Zaai mijn loten in de wind van een naderende storm mijn onrustig hart als ik naar onbekende oorden reis, verstrooi mij in de sporen van de golven van een oceaan, om daar te ontwaken leer mij van de vruchtbare grond te eten indien ik de aardse armen ontstegen in het oog van een argeloze orkaan, die mij zwijgend aan de blinde…

wij zien jaren van moeite en leed onze sterke handen beven het tedere leven waarin wij vanuit dit ons levend huis van zang en vreugde hoop en verlangen de wisselende maan hebben gezien; een biddend ademhalen dat de dalen van stilte opent; grijs en oud jong en blij op zilveren voeten kom ik naderbij als naar een huwelijksfeest…

geen zon vlak wit daglicht dat me verplicht alles te zien te boren door de lagen van wat daglicht niet kan verdragen een kevertje balanceert op de horizon nerven in de blaadjes sprietjes van het gazon doorzie de praatjes sms-toetsen op mijn telefoon vervormen gewoon wat ik wil zeggen tot rare woorden ik heb ze door een meisje op tv…

Gedachten als voorbeeld dat geluk mild en rekbaar is dat het zichzelf moet verdienen maar wegvloeit in de wind die de sporen onwillekeurig zaait in een klimaat wat omslaat, na een plotselinge blikseminslag een geur van littekens achterlaat. Maar in het binnenste wroet de kiem van rusteloze wensen naar ongeboren resten van een vroeger…

in de vroege ochtend komt een schim voorbij zo een die er soms is maar nooit weggaat dieper dan schemer als een schip met averij op een zee waarin doodgaan niet volstaat   op een zuchtend eiland waart een ijl fantoom dat als verstekeling eeuwig achterblijft en zoals dat hoort in een vroege ochtenddroom nooit in iemands herinnering beklijft…

het schuim drijft aan de oppervlakte dode vissen spoelen aan de gieren voeden zich voldaan…

Uit een kroniek van verdriet, we ons konden ons niet laten uitdrijven uit elkaars zeearmen, je zwom weg over de onstuimige jaren van het tij, de zwemkunst hoefde ik je niet te leren nu de handen de uren niet meer strelen maakt dat de dag vleugellam, diep begraven in het zand en extra lang, op de vloedlijn verstoof het inzicht, dat…

ik ben als een stad die is belegerd die ik alleen heb opgebouwd onder de milde witte zon waar iedereen aanspraak op wil maken hoewel de stad ommuurd tracht men haar te verbrijzelen bekleed met het licht van lucifer de hemel uit wil kleden naar zijn aard een hoopvol oog kijkt naar de kleurenboog stijgt hoog boven…

Ik dacht dat ik een dichter zag, Die bol stond van talent. Maar toen ik weer keek, was het slechts Een malle, oude vent. De spiegel, zo besefte ik, Toont wie je werk'lijk bent.…

Door het denken aan het leven, kan ik de harde kern van het gewicht niet breken, een uitweg te vinden in stralen van geluk, mijn buik schiet vol, het gevoel verwijdert zich uit broze trommels van tegenstrijdigheid, de tong is eenzaam en droog als bagage in de mond, begeef me verder van het geheim, als dat bestaat, elke zet wordt gemaakt…

Ik moet nog veel leren Het is geen schande om hulp te vragen Ik moet hulp accepteren Want ik kan de problemen niet alleen dragen Ik moet nog veel leren Het is sterk om je zwakte te tonen Ik moet mezelf accepteren Als ik durf te praten, mag ik mezelf belonen Ik moet nog veel leren Het is moeilijk om alles een plaats te geven Ik moet het…

ik sta op met de zon en samen schilderen we de lucht langzaam hogerop…

wachten is het eerste begin een uitloper van iets dat groeit reikend naar een ander leven desideratum miniatuur plant van rijpend verlangen het andere te ontmoeten een reuzenplant die huid en ogen verwond en tastend afwacht wat komen gaat wachten is de kiem van diepe wanhoop omsingeld door gevoeld gemis…

ach ja hoe vreemd vervormd is een gewonde vogel die van de helling naar beneden stort op een brede vervuilde rivier onder de wolkensneeuw mistroostig het water is grauw en de grond is hard het mos aan beiden zijde doorzichtig glibberig wit de dag gaat zich met haar stralen verweren tot het ijs gesmolten is…

Door de boog van de schepping aan te spannen sluist het beeld van gisteren door het innerlijke oog. Raak z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van geluid, souffleurs uit een glorierijk verleden meningen en stemmingen van het heden. Publiek, de dichters op…

klein en geborgen zal de dag van morgen voldoende zijn dat besef en een klein beetje lef zal genoeg zijn als morgen fijn zo in het klein een grote stap mag zijn…

zie je dan niet hoe de vork in de steel bij al wat ik deel de zon voor de achterkamer een onverkoopbaar product met nauwelijks communicatie al gauw uit de gratie als gebeeldhouwd schilder ik onder de kale takken van de eigengerechtigde boom een spijker links een spijker rechts 't gebroken glas ertussen in vervlogen…

ondanks virussen en oorlogen uit 't verleden en de tegenwoordige tijd met tegenstrijdige gedachten in duistere nachten is er liefdevolle menselijkheid onder de zon in dat ene grote wereldbrein der volkeren met of zonder geloof en voor talrijke religieën ligt een taak voor eenieder van ons hij knielt bij de muur en zij bij de…

Ondanks alle voornemens vermommen we als een excentrieke diersoort, waarbij de voortplanting vanuit het instinct wordt gemotiveerd dat de resultaten voor onze nazaten, het op z’n minst een betere opstap hebben tot een hoger doel, wat scoort is te zwak uitgedrukt, geprojecteerd in een gevoel tussen materie en afhankelijkheid wat wordt…

het is weer als vanouds ze spelen hun spel weer over ruggen onder één hoedje de enige saamhorigheid dat nog bindt de poppen zitten met hoge gesteven boorden om hun hals te wachten tot ze worden opgewonden de sleutel omgedraaid ze praten en lopen over de planken een lieve lust toonbeeld van vermaak voor het decadent publiek…