat geschreven dat je dat niet mag Ik word er niet vrolijk van, mij maak je niet blij want de droom die je nu stuk gooit, schat is niet alleen van jou: het is de droom van jou en mij.…

treur niet mijn geliefde omdat we niet spelen met onverkropte emoties in de explosieve hitte van ons liefdesvuur verlangen is niet dood rust slechts een weinig de liefde kent immers meerdere gedaantes van liefdevol tot lustvol van aandacht tot passie ons vuur is niet gedoofd het blijft altijd branden smeult soms inwendig voort oplaaiend…

nog een handvol kruiend ijs op het wad waar men de schreeuw niet kan verstaan, het water koud zilt en grijs de schreeuw om steeds weer het leven te ontdekken diept zich tot de bodem tussen al het levende dood - de dood zonder stem en het leven in de ban van angst termijnen geselen het besef dat de tijd onze verleden doet vergeten…

Ligt er nog sneeuw in je woorden? ligt er nog witter sneeuw in je tekst? Ik was natuurlijk door je gestalte aan de einder al behekst een vrouwe van Avalon? Toen ik met jou een inniger relatie begon lag er nog sneeuw in je woorden Woorden waarop ik liep als een tapijt woorden waarop ik niet uit kon glijden Nu ben je stiller…

Versieren... wil ik je bloemen steken in je haar Versieren wil ik je met ketting,ring en parelsnoer Maar jij geeft geen ene moer om opschik of versiering Je wilt eigenlijk maar...een ding: bemind te worden.…