Ze waren uitverkocht en lagen als steile doden op de levende have van het schip, drenkelingen die het nog niet weten, voer voor de vissen, mest voor de bodem van de zee namen die vertekend op het dek liggen te verbleken met ogen waarin de aarde niet bestaat, de geur van een manke diesel markeert het spoor waar ze de wind hadden geraapt uit…

in een lichtflits aan de hemel vielen dode engelen ter aarde hun stemgeluid verstomde vloeide mee met onze tranen naar een niet verhard verdriet verdringen heeft geen grond is in alle eeuwigheid geketend als gesel van weergaloze liefde.…

Voor Alexander H. en de anderen soms is het begin een demonstratie waarin pistolen de stokken verdringen pistolen veranderen in machinegeweren dan komen mortieren en raketten om het vermorzelende einde in te zetten altijd is er de geur van de onomkeerbare dood de levenloze lichamen het aangezicht van een gezin nog altijd dicht bij…

je drijft in het heldere azuurblauwe zeewater ik zie je ik zie je paarse schoentjes je groengele broek en hoe kan het anders, meisje? je zuurstokroze mooiste jurkje je kleine arm steekt uit naar verdronken dromen onder het water je hoofdje je ogen bron van verstilde tranen ze zien het licht niet in deze duisternis in deze lange…

Uitbarstingen en aardbevingen. Bosbranden en orkanen. Overstromingen. Overspoeld worden we met nieuws. Nieuws dat zo oud is als de wereld. Natuurrampen laten ons mensen zien, hoe nietig we eigenlijk zijn. Vulkanen laten ons mensen ervaren, hoe de aarde zichzelf vernieuwt. Oorlogen laten ons mannen weten, hoe alles bij het oude blijft.…

het gekwelde leven onder een duister oppervlak de vliegende paradox tegen wil en dank het stormend stenen hoofd als wankel monument luid kloppende harten gestolde angst in open monden de afgescheurde takken van steile rotswanden alles viel uiteen…

Ben de zuidwesterstorm die thans overtrekt. Veroorzaker van schade en last. Welke als gevolg van mijn korte aanwezigheid ontstond. Waardoor ik thans spontaan dikke druppels ween. Voel me schuldig aan 't vele leed; en krimp ineen.…

Een bloedbad aangericht in Parijs, en hier is Mark toch echt niet wijs, op het nieuws liet men zien, wie er tegen was misschien. De koning liet zelfs van zich horen, maar Mark zei via schrift het naar te vinden deze terreur, ach zei Ivo, geen malheur, we gaan niks opschroeven zijn niets van plan, waar toch zitten de hersens van…

Zij hebben de kern van ons hart geraakt droegen hun eigen geliefde kleuren waarvan takken traag en uitentreuren op velden verbleven; onaangeraakt ons verbonden onuitwisbaar klaaglied heeft ieder bij de lurven gegrepen wanhopig in maandenlange repen van niet te stollen tranen van verdriet hoe ijzig behouden hooggeplaatste waarin finaal vergane…

Het zweet op mijn lippen, druppels parelend op mijn voorhoofd een natte nek, langzaam voel ik het water naar beneden druipen. Angstzweet, dan ineens klinkt er een oorverdovend lawaai, er wordt op de deur gebeukt, de woorden " brand brand" vliegen door de nacht! De grijze wolken slierten door de gang, gebonk verder in de straat, opstaan, opstaan…

De liefelijke naam van de orkaan paait de windhoos niet die wervelend een spoor van vernieling zuigt door de paradijselijke eilanden. de kramp die mijn nart beklemt sedert je mijn leven verwoestte heb ik niet naar jou genoemd.…

van mij geen woord over de ramp wanneer ik woorden had zouden ze tekort schieten ik denk dat zwijgen nu zoveel meer troost kan bieden dan al die loze woorden dus vraag ik slechts om een gepast zwijgen op een serene plek waar je bij stil kunt staan…

onvergetelijk heeft zich in ons brein gegrift respectvol omvat…

Met koffers naar een tijdelijk verblijf zonder bagage aangekomen in de eeuwigheid het pad ligt donker vol verwarring en wanhoop de toekomst in slijk verdwenen de uitgezette koers blijft voor altijd een streep door de rekening we wandelen op gebroken glas op de flanken hangen zwart en onbewogen de gordijnen God schiep het licht wie…

Halfstokse vlaggen ontwimpelen wat was, onhoorbaar spreekt de stilte in het mensenhart verbonden met de ander. Hoe machteloos, lam geslagen. Wind wappert het rouwbetoon, dragend het leed naar waar het wordt gehoord, naar Wie de laatste vijand heeft verslagen.…

zoveel kleuren zwart toen je als een vlinder uit de wolken viel niet langer gedragen op vleugels van verlangen zoveel kleuren zwart toen je daar roerloos lag op verschroeide aarde de duisternis buigt zacht draagt je teder in zijn armen de tijd staat stil zoveel kleuren zwart…

welke ons hart hebben geraakt zij droegen hun eigen kleuren over ruwe weidse velden die niet door hen was overzien zij hebben hun eigen blaadjes niet zelf gesloten in het licht dat scherper was dan de bliksem waar de donder altijd hoorbaar blijft tranen zijn er niet voor niets en voeren emoties af zolang ze af te voeren zijn uit het…

uit het hemelruim verstarring verlamd door angst eeuwige stilte onheil is het zwarte gat misschien trekt de zee terug…

Nog zie ik jou gaan in je oliepak, een stoere mannengroet zoals het hoort en dan met hoogste spoed naar Battenoord, naar het wassende wateroppervlak. Kort daarop hing elk leven aan een koord, leek het alsof alleen ons zolderdak nog boven de zware zondvloed uitstak, werd jouw adem in ziltigheid gesmoord. Met mijn levensgeluk tot staan gebracht…

Kinderen wachten eenzaam tussen wier en stenen door ziedende hemelvrachten puin en water rusten dode knuffels aan hun schenen waar de levenden halsstarrig beschutting zoeken en moeders radeloos naar geliefden die zijn verdwenen en geteld het naakte licht slaat dreunend om zich heen. Het tart elke beschrijving zoveel gewikkelde doden later…