Laten we dansen op de tonen, van het zoete leven met elkaar, in een eindeloos ritme, tussen onzekerheid en geborgenheid laten we flaneren over de toppen van werelds golven, op een wankel surfboard van de lusten en de lasten balans zonder werkelijk gevoel vanzelfsprekendheid ontstaat niet zonder reflectie van de eigenheid dus laten…

de tijd is rijp om te oogsten dat houdt ook in het erkennen van de onbereikbaarheid van het ideale hoogste wat ik mij voorstelde telkens door de jaren heen het is aldoor wel grenzen verleggen immers dat drijft een mens voort terwijl om je heen muren worden neergehaald of gevoelens in de grond worden geboord of aan het hart worden gepaard…

Schrijf wat ik niet kan eten, kan bezitten, niet kan schilderen schrijf wat niet stil blijft staan, beschrijf wat ik niet kan kweken, niet kan vangen, niet kan vergeten schrijf wat niet te raden is, te begrijpen om zelf maar te weten, schrijf over wat ik niet omhelzen kon, verwennen of verwijten, schrijf over verwildering, betreuren…

Gezegend zij de jeugd der ouderdom Als hij, gestreeld door jongevrouwen ogen Gekoesterd wordt door jonge vrouwenogen Hun speelse blikken die de zijne roven Hun woorden proeft van lippen al half geopend Gezegend zij hun tere tweede jeugd De surprise in haar vraag gedogend Haar ogen daarbij schaamtevol geloken Zijn antwoorden spontaan…

Ik keek door de bril van bisschop Ernst en alles zag er opeens toch verdomd scherp uit. Zelfs het orgel begon te glunderen doorheen zijn gouden opsmuk. De leeuwen stortten neer en maakten een brullende rondedans. Zonder de borsten van Maria, ik bedoel, de lieve geesten, die ooit in deze kerk aanwezig waren, zich nu aaneensluiten tot een…

Ik heb een brief geschreven, aan een mens die ik in de spiegel tegenkwam, een spiegelbeeld, een zwakke configuratie van yin en yang, queeste naar cognitief evenwicht, slaat door naar een optimist, die uit de goede vijver vist die ander zich tooit als een populist met z’n ego naar binnen gericht en de quota van de waarheid mist ,…

Ach deze tijd, onze tijd van neergang en overgang, scheidt de vroege dauw van de schaduw die we nu vertrappen, morgens opgestart in de late middag al verdampt, zich vast klampt in het tempo van elke hartenklop waarin we mochten hopen, en iedere seconde tart en eindigt ligt de nacht van overmacht een nieuw stelsel als vulsel in…

precies daar op de scheidslijn van kunnen en willen gloeit de rode draad in volledig bewust aanwezig zijn het sust geen geweten vergeten daden vragen toch hun tol goedschiks of kwaad gedacht bij elkaar gebracht voelt alles als de diepte van een grove barst, traag en vol met voeten in aarde wars van wat je wilt gilt het gemoed…

Open communicatie en transparantie zijn de vleugels van het netwerk waar we naar streven. De innovatieve beloning lijkt dé nieuwe ideologische openbaring het onzichtbare zichtbaar te maken op elk pad dat we betreden, de toekomst in lijnen uitzet naar een hemels genot van ruimte maar tevens in wordt beknot het lijkt te zijn voorbestemd…

Wat is er toch in mij gevaren dat ik zo moeilijk leven kan.. Mijn schip vaart steeds op hoge baren, ik ben een droevig man. Stond het in de sterren geschreven of zat het in de moedermelk ? Dat ik ondanks mijn stoere streven vaak als een broze bloem verwelk. Wat is er toch in mij gevaren dat ik mijn nooit geborgen weet. Het wordt niet…

Ik bezing de stemmen maar kan niet zingen, ik beschrijf de schreeuw, die mij de mond moet snoeren, het bestijgt de keel, reanimeert eerdere uitspraken die van buiten naar binnen zijn gekeerd, ik onderga de aderlating die de stilte insemineert, belicht de kleuren van zwartgalligheid in een schater, berijd gestolde tranen van kleinschaligheid…

Beklemming van de realiteit waarvan de kleur naar een vrije keus van denken zich langzaam sluit, worden ook de witste vleugels besmeurd, ongecontroleerd in de thermiek van twijfel, omhelst door pure paniek, tegenstelling van elke diagnostiek, terugblikkend door het matglas van verlaten schimmen, een ongeblust verlangen achterlaat…

ten diepste mag je niets verwachten zo is het bestaan je komt en gaat, ongevraagd naast iemand staan zijn letters in gedachten of woorden in de hand het is enkel de eigen ziel welke laag voor laag vaak wordt uitgedaagd stormen beheersen eb en vloed doen je wankelen of schenken gif of laten je drinken uit tranenbloed klem je vast…

de wilgen houden hun gezichten naar de zon gekeerd ze kijken over water, rietveld en moeras, als was de tijd van eeuwen terug verstild in ogen blijven staan zo tussen woeste takken schuilend, al een simpel nest als oorsprong voor wat klein geluk in stukken eierschaal en veren blauw gekleurd gelijk de lucht, een zucht van welbevinden…

Door het denken aan een vroeger leven, kan ik de harde kern van zwaartekracht niet breken, een uitweg vinden in opgelegd geluk, mijn buik schiet vol, het gevoel verpopt zich in de blikken trommels van tegenstrijdigheid, de tong en woord zijn als bagage in een mijn open mond in elke seconde kom ik dichter bij het geheim van gewichtloosheid…

verdrietig en eenzaam niemand die mij troost daarom mijn masker dat altijd glimlacht om mijn gevoelens achter te verbergen zo heb ik vrienden ben ik een van hen diep van binnen echter voel ik mij leeg mis ik steeds toch mijn echte ik nog niemand hoort 's nachts mijn schreeuw in stilte ziet mijn eenzaam lijden achter de glimlach…

Woorden zijn als sporen in de sneeuw of vervliegen of in de rukwinden van de wind bedekt of verwaaien, raken verloren onder het laagje stof van geluk en verdriet, voortgedreven op goed en slecht van twijfels van alles wat krom is en uiteindelijk toch weer recht, te geloven dat elke smoorde voetstap wordt gehoord door de ziende en de…

Drie schuren in lichterlaaie omdat een kind speelde met vuur: Tientallen koeien, varkens, konijnen, een paar honderd jonge hennen zaten als ratten in de val. Hun karkassen, de resten die er van over zijn, liggen vandaag, één dag na de brand, Te baden in het zonlicht van de nieuwe dag, verspreiden een niet te harden stank. En tussen…

Bij het dalen van de daglichten, verderop in mijn eenzame staat, noem ik het de rang van de dichter, droom ik in het donker van wat het leven mij plagerig onthoudt. Mijn gedichten volgen mij als oude trekpaarden voor een gammele boerenwagen, die vastloopt in de zuigende modder van ongebaande wegen, de domeinen van de heksen van het starre…

Ik denk dat ik verliefd was op haar geur, Het was een geur die gelijk geeft waar je aan dacht. Het was de geur van het meisje, Die op een manier het mooiste lacht. Op de een of andere manier wist deze geur mij vrolijk te maken, Zoals niemand mij ooit zou kunnen krijgen. Het was de geur van puur geluk, En over gebrek aan liefde nog maar te zwijgen…