uit het hemelruim verstarring verlamd door angst eeuwige stilte onheil is het zwarte gat misschien trekt de zee terug…

Nog zie ik jou gaan in je oliepak, een stoere mannengroet zoals het hoort en dan met hoogste spoed naar Battenoord, naar het wassende wateroppervlak. Kort daarop hing elk leven aan een koord, leek het alsof alleen ons zolderdak nog boven de zware zondvloed uitstak, werd jouw adem in ziltigheid gesmoord. Met mijn levensgeluk tot staan gebracht…

Kinderen wachten eenzaam tussen wier en stenen door ziedende hemelvrachten puin en water rusten dode knuffels aan hun schenen waar de levenden halsstarrig beschutting zoeken en moeders radeloos naar geliefden die zijn verdwenen en geteld het naakte licht slaat dreunend om zich heen. Het tart elke beschrijving zoveel gewikkelde doden later…

na de vloedgolf dendert de grillige dood - zij klopt niet aan - ongenood de verminkte wereld binnen de zoekgeraakte zon kleurt zwart bij de verweesde aanblik van de onverbloemde rauwe dood tasten in het ontluisterende duister naar de onvindbare weg…

iedere dag loopt Nya naar de grot van de vleermuizen met onzichtbare ogen ziet hij dingen die voor ons verborgen blijven het heldere water is blauw als de ziener zegt dat de wraak van het heilige meer groot zal zijn een plotseling opstekende wind brengt reusachtige golven teweeg het water kleurt rood leven verandert in de dood…

de boom staat aan de grond genageld als een verwoestende vuurzee haar inferno uitspuugt de boom, de stille getuige die niet vluchten kan blijft zwijgend staan temidden van een kolkende ontwrichting de boom blijft alleen achter weet hij misschien hoeveel mensen stierven tranen vloeien als de achterblijvers een bloemenzee aan…

De laatste winterkoude stormen bliezen de golven met brute kracht tegen de Friese waddendijken het stormde gevaarlijk in die nacht Het was maandag zes maart 1883 Moddergatse schepen voeren toch uit want het laatste eten was opgegeten en men bezat geen rooie duit Dus de vissers moesten wel visssen op die grote ruwe zee en hoewel het eigenlijk…

het bewegen is zo breekbaar als de aarde rommelt en vlinders uit hun cocon verjaagd worden , het refrein wacht op een snelle doorgang in broze gesteente geld met afdrukken van het isobaar warmt de leegte met afschriften van het leed, betrokkenheid heelt niet maar is de slang des duivels stedenverheerlijking en gesmolten dorpskernen…

Haïti, berooid land op het westelijk halfrond. Schandelijk verlaten door Europese kolonisten. Een volk, een land, zwaar gewond. Door plunderaars vernederd, velen noemden zich christen. Haïti, land van imperialisten, de slavenopstand fanatiek. Vrijheidsstrijd gewonnen, tegen het Franse bewind. Keizerrijk, koninkrijk, republiek. Haïti, verloren…

Italiaanse wetenschappers en seismologen hebben zes jaar gevangenisstraf gekregen wegens dood door schuld. Zij hadden niet gewaarschuwd voor een aardbeving, waardoor de mensen niet tijdig konden vluchten. 309 Personen kwamen daarbij om. ------------------------------------------------- Het borrelt en het bruist vaak in mijn hoofd, Want in het…

Langs de kant van de weg, liggen bloemen, staan kaarsjes en liggen knuffels, bij de paal die hen het leven kostte, langs de kant in het gras, bliezen zij hun laatste adem uit en iedere keer als we de onheilsplek passeren, voelen we weer mee, met hen die achterbleven, want langs de kant van de weg, verdorren weliswaar de bloemen,…

Ik zag in m’n lucide dromen op m'n reizen van de geest reuzen groter als een ster richting zonnestelsel gaan-- ik zag apocalyptische ruiters erger dan megavulkanen en grote meteoriet inslagen-- ik zag dat de dood het wist hij poetste zijn beenderen in een hoek van de wereld-- ik dacht 't zijn maar dromen tot ik op de reisfoto…

ze willen klodders bloed, emmers tranen van dichtbij filmen journalisten meppen om toch vooral vooraan te staan het verse leed is wereldnieuws tsunami's zijn nu uit reclameblokken tussendoor worden meer bekeken een ramp is commercie…

Een officier van de op de rotsen gelopen Costa Concordia heeft bekendgemaakt dat kapitein Francesco Schettino zijn bril niet droeg, toen hij het roer bediende. De kapitein stond zelf achter het roer, Helaas was hij zijn eigen bril vergeten, (Dat liet een officier de mensen weten), Of vindt Francesco brillen niet zo stoer? Maar heeft zo ’n man…

Wanneer de aarde langzaam zal verdrogen en grote bomen bij bosjes vallen, pas dan zal men bidden gelijk vazallen, er de hemel smeken om mededogen De donkere wolken zijn allang gezien, uiteen gedreven boven de schapen die lamlendig hun helling afschrapen en zich niet houden aan paragraaf tien van het wetboek -verboden te graven in dijken…

de straten rondom de puincathedraal ademen een jaar later nog steeds de geur van dood en verschrikking stad met het gebarsten hart onbewoonbaar verklaarde wijken huizen, die verkruimelen staan wezenloos te staren naar onzichtbare bewoners .…

Eventjes naar buiten een frisse neus wind door je haren vogels fluiten eventjes wordt een uur dan weer huiswaarts. Er klopt iets niet bij binnenkomst zie ik het meteen het huis is leeg helemaal leeg! Mijn neus loopt mijn haren verward eventjes een frisse loopneus halen dan is in een mum je huis leeg, vooraleer de paniek toeslaat…

[…] (Een woonstee op Thira. Slaapvertrek van Iphigenia en Euriplates.) Zij: ons kind dood geboren ik opgedroogd wat zal er van mij worden? Hij: Zeus terwille trouwde ik u een kindermoordenares Medea’s evenknie! Zij: zeg mij dat het niet zo is ik verdoem mijzelf de dood van het kind was een ongeluk! Koor: o wrede hatelijke liefde…

De boot was groot, zo groot als een flatgebouw, een flat op vakantie, een flat die nu op zijn kant ligt nooit meer vakantievierders in zich zal nemen, nooit meer zal er met bewondering naar hem gekeken worden, naar die kolos die op zijn kant, ligt te wachten op het eindstation. Te vroeg.…

Hij houdt het meisje stevig vast Hij vindt de weg wel naar de stad Maar is snel moe en afgemat En wordt op hoongelach vergast Na uren zijn z’n sloffen nat Maar hij herkent de oude buurt De bank waarop als toegestuurd Door God de vriend met wie hij at Hij leerde hem het woord goodbye Hij groet hem met een brede zwaai Maar dan, een auto,…