aan de zelfkant van nu twee koppen koffie schenken in een vacuüm van rust één met- één zonder wolkje eigendunk als afdronk zonder gêne en de wereld schuift voorbij ze raast zo hier en daar vierwielig snel van A naar B of op de raderen van twee in beweging gezette benen ach het loopt zoals het lopen moet we blijven zoet de voortgang…

Ik hoef mezelf Niet meer te Verbergen Nu ik mijn Scherven Heb gedeeld Onmerkbaar Verdwijnen Ze in de aarde En blijf ik Over, Het geheelde ik, Een mens Van wie zo Maar gehouden Wordt…

Een mens wat is dat? een veredeld beest trek de vernislaag eraf dan zie je de barbaarsheid die er altijd is geweest…

We zijn geen poppen om op te passen in de pas lopen we ook al niet We zoeken 't niet ons te bewegen ontwerpers.... komen we gaarne tegen Die zorgen voor beweging in de kleding de mode of de trend nooit zitten ze op hun gat of krent het zijn hun nijver handen vingers die bewegen zijn nimmer verlegen met een idee ....of…

eerst dan pas op het goede been gezet met naakte ogen onbewogen eerlijk lood uit schoenen wrijven elke oorlel draagt een ring waar eerst een hard geluid doorging het heeft wat om het lijf…

Een glimlach bezie ik niet als een spiegel wanneer ik naar mijn kooi kruip ben ik onderdanig in de liefde van mijn zelf verzonnen werkelijkheid maar dat zegt alles over de onbereikbaarheid van mijn geneugten wanneer ik jouw glimlach zie ben ik als de struisvogel ik steek mijn kop in het zand van een verdwaalde woestijn nog alles…

Bij behoedzame toenadering zet je jezelf op slot waarom ben je zo bevreesd dat je zo angstig alle poorten sluit? Op de patio groeien prachtige bloemen kijk, hoe zij zich langzaam richten naar jouw innerlijke zon bloesem voor bloesem ontvouwt zich…

vanmorgen ben ik de deur uitgestapt, heb de lucht bekeken ze was blauw en langs de wolken streken grauwe ganzen, grijs tegen licht dichterbij langs ruwe stammen klom een bonte specht omhoog zijn zwart met wit verborg zijn rood voor mijn gezicht ik keek hem op de rug – en wist tussen dat alles het rood, wit blauw van wederhoren,…

diep in mezelf beleef ik, wat we collectief niet meer willen daarom in herdenking de vinger leggen op onuitgesproken pijn zoveel jaren later nog aanwezig zijn, in hart en hoofd de ziel in vrede opgetild de dorst naar delen thans gestild, en uitgesproken pijn verlegd de stilte voelt oprecht…

Met de paplepel krijg ik het ingegoten (De -r- is weer in de maand) Ja! Met suiker en al wordt het me door de strot gedouwd - Ik praat nu onverstaanbaar met mijn binnenmond: 'k Heb liever gewoon een bordje havermout, Zoek langs het halfopen gordijn troost bij de glimlach van de volle maan, En huil heel zachtjes kleine druppeltjes…

door zijn gedachten vormde hij een loodzware kei die hij dagelijks meetorst als zelfgemaakte zwaarte hij leunt nu op een stok die hem ondersteunt de zon kan hij niet zien door het voorover buigen kon hij toch lichtheid zien van groen en luchtigheid…

Mijn naam is genoemd en meteen daarna vergeten, De klanken waarmee hij werd voortgebracht verwaaien In de hogere wolken, in de wijdere luchten Die mij op deze eenzame plek omringen, Waar alleen de zilveren vogels nog weten wie Ik ben.…

in de waterkoude lucht zweven meerdere verlangens eerder nader, dan de zucht van heel erg ver in de spertijd van de lente wendt een grutto zich omlaag hij kwam van hoog en juist vandaag viel ook de laatste sneeuwjacht droog op uitgestrekte velden, als een antwoord op mijn vraag…

"why are you worrying said the cat on my lap you should be writing poetry instead" in dubio zakte ik langzaam af naar de krolse krochten van mijn ziel. Ik zong mijn lied van hoogmoed en deernis, wat er mis is of goed zal ik lezen in de nevelen van de tijd schier onbereikbaar als nu de kat in de mand in de hoek van de warme…

in het papier is er een muur het houdt de letters op afstand woorden die niet geschreven kunnen worden, woorden die nog nooit bij elkaar hoorden zoals - ik mis je - ik streep ze door mijn liefste verdriet is een gesloten toekomst wellicht wordt dit alleen in poëzie begrepen zoals een treurwilg die met zijn trieste vlagen te…

Het lijkt ver, maar is dichtbij, het lijkt trouw, honds, zeg maar. En "en" eraan vast Is het mooiste woord gemaakt wat er op de wereld bestaat!…

slechts een datum in de wacht terwijl het zonlicht lacht op witte muren en de ondergang van zwaar gevoel zijn doel voorbijschiet, tot aan ’s nachts daar in het vroegste morgenuur ontstaat het vuur van eens voorbij, het zonlicht kleedt zich rond om mij voor lange duur onteert het uur de middag, totdat ontij zich ontbindt en ik…

Ik hoor je adem niet meer, je ogen zijn gesloten. Je borstkas toont geen beweging meer, Weldra zal het zand je hebben omsloten - Maar wat jij dacht en zei in jouw leven Zal ervoor zorgen dat jij voor altijd Lijkt te zijn gebleven.…

Hier verwijlen we weer als stormgoden blind in elkander , zwijgend als verloren zielen in mistwolken, wachtend, vragend, vermoedelijk ook argwanend voorbij het beeld van gelukkig zijn starend . Hier liggen we weer dromend van wilde vormen in elkanders handbereik geuren snuivend in onbenutte, voorbijgaande momenten verborgen. Kijken…

Weg zijn de gedrochten met hun verstikkende felle kleuren alles is vergrijsd in zalige onwetendheid kun je rustig slapen wat loop je dan te zeuren…